Θρῆνοι 5
1 Ενθυμήθητι, Κύριε, τι έγεινεν εις ημάς· επίβλεψον, και ιδέ τον ονειδισμόν ημών.
Kom i hu, Herre, det som har hendt oss, sku og se hvor vi blir hånet!
2 Η κληρονομία ημών μετεστράφη εις αλλοτρίους, αι οικίαι ημών εις ξένους.
Vår arv er gått over til fremmede, våre hus til utlendinger.
3 Εγείναμεν ορφανοί άνευ πατρός, αι μητέρες ημών ως χήραι.
Vi er blitt farløse, har ingen far; våre mødre er som enker.
4 Με αργύριον επίομεν το ύδωρ ημών· τα ξύλα ημών επωλήθησαν εις ημάς.
Vi må kjøpe det vann vi drikker, vår ved må vi betale.
5 Επί τον τράχηλον ημών είναι διωγμός· εμοχθήσαμεν, ανάπαυσιν δεν έχομεν.
Våre forfølgere er på nakken av oss; vi er trette, vi får ingen hvile.
6 Ηπλώσαμεν χείρα προς τους Αιγυπτίους, προς τους Ασσυρίους, διά να χορτασθώμεν άρτον.
Til Egypten har vi overgitt oss, og til Assyria, for å bli mettet med brød.
7 Οι πατέρες ημών ημάρτησαν, εκείνοι δεν υπάρχουσι· και ημείς φέρομεν τας ανομίας αυτών.
Våre fedre har syndet, de er ikke mere; vi bærer deres misgjerninger.
8 Δούλοι εξουσιάζουσιν εφ' ημάς· δεν υπάρχει ο λυτρόνων εκ της χειρός αυτών.
Træler hersker over oss; ingen river oss ut av deres hånd.
9 Φέρομεν τον άρτον ημών μετά κινδύνου της ζωής ημών, απ' έμπροσθεν της ρομφαίας της ερήμου.
Med fare for vårt liv henter vi vårt brød, truet av ørkenens sverd.
10 Το δέρμα ημών ημαυρώθη ως κλίβανος, από της καύσεως της πείνης.
Vår hud brenner som en ovn av hungerens luer.
11 Εταπείνωσαν τας γυναίκας εν Σιών, τας παρθένους εν ταις πόλεσιν Ιούδα.
Kvinner har de krenket i Sion, jomfruer i Judas byer.
12 Οι άρχοντες εκρεμάσθησαν υπό των χειρών αυτών· τα πρόσωπα των πρεσβυτέρων δεν ετιμήθησαν.
Fyrster har de hengt, de gamles åsyn har de ikke hedret.
13 Οι νέοι υπεβλήθησαν εις το άλεσμα, και τα παιδία έπεσον υπό τα ξύλα.
Unge menn bar kvernen, og gutter segnet under vedbøren.
14 Οι πρεσβύτεροι έπαυσαν από των πυλών, οι νέοι από των ασμάτων αυτών.
De gamle sitter ikke mere i porten, de unge menn ikke mere ved sin strengelek.
15 Έπαυσεν η χαρά της καρδίας ημών, ο χορός ημών εστράφη εις πένθος.
Med vårt hjertes glede er det forbi, vår dans er omskiftet til sorg.
16 Ο στέφανος της κεφαλής ημών έπεσεν· ουαί δε εις ημάς, διότι ημαρτήσαμεν.
Kronen er falt av vårt hode; ve oss, vi har syndet.
17 Διά τούτο εξέλιπεν η καρδία ημών, διά ταύτα εσκοτοδινίασαν οι οφθαλμοί ημών.
Derfor er vårt hjerte sykt, derfor er våre øine blitt dimme,
18 Διά την ερήμωσιν του όρους Σιών, αι αλώπεκες περιπατούσιν εν αυτώ.
for Sions bergs skyld, som er øde; rever løper om på det.
19 Συ, Κύριε, κατοικείς εις τον αιώνα· ο θρόνος σου διαμένει εις γενεάν και γενεάν.
Du, Herre, troner til evig tid, din trone blir fra slekt til slekt.
20 Διά τι θέλεις μας λησμονήσει διά παντός; θέλεις μας εγκαταλείψει εις μακρότητα ημερών;
Hvorfor skulde du glemme oss evig, forlate oss for så lang en tid?
21 Επίστρεψον ημάς, Κύριε, προς σε και θέλομεν επιστραφή. Ανανέωσον τας ημέρας ημών ως το πρότερον.
Herre, før oss atter til dig, så vi kan komme tilbake! Forny våre dager, så de blir som i fordums tid!
22 Διατί απέρριψας ημάς ολοτελώς, ωργίσθης εναντίον ημών έως σφόδρα;
For skulde du rent ha forkastet oss? Skulde du være så storlig vred på oss?
