Παροιμίαι 21
1 Η καρδία του βασιλέως είναι εν τη χειρί του Κυρίου ως ρεύματα υδάτων· όπου θέλει στρέφει αυτήν.
The king’s heart is in the hand of Yhwh, as the rivers of water: he turneth it whithersoever he will.
2 Πάσαι αι οδοί του ανθρώπου φαίνονται ορθαί εις τους οφθαλμούς αυτού· πλην ο Κύριος σταθμίζει τας καρδίας.
Every way of a man is right in his own eyes: But Yhwh pondereth the hearts.
3 Να κάμνη τις δικαιοσύνην και κρίσιν είναι αρεστότερον εις τον Κύριον παρά θυσίαν.
To do justice and judgment is more acceptable to Yhwh than sacrifice.
4 Το επηρμένον όμμα και η αλαζών καρδία, ο λύχνος των ασεβών, είναι αμαρτία.
An high look, and a proud heart, and the plowing of the wicked, is sin.
5 Οι λογισμοί του επιμελούς φέρουσι βεβαίως εις αφθονίαν· παντός δε προπετούς βεβαίως εις ένδειαν.
The thoughts of the diligent tend only to plenteousness; but of every one that is hasty only to want.
6 Το αποκτάν θησαυρούς διά ψευδούς γλώσσης είναι ματαιότης άστατος των ζητούντων θάνατον.
The getting of treasures by a lying tongue is a vanity tossed to and fro of them that seek death.
7 Αι αρπαγαί των ασεβών θέλουσιν εξολοθρεύσει αυτούς· διότι αρνούνται να πράττωσι το δίκαιον.
The robbery of the wicked shall destroy them; because they refuse to do judgment.
8 Η οδός του διεφθαρμένου ανθρώπου είναι σκολιά· του δε καθαρού το έργον είναι ευθές.
The way of man is perverse and laden with guilt: but as for the pure, his work is right.
9 Καλήτερον να κατοική τις εν γωνία δώματος, παρά εν οίκω ευρυχώρω μετά γυναικός φιλέριδος.
It is better to dwell in a corner of the housetop, than with a brawling woman in a wide house.
10 Η ψυχή του ασεβούς επιθυμεί κακόν· ο πλησίον αυτού δεν ευρίσκει χάριν εις τους οφθαλμούς αυτού.
The soul of the wicked desireth evil: his neighbour findeth no favour in his eyes.
11 Όταν ο χλευαστής τιμωρήται, ο απλούς γίνεται σοφώτερος· και ο σοφός διδασκόμενος λαμβάνει γνώσιν.
When the scorner is punished, the simple is made wise: and when the wise is instructed, he receiveth knowledge.
12 Ο δίκαιος συλλογίζεται την οικίαν του ασεβούς, όταν οι ασεβείς κατακρημνίζωνται εις την κακίαν αυτών.
The righteous man wisely considereth the house of the wicked: but God overthroweth the wicked for their wickedness.
13 Όστις εμφράττει τα ώτα αυτού εις την κραυγήν του πτωχού, θέλει φωνάξει και αυτός και δεν θέλει εισακουσθή.
Whoso stoppeth his ears at the cry of the poor, he also shall cry himself, but shall not be heard.
14 Δώρον κρύφιον καταπραΰνει θυμόν· και χάρισμα εις τον κόλπον βαλλόμενον, οργήν ισχυράν.
A gift in secret pacifieth anger: and a reward in the bosom strong wrath.
15 Χαρά είναι εις τον δίκαιον να κάμνη κρίσιν· όλεθρος δε εις τους εργάτας της ανομίας.
It is joy to the just to do judgment: but destruction shall be to the workers of iniquity.
16 Άνθρωπος αποπλανώμενος από της οδού της συνέσεως θέλει κατασκηνώσει εν τη συνάξει των τεθανατωμένων.
The man that wandereth out of the way of understanding shall remain in the congregation of the dead.
17 Ο αγαπών ευθυμίαν θέλει κατασταθή πένης· ο αγαπών οίνον και μύρα δεν θέλει πλουτήσει.
He that loveth pleasure shall be a poor man: he that loveth wine and oil shall not be rich.
18 Ο ασεβής θέλει είσθαι αντίλυτρον του δικαίου, και των ευθέων ο παραβάτης.
The wicked shall be a ransom for the righteous, and the transgressor for the upright.
19 Καλήτερον να κατοική τις εν γη ερήμω παρά μετά γυναικός φιλέριδος και θυμώδους.
It is better to dwell in the wilderness, than with a contentious and an angry woman.
20 Θησαυρός πολύτιμος και μύρα ευρίσκονται εν τω οίκω του σοφού· ο δε άφρων άνθρωπος καταδαπανά αυτά.
There is treasure to be desired and oil in the dwelling of the wise; but a foolish man spendeth it up.
21 Ο θηρεύων δικαιοσύνην και έλεος θέλει ευρεί ζωήν, δικαιοσύνην και δόξαν.
He that followeth after righteousness and mercy findeth life, righteousness, and honour.
22 Ο σοφός εκπορθεί την πόλιν των δυνατών και καταβάλλει το οχύρωμα του θάρρους αυτής.
A wise man scaleth the city of the mighty, and casteth down the strength of the confidence thereof.
23 Όστις φυλάττει το στόμα αυτού και την γλώσσαν αυτού, φυλάττει την ψυχήν αυτού από στενοχωριών.
Whoso keepeth his mouth and his tongue keepeth his soul from troubles.
24 Υπερήφανος και αλαζών χλευαστής καλείται, όστις πράττει μετά θυμού αλαζονείας.
Proud and haughty scorner is his name, who dealeth in proud wrath.
25 Αι επιθυμίαι του οκνηρού θανατόνουσιν αυτόν· διότι αι χείρες αυτού δεν θέλουσι να εργάζωνται·
The desire of the slothful killeth him; for his hands refuse to labour.
26 επιθυμεί όλην την ημέραν επιθυμίας· ο δε δίκαιος δίδει και δεν φείδεται.
He coveteth greedily all the day long: but the righteous giveth and spareth not.
27 Η θυσία των ασεβών είναι βδέλυγμα· πολλώ μάλλον όταν προσφέρωσιν αυτήν μετά πονηρίας.
The sacrifice of the wicked is abomination: how much more, when he bringeth it with a wicked mind?
28 Ο ψευδής μάρτυς θέλει απολεσθή· ο δε άνθρωπος όστις υπακούει θέλει λαλεί πάντοτε.
A false witness shall perish: but the man that heareth speaketh constantly.
29 Ο ασεβής άνθρωπος σκληρύνει το πρόσωπον αυτού· αλλ' ο ευθύς κατευθύνει τας οδούς αυτού.
A wicked man hardeneth his face: but as for the upright, he directeth his way.
30 Δεν είναι σοφία ούτε σύνεσις ούτε βουλή εναντίον του Κυρίου.
There is no wisdom nor understanding nor counsel against Yhwh.
31 Ο ίππος ετοιμάζεται διά την ημέραν της μάχης· η σωτηρία όμως είναι παρά Κυρίου.
The horse is prepared against the day of battle: but safety is of Yhwh.
