Θρῆνοι 3
1 Εγώ είμαι ο άνθρωπος, όστις είδον θλίψιν από της ράβδου του θυμού αυτού.
Jam jest ten mąż, którym widział utrapienie od rózgi rozgniewania Bożego.
2 Με ώδήγησε και έφερεν εις σκότος και ουχί εις φως.
Zaprowadził mię, i zawiódł do ciemności, a nie do światłości;
3 Ναι, κατ' εμού εστράφη· κατ' εμού έστρεψε την χείρα αυτού όλην την ημέραν.
Tylko się na mię obórzył, a obrócił rękę swoję przez cały dzień.
4 Επαλαίωσε την σάρκα μου και το δέρμα μου· συνέτριψε τα οστά μου.
Do starości przywiódł ciało moje i skórę moję, a połamał kości moje.
5 Ωικοδόμησε κατ' εμού και με περιεκύκλωσε χολήν και μόχθον.
Obudował mię a ogarnął żółcią i pracą;
6 Με εκάθισεν εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιωνίους.
W ciemnych miejscach posadził mię, jako tych, którzy dawno pomarli.
7 Με περιέφραξε, διά να μη εξέλθω· εβάρυνε τας αλύσεις μου.
Ogrodził mię, abym nie wyszedł, obciążył okowy moje;
8 Έτι και όταν κράζω και αναβοώ, αποκλείει την προσευχήν μου.
A choć wołam i krzyczę, zatula uszy na modlitwę moję.
9 Περιέφραξε με πελεκητούς λίθους τας οδούς μου, εστρέβλωσε τας τρίβους μου.
Ogrodził drogę moję ciosanym kamieniem, ścieszki moje wywrócił.
10 Έγεινεν εις εμέ άρκτος ενεδρεύουσα, λέων εν αποκρύφοις.
Jest jako niedźwiedziem czyhającym na mię, jako lwem w skrytościach.
11 Παρέτρεψε τας οδούς μου και με κατεσπάραξε, με κατέστηαεν ηφανισμένην.
Drogi moje odwrócił, owszem, rozszarpał mię, i uczynił mię spustoszoną.
12 Ενέτεινε το τόξον αυτού και με έστησεν ως σκοπόν εις βέλος.
Naciągnął łuk swój, a postawił mię jako cel strzałom swym.
13 Ενέπηξεν εις τα νεφρά μου τα βέλη της φαρέτρας αυτού.
Przestrzelił nerki moje strzałami z sajdaka swego.
14 Έγεινα γέλως εις πάντα τον λαόν μου, άσμα αυτών όλην την ημέραν.
Jestem pośmiewiskiem ze wszystkim ludem moim, pieśnią ich przez cały dzień.
15 Με εχόρτασε πικρίαν· με εμέθυσεν αψίνθιον.
Nasyca mię gorzkościami; upija mię piołunem.
16 Και συνέτριψε τους οδόντας μου με χάλικας· με εκάλυψε με σποδόν.
Nadto pokruszył o kamyczki zęby moje, i pogrążył mię w popiele.
17 Και απέσπρωξα, από ειρήνης την ψυχήν μου· ελησμόνησα το αγαθόν.
Takeś oddalił, o Boże! od pokoju duszę moję, aż na wczasy zapominam.
18 Και είπα, Απωλέσθη η δύναμίς μου και η ελπίς μου υπό του Κυρίου.
I mówię: Zginęła siła moja, i nadzieja moja, którąm miał w Panu.
19 Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν.
Wszakże wspominając na utrapienie moje, i na płacz mój, na piołun, i na żółć.
20 Η ψυχή μου ενθυμείται ταύτα ακαταπαύστως και είναι τεταπεινωμένη εν εμοί.
Wspominając ustawicznie, uniża się we mnie dusza moja.
21 Τούτο ανακαλώ εις την καρδίαν μου, όθεν έχω ελπίδα·
Przywodząc to sobie do serca swego, mam nadzieję.
22 Έλεος του Κυρίου είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού.
Wielkie jest miłosierdzie Pańskie, żeśmy do szczętu nie zginęli; nie ustawają zaiste litości jego.
23 Ανανεόνονται εν ταις πρωΐαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.
