Θρῆνοι 5
1 Ενθυμήθητι, Κύριε, τι έγεινεν εις ημάς· επίβλεψον, και ιδέ τον ονειδισμόν ημών.
Rozpomeň se, Hospodine, co se nám děje; popatř a viz pohanění naše.
2 Η κληρονομία ημών μετεστράφη εις αλλοτρίους, αι οικίαι ημών εις ξένους.
Dědictví naše obráceno jest k cizím, domové naši k cizozemcům.
3 Εγείναμεν ορφανοί άνευ πατρός, αι μητέρες ημών ως χήραι.
Sirotci jsme a bez otce, matky naše jsou jako vdovy.
4 Με αργύριον επίομεν το ύδωρ ημών· τα ξύλα ημών επωλήθησαν εις ημάς.
Vody své za peníze pijeme, dříví naše za záplatu přichází.
5 Επί τον τράχηλον ημών είναι διωγμός· εμοχθήσαμεν, ανάπαυσιν δεν έχομεν.
Na hrdle svém protivenství snášíme, pracujeme, nedopouští se nám odpočinouti.
6 Ηπλώσαμεν χείρα προς τους Αιγυπτίους, προς τους Ασσυρίους, διά να χορτασθώμεν άρτον.
Egyptským podáváme ruky i Assyrským, abychom nasyceni byli chlebem.
7 Οι πατέρες ημών ημάρτησαν, εκείνοι δεν υπάρχουσι· και ημείς φέρομεν τας ανομίας αυτών.
Otcové naši hřešili, není jich, my pak trestáni po nich neseme.
8 Δούλοι εξουσιάζουσιν εφ' ημάς· δεν υπάρχει ο λυτρόνων εκ της χειρός αυτών.
Služebníci panují nad námi; není žádného, kdo by vytrhl z ruky jejich.
9 Φέρομεν τον άρτον ημών μετά κινδύνου της ζωής ημών, απ' έμπροσθεν της ρομφαίας της ερήμου.
S opovážením se života svého hledáme chleba svého, pro strach meče i na poušti.
10 Το δέρμα ημών ημαυρώθη ως κλίβανος, από της καύσεως της πείνης.
Kůže naše jako pec zčernaly od náramného hladu.
11 Εταπείνωσαν τας γυναίκας εν Σιών, τας παρθένους εν ταις πόλεσιν Ιούδα.
Ženám na Sionu i pannám v městech Judských násilé činí.
12 Οι άρχοντες εκρεμάσθησαν υπό των χειρών αυτών· τα πρόσωπα των πρεσβυτέρων δεν ετιμήθησαν.
Knížata rukou jejich zvěšena jsou, osoby starých nemají v poctivosti.
13 Οι νέοι υπεβλήθησαν εις το άλεσμα, και τα παιδία έπεσον υπό τα ξύλα.
Mládence k žernovu berou, a pacholata pod dřívím klesají.
14 Οι πρεσβύτεροι έπαυσαν από των πυλών, οι νέοι από των ασμάτων αυτών.
Starci sedati v branách přestali a mládenci od zpěvů svých.
15 Έπαυσεν η χαρά της καρδίας ημών, ο χορός ημών εστράφη εις πένθος.
Přestala radost srdce našeho, obrátilo se v kvílení plésání naše.
16 Ο στέφανος της κεφαλής ημών έπεσεν· ουαί δε εις ημάς, διότι ημαρτήσαμεν.
Spadla koruna s hlavy naší; běda nám již, že jsme hřešili.
17 Διά τούτο εξέλιπεν η καρδία ημών, διά ταύτα εσκοτοδινίασαν οι οφθαλμοί ημών.
Protoť jest mdlé srdce naše, pro tyť věci zatměly se oči naše,
18 Διά την ερήμωσιν του όρους Σιών, αι αλώπεκες περιπατούσιν εν αυτώ.
Pro horu Sion, že zpuštěna jest; lišky chodí po ní.
19 Συ, Κύριε, κατοικείς εις τον αιώνα· ο θρόνος σου διαμένει εις γενεάν και γενεάν.
Ty Hospodine, na věky zůstáváš, a stolice tvá od národu do pronárodu.
20 Διά τι θέλεις μας λησμονήσει διά παντός; θέλεις μας εγκαταλείψει εις μακρότητα ημερών;
Proč se zapomínáš na věky na nás, a opouštíš nás za tak dlouhé časy?
21 Επίστρεψον ημάς, Κύριε, προς σε και θέλομεν επιστραφή. Ανανέωσον τας ημέρας ημών ως το πρότερον.
Obrať nás, ó Hospodine, k sobě, a obráceni budeme; obnov dny naše, jakž byly za starodávna.
22 Διατί απέρριψας ημάς ολοτελώς, ωργίσθης εναντίον ημών έως σφόδρα;
Nebo zdali všelijak zavržeš nás, a hněvati se budeš na nás velice?
