Θρῆνοι 3
1 Εγώ είμαι ο άνθρωπος, όστις είδον θλίψιν από της ράβδου του θυμού αυτού.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Με ώδήγησε και έφερεν εις σκότος και ουχί εις φως.
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Ναι, κατ' εμού εστράφη· κατ' εμού έστρεψε την χείρα αυτού όλην την ημέραν.
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 Επαλαίωσε την σάρκα μου και το δέρμα μου· συνέτριψε τα οστά μου.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 Ωικοδόμησε κατ' εμού και με περιεκύκλωσε χολήν και μόχθον.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 Με εκάθισεν εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιωνίους.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 Με περιέφραξε, διά να μη εξέλθω· εβάρυνε τας αλύσεις μου.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Έτι και όταν κράζω και αναβοώ, αποκλείει την προσευχήν μου.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 Περιέφραξε με πελεκητούς λίθους τας οδούς μου, εστρέβλωσε τας τρίβους μου.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 Έγεινεν εις εμέ άρκτος ενεδρεύουσα, λέων εν αποκρύφοις.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Παρέτρεψε τας οδούς μου και με κατεσπάραξε, με κατέστηαεν ηφανισμένην.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 Ενέτεινε το τόξον αυτού και με έστησεν ως σκοπόν εις βέλος.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 Ενέπηξεν εις τα νεφρά μου τα βέλη της φαρέτρας αυτού.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Έγεινα γέλως εις πάντα τον λαόν μου, άσμα αυτών όλην την ημέραν.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 Με εχόρτασε πικρίαν· με εμέθυσεν αψίνθιον.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 Και συνέτριψε τους οδόντας μου με χάλικας· με εκάλυψε με σποδόν.
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Και απέσπρωξα, από ειρήνης την ψυχήν μου· ελησμόνησα το αγαθόν.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 Και είπα, Απωλέσθη η δύναμίς μου και η ελπίς μου υπό του Κυρίου.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν.
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Η ψυχή μου ενθυμείται ταύτα ακαταπαύστως και είναι τεταπεινωμένη εν εμοί.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Τούτο ανακαλώ εις την καρδίαν μου, όθεν έχω ελπίδα·
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 Έλεος του Κυρίου είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού.
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Ανανεόνονται εν ταις πρωΐαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Ο Κύριος είναι η μερίς μου, είπεν η ψυχή μου· διά τούτο θέλω ελπίζει επ' αυτόν.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 Αγαθός ο Κύριος εις τους προσμένοντας αυτόν, εις την ψυχήν την εκζητούσαν αυτόν.
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Καλόν είναι και να ελπίζη τις και να εφησυχάζη εις την σωτηρίαν του Κυρίου.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Καλόν εις τον άνθρωπον να βαστάζη ζυγόν εν τη νεότητι αυτού.
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 Θέλει κάθησθαι κατά μόνας και σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε φορτίον επ' αυτόν.
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Θέλει βάλει το στόμα αυτού εις το χώμα, ίσως ήναι ελπίς.
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Θέλει δώσει την σιαγόνα εις τον ραπίζοντα αυτόν· θέλει χορτασθή από ονειδισμού.
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 Διότι ο Κύριος δεν απορρίπτει εις τον αιώνα·
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Αλλ' εάν και θλίψη, θέλει όμως και οικτειρήσει κατά το πλήθος του ελέους αυτού.
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Διότι δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 Το να καταπατή τις υπό τους πόδας αυτού πάντας τους δεσμίους της γης.
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 Το να διαστρέφη κρίσιν ανθρώπου κατέναντι του προσώπου του Υψίστου·
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 Το να αδική άνθρωπον εν τη δίκη αυτού· ο Κύριος δεν βλέπει ταύτα.
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 Τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Εκ του στόματος του Υψίστου δεν εξέρχονται τα κακά και τα αγαθά;
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Διά τι ήθελε γογγύσει άνθρωπος ζων, άνθρωπος, διά την ποινήν της αμαρτίας αυτού;
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον.
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Ας υψώσωμεν τας καρδίας ημών και τας χείρας προς τον Θεόν τον εν τοις ουρανοίς, λέγοντες,
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Ημαρτήσαμεν και απεστατήσαμεν· συ δεν μας συνεχώρησας.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 Περιεκάλυψας με θυμόν και κατεδίωξας ημάς· εφόνευσας, δεν εφείσθης.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Εκάλυψας σεαυτόν με νέφος, διά να μη διαβαίνη η προσευχή ημών.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Μας έκαμες σκύβαλον και βδέλυγμα εν μέσω των λαών.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 Πάντες οι εχθροί ημών ήνοιξαν το στόμα αυτών εφ' ημάς.
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Φόβος και λάκκος ήλθον εφ' ημάς, ερήμωσις και συντριμμός.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Ρύακας υδάτων καταβιβάζει ο οφθαλμός μου διά τον συντριμμόν της θυγατρός του λαού μου.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 Ο οφθαλμός μου σταλάζει και δεν σιωπά, διότι δεν έχει άνεσιν,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Εωσού ο Κύριος διακύψη και ίδη εξ ουρανού.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Ο οφθαλμός μου καταθλίβει την ψυχήν μου, εκ πασών των θυγατέρων της πόλεώς μου.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 Οι εχθρευόμενοί με αναιτίως με εκυνήγησαν ακαταπαύστως ως στρουθίον.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Έκοψαν την ζωήν μου εν τω λάκκω και έρριψαν λίθον επ' εμέ.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Τα ύδατα επλημμύρησαν υπεράνω της κεφαλής μου· είπα, Απερρίφθην.
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 Επεκαλέσθην το όνομά σου, Κύριε, εκ λάκκου κατωτάτου.
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Ήκουσαν την φωνήν μου· μη κλείσης το ωτίον σου εις τον στεναγμόν μου, εις την κραυγήν μου.
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Επλησίασας καθ' ην ημέραν σε επεκαλέσθην· είπας, Μη φοβού.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 Εδίκασας, Κύριε, την δίκην της ψυχής μου· ελύτρωσας την ζωήν μου.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 Είδες, Κύριε, το προς εμέ άδικον· κρίνον την κρίσιν μου.
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Είδες πάσας τας εκδικήσεις αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 Ήκουσαν, Κύριε, τον ονειδισμόν αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού·
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 Τους λόγους των επανισταμένων επ' εμέ και τας μελέτας αυτών κατ' εμού όλην την ημέραν.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Ιδέ, όταν κάθηνται και όταν σηκόνωνται· εγώ είμαι το άσμα αυτών.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 Κάμε, Κύριε, εις αυτούς ανταπόδοσιν κατά τα έργα των χειρών αυτών.
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Δος εις αυτούς πώρωσιν καρδίας, την κατάραν· σου επ' αυτούς.
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Καταδίωξον εν οργή και αφάνισον αυτούς υποκάτωθεν των ουρανών του Κυρίου.
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