Ale się na każdy poranek odnawiają; wielka jest prawda twoja.
24 Ο Κύριος είναι η μερίς μου, είπεν η ψυχή μου· διά τούτο θέλω ελπίζει επ' αυτόν.
Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.
25 Αγαθός ο Κύριος εις τους προσμένοντας αυτόν, εις την ψυχήν την εκζητούσαν αυτόν.
Dobry jest Pan tym, którzy nań oczekują, duszy takowej, która go szuka.
26 Καλόν είναι και να ελπίζη τις και να εφησυχάζη εις την σωτηρίαν του Κυρίου.
Dobrze jest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Pańskie.
27 Καλόν εις τον άνθρωπον να βαστάζη ζυγόν εν τη νεότητι αυτού.
Dobrze jest mężowi nosić jarzmo od dzieciństwa swego;
28 Θέλει κάθησθαι κατά μόνας και σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε φορτίον επ' αυτόν.
Który będąc opuszczony, cierpliwym jest w tem, co nań włożono;
29 Θέλει βάλει το στόμα αυτού εις το χώμα, ίσως ήναι ελπίς.
Kładzie w prochu usta swe, ażby się okazała nadzieja;
30 Θέλει δώσει την σιαγόνα εις τον ραπίζοντα αυτόν· θέλει χορτασθή από ονειδισμού.
Nadstawia bijącemu policzka, a nasycony bywa obelżeniem.
31 Διότι ο Κύριος δεν απορρίπτει εις τον αιώνα·
Bo Pan na wieki nie odrzuca;
32 Αλλ' εάν και θλίψη, θέλει όμως και οικτειρήσει κατά το πλήθος του ελέους αυτού.
Owszem, jeźli zasmuca, zasię się zmiłuje według mnóstwa miłosierdzia swego.
33 Διότι δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων.
Zaiste nie z serca trapi i zasmuca synów ludzkich.
34 Το να καταπατή τις υπό τους πόδας αυτού πάντας τους δεσμίους της γης.
Aby kto starł nogami swemi wszystkich więźniów w ziemi;
35 Το να διαστρέφη κρίσιν ανθρώπου κατέναντι του προσώπου του Υψίστου·
Aby kto niesprawiedliwie sądził męża przed obliczem Najwyższego;
36 Το να αδική άνθρωπον εν τη δίκη αυτού· ο Κύριος δεν βλέπει ταύτα.
Aby kto wywrócił człowieka w sprawie jego, Pan się w tem nie kocha.
37 Τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;
Któż jest, coby rzekł: Stało się, a Pan nie przykazał?
38 Εκ του στόματος του Υψίστου δεν εξέρχονται τα κακά και τα αγαθά;
Izali z ust Najwyższego nie pochodzi złe i dobre?
39 Διά τι ήθελε γογγύσει άνθρωπος ζων, άνθρωπος, διά την ποινήν της αμαρτίας αυτού;
Przeczżeby tedy sobie utyskiwać miał człowiek żyjący, a mąż nad kaźnią za grzechy swoje.
40 Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον.
Dowiadujmy się raczej, a badajmy się dróg naszych, nawróćmy się do Pana;
41 Ας υψώσωμεν τας καρδίας ημών και τας χείρας προς τον Θεόν τον εν τοις ουρανοίς, λέγοντες,
Podnieśmy serca i ręce nasze w niebo do Boga.
42 Ημαρτήσαμεν και απεστατήσαμεν· συ δεν μας συνεχώρησας.
Myśmy wstąpili i staliśmy się odpornymi; przetoż ty nie odpuszczasz.
43 Περιεκάλυψας με θυμόν και κατεδίωξας ημάς· εφόνευσας, δεν εφείσθης.
Okryłeś się zapalczywością, i gonisz nas, mordujesz, a nie szanujesz.
44 Εκάλυψας σεαυτόν με νέφος, διά να μη διαβαίνη η προσευχή ημών.
Okryłeś się obłokiem, aby cię nie dochodziła modlitwa.
45 Μας έκαμες σκύβαλον και βδέλυγμα εν μέσω των λαών.
Za śmieci i za pomiotło położyłeś nas w pośrodku tych narodów.
46 Πάντες οι εχθροί ημών ήνοιξαν το στόμα αυτών εφ' ημάς.
