Θρῆνοι 5
1 Ενθυμήθητι, Κύριε, τι έγεινεν εις ημάς· επίβλεψον, και ιδέ τον ονειδισμόν ημών.
Kom i hug, Herre, kor det er med oss! Skoda etter og sjå, kor me er svivyrde!
2 Η κληρονομία ημών μετεστράφη εις αλλοτρίους, αι οικίαι ημών εις ξένους.
Vår arv er komen åt framande, våre hus åt utlendske menner.
3 Εγείναμεν ορφανοί άνευ πατρός, αι μητέρες ημών ως χήραι.
Farlause er me vortne, hev ikkje far. Møderne våre er som enkjor.
4 Με αργύριον επίομεν το ύδωρ ημών· τα ξύλα ημών επωλήθησαν εις ημάς.
Me lyt kjøpa det vatnet me drikk, vår ved lyt me betala.
5 Επί τον τράχηλον ημών είναι διωγμός· εμοχθήσαμεν, ανάπαυσιν δεν έχομεν.
Våre forfylgjarar hev me på halsen; me er trøytte, fær ikkje kvild.
6 Ηπλώσαμεν χείρα προς τους Αιγυπτίους, προς τους Ασσυρίους, διά να χορτασθώμεν άρτον.
Til Egyptarland rette me hand, til Assyria, vilde mettast med brød.
7 Οι πατέρες ημών ημάρτησαν, εκείνοι δεν υπάρχουσι· και ημείς φέρομεν τας ανομίας αυτών.
Våre feder synda, dei er burte, me lyt bera deira misgjerningar.
8 Δούλοι εξουσιάζουσιν εφ' ημάς· δεν υπάρχει ο λυτρόνων εκ της χειρός αυτών.
Trælar er våre herrar, og ingen riv oss ut or deira hand.
9 Φέρομεν τον άρτον ημών μετά κινδύνου της ζωής ημών, απ' έμπροσθεν της ρομφαίας της ερήμου.
Me søkjer vårt brød med livsens fåre for sverdet i øydemark.
10 Το δέρμα ημών ημαυρώθη ως κλίβανος, από της καύσεως της πείνης.
Vår hud er glodheit som omnen, for svolten som gneg og brenn.
11 Εταπείνωσαν τας γυναίκας εν Σιών, τας παρθένους εν ταις πόλεσιν Ιούδα.
Kvende hev i Sion dei skjemt, møyar i byarne i Juda.
12 Οι άρχοντες εκρεμάσθησαν υπό των χειρών αυτών· τα πρόσωπα των πρεσβυτέρων δεν ετιμήθησαν.
Hovdingar hengde dei med si hand, gamle viste dei ikkje vyrdnad.
13 Οι νέοι υπεβλήθησαν εις το άλεσμα, και τα παιδία έπεσον υπό τα ξύλα.
Ungmenne laut bera kverni, og gutar seig ned med vedbyrdi på.
14 Οι πρεσβύτεροι έπαυσαν από των πυλών, οι νέοι από των ασμάτων αυτών.
Dei gamle sit ikkje lenger i porten, dei unge ikkje meir med sitt strengespel.
15 Έπαυσεν η χαρά της καρδίας ημών, ο χορός ημών εστράφη εις πένθος.
Det er slutt med vår hjartans gleda, vår dans er umsnudd til sorg.
16 Ο στέφανος της κεφαλής ημών έπεσεν· ουαί δε εις ημάς, διότι ημαρτήσαμεν.
Kransen er fallen av vårt hovud; usæle me, at me hev synda!
17 Διά τούτο εξέλιπεν η καρδία ημών, διά ταύτα εσκοτοδινίασαν οι οφθαλμοί ημών.
Difor er hjarta vårt sjukt, di so er augo våre dimme -
18 Διά την ερήμωσιν του όρους Σιών, αι αλώπεκες περιπατούσιν εν αυτώ.
for Sions fjell som ligg audt, der renner no revar ikring.
19 Συ, Κύριε, κατοικείς εις τον αιώνα· ο θρόνος σου διαμένει εις γενεάν και γενεάν.
Du, Herre, sit æveleg konge, frå ætt til ætt stend din kongsstol.
20 Διά τι θέλεις μας λησμονήσει διά παντός; θέλεις μας εγκαταλείψει εις μακρότητα ημερών;
Kvi vil du oss æveleg gløyma, ganga frå oss dagarne lange?
21 Επίστρεψον ημάς, Κύριε, προς σε και θέλομεν επιστραφή. Ανανέωσον τας ημέρας ημών ως το πρότερον.
Vend oss, Herre, til deg, so kjem me; nya upp att våre dagar frå gamalt!
22 Διατί απέρριψας ημάς ολοτελώς, ωργίσθης εναντίον ημών έως σφόδρα;
For du kann vel ikkje reint ha støytt oss burt, vera so ovleg harm på oss.