Otworzyli na nas usta swoje wszyscy nieprzyjaciele nasi.
47 Φόβος και λάκκος ήλθον εφ' ημάς, ερήμωσις και συντριμμός.
Strach i dół przyszedł na nas, spustoszenie i skruszenie.
48 Ρύακας υδάτων καταβιβάζει ο οφθαλμός μου διά τον συντριμμόν της θυγατρός του λαού μου.
Strumienie wód płyną z oczów moich, dla skruszenia córki ludu mojego.
49 Ο οφθαλμός μου σταλάζει και δεν σιωπά, διότι δεν έχει άνεσιν,
Oczy moje płyną bez przestanku, przeto, że niemasz żadnej ulgi,
50 Εωσού ο Κύριος διακύψη και ίδη εξ ουρανού.
Ażby wejrzał i obaczył Pan z nieba.
51 Ο οφθαλμός μου καταθλίβει την ψυχήν μου, εκ πασών των θυγατέρων της πόλεώς μου.
Oczy moje trapią duszę moję dla wszystkich córek miasta mojego.
52 Οι εχθρευόμενοί με αναιτίως με εκυνήγησαν ακαταπαύστως ως στρουθίον.
Łowili mię ustawicznie jako ptaka nieprzyjaciele moi bez przyczyny.
53 Έκοψαν την ζωήν μου εν τω λάκκω και έρριψαν λίθον επ' εμέ.
Wrzucili do dołu żywot mój, a przywalili mię kamieniem.
54 Τα ύδατα επλημμύρησαν υπεράνω της κεφαλής μου· είπα, Απερρίφθην.
Wezbrały wody nad głową moją, i rzekłem: Jużci po mnie!
55 Επεκαλέσθην το όνομά σου, Κύριε, εκ λάκκου κατωτάτου.
Wzywam imienia twego, o Panie! z dołu bardzo głębokiego.
56 Ήκουσαν την φωνήν μου· μη κλείσης το ωτίον σου εις τον στεναγμόν μου, εις την κραυγήν μου.
Głos mój wysłuchiwałeś; nie zatulajże ucha twego przed wzdychaniem mojem, i przed wołaniem mojem.
57 Επλησίασας καθ' ην ημέραν σε επεκαλέσθην· είπας, Μη φοβού.
Przybliżając się do mnie w dzień, któregom cię wzywał, mawiałeś: Nie bój się.
58 Εδίκασας, Κύριε, την δίκην της ψυχής μου· ελύτρωσας την ζωήν μου.
Zastawiałeś się, Panie! o sprawę duszy mojej, a wybawiałeś żywot mój.
59 Είδες, Κύριε, το προς εμέ άδικον· κρίνον την κρίσιν μου.
Widzisz, o Panie! bezprawie, które mi się dzieje, osądźże sprawę moję.
60 Είδες πάσας τας εκδικήσεις αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού.
Widzisz wszystkę pomstę ich, i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
61 Ήκουσαν, Κύριε, τον ονειδισμόν αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού·
Słyszysz urąganie ich, o Panie! i wszystkie zamysły ich przeciwko mnie.
62 Τους λόγους των επανισταμένων επ' εμέ και τας μελέτας αυτών κατ' εμού όλην την ημέραν.
Słyszysz wargi powstawających przeciwko mnie, i przemyśliwanie ich przeciwko mnie przez cały dzień.
63 Ιδέ, όταν κάθηνται και όταν σηκόνωνται· εγώ είμαι το άσμα αυτών.
Obacz siadanie ich, i wstawanie ich; jam zawżdy jest pieśnią ich.
64 Κάμε, Κύριε, εις αυτούς ανταπόδοσιν κατά τα έργα των χειρών αυτών.
Oddajże im nagrodę, Panie! według sprawy rąk ich;
65 Δος εις αυτούς πώρωσιν καρδίας, την κατάραν· σου επ' αυτούς.
Dajże im zatwardziałe serce, i przeklęstwo swe na nich;
66 Καταδίωξον εν οργή και αφάνισον αυτούς υποκάτωθεν των ουρανών του Κυρίου.
Goń ich w zapalczywości, a zgładź ich, aby nie byli pod niebem twojem, o Panie!
