Θρῆνοι 3
1 Εγώ είμαι ο άνθρωπος, όστις είδον θλίψιν από της ράβδου του θυμού αυτού.
Jeg er den mann som har sett elendighet under hans vredes ris.
2 Με ώδήγησε και έφερεν εις σκότος και ουχί εις φως.
Mig har han ledet og ført i mørke og ikke i lys.
3 Ναι, κατ' εμού εστράφη· κατ' εμού έστρεψε την χείρα αυτού όλην την ημέραν.
Bare mot mig vender han atter og atter sin hånd den hele dag.
4 Επαλαίωσε την σάρκα μου και το δέρμα μου· συνέτριψε τα οστά μου.
Han lot mitt kjøtt og min hud fortæres; han knuste mine ben.
5 Ωικοδόμησε κατ' εμού και με περιεκύκλωσε χολήν και μόχθον.
Han bygget en mur mot mig og omringet mig med bitterhet og møie.
6 Με εκάθισεν εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιωνίους.
På mørke steder lot han mig bo som de for lenge siden døde.
7 Με περιέφραξε, διά να μη εξέλθω· εβάρυνε τας αλύσεις μου.
Han murte igjen for mig, så jeg ikke kan komme ut; han gjorde mine lenker tunge.
8 Έτι και όταν κράζω και αναβοώ, αποκλείει την προσευχήν μου.
Om jeg enn ropte og skrek, lukket han sitt øre for min bønn.
9 Περιέφραξε με πελεκητούς λίθους τας οδούς μου, εστρέβλωσε τας τρίβους μου.
Han tilmurte mine veier med hugne stener, mine stier gjorde han krokete.
10 Έγεινεν εις εμέ άρκτος ενεδρεύουσα, λέων εν αποκρύφοις.
En lurende bjørn var han mot mig, en løve i skjul.
11 Παρέτρεψε τας οδούς μου και με κατεσπάραξε, με κατέστηαεν ηφανισμένην.
Mine veier gjorde han til avveier, han sønderrev mig og ødela mig.
12 Ενέτεινε το τόξον αυτού και με έστησεν ως σκοπόν εις βέλος.
Han spente sin bue og stilte mig op til mål for sin pil.
13 Ενέπηξεν εις τα νεφρά μου τα βέλη της φαρέτρας αυτού.
Han lot sitt koggers sønner fare inn i mine nyrer.
14 Έγεινα γέλως εις πάντα τον λαόν μου, άσμα αυτών όλην την ημέραν.
Jeg er blitt til latter for alt mitt folk, til en spottesang for dem hele dagen.
15 Με εχόρτασε πικρίαν· με εμέθυσεν αψίνθιον.
Han mettet mig med bitre urter, han gav mig rikelig malurt å drikke.
16 Και συνέτριψε τους οδόντας μου με χάλικας· με εκάλυψε με σποδόν.
Han knuste mine tenner, han gav mig småsten å ete, han trykte mig ned i asken.
17 Και απέσπρωξα, από ειρήνης την ψυχήν μου· ελησμόνησα το αγαθόν.
Du forkastet mig og tok bort min fred; jeg glemte det som godt er,
18 Και είπα, Απωλέσθη η δύναμίς μου και η ελπίς μου υπό του Κυρίου.
og jeg sa: Det er forbi med min kraft og mitt håp til Herren.
19 Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν.
Kom i hu min elendighet og min landflyktighet - malurt og galle!
20 Η ψυχή μου ενθυμείται ταύτα ακαταπαύστως και είναι τεταπεινωμένη εν εμοί.
Min sjel kommer det i hu og er nedbøiet i mig.
21 Τούτο ανακαλώ εις την καρδίαν μου, όθεν έχω ελπίδα·
Dette vil jeg ta mig til hjerte, derfor vil jeg håpe:
22 Έλεος του Κυρίου είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού.
Herrens miskunnhet er det at det ikke er forbi med oss; for hans barmhjertighet har ennu ikke ende.
23 Ανανεόνονται εν ταις πρωΐαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.
Den er ny hver morgen, din trofasthet er stor.
24 Ο Κύριος είναι η μερίς μου, είπεν η ψυχή μου· διά τούτο θέλω ελπίζει επ' αυτόν.
Herren er min del, sier min sjel; derfor håper jeg på ham.
25 Αγαθός ο Κύριος εις τους προσμένοντας αυτόν, εις την ψυχήν την εκζητούσαν αυτόν.
Herren er god mot dem som bier efter ham, mot den sjel som søker ham.
26 Καλόν είναι και να ελπίζη τις και να εφησυχάζη εις την σωτηρίαν του Κυρίου.
Det er godt at en bier i stillhet efter Herrens frelse.
27 Καλόν εις τον άνθρωπον να βαστάζη ζυγόν εν τη νεότητι αυτού.
Det er godt for en mann at han bærer åk i sin ungdom,
28 Θέλει κάθησθαι κατά μόνας και σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε φορτίον επ' αυτόν.
at han sitter ene og tier, når han legger byrder på ham,
29 Θέλει βάλει το στόμα αυτού εις το χώμα, ίσως ήναι ελπίς.
at han trykker sin munn i støvet og sier: Kanskje det ennu er håp -
30 Θέλει δώσει την σιαγόνα εις τον ραπίζοντα αυτόν· θέλει χορτασθή από ονειδισμού.
at han vender sitt kinn til den som slår ham, lar sig mette med hån.
31 Διότι ο Κύριος δεν απορρίπτει εις τον αιώνα·
For Herren forkaster ikke til evig tid,
32 Αλλ' εάν και θλίψη, θέλει όμως και οικτειρήσει κατά το πλήθος του ελέους αυτού.
men om han bedrøver, så forbarmer han sig igjen efter sin rike miskunnhet;
33 Διότι δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων.
for det er ikke av hjertet han plager eller bedrøver menneskenes barn.
34 Το να καταπατή τις υπό τους πόδας αυτού πάντας τους δεσμίους της γης.
Når nogen knuser alle jordens fanger under sine føtter,
35 Το να διαστρέφη κρίσιν ανθρώπου κατέναντι του προσώπου του Υψίστου·
bøier mannens rett for den Høiestes åsyn
36 Το να αδική άνθρωπον εν τη δίκη αυτού· ο Κύριος δεν βλέπει ταύτα.
eller gjør en mann urett i hans sak - mon Herren ikke ser det?
37 Τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;
Hvem talte så det skjedde, uten at Herren bød det?
38 Εκ του στόματος του Υψίστου δεν εξέρχονται τα κακά και τα αγαθά;
Er det ikke fra den Høiestes munn både de onde og de gode ting utgår?
39 Διά τι ήθελε γογγύσει άνθρωπος ζων, άνθρωπος, διά την ποινήν της αμαρτίας αυτού;
Hvorfor klager et menneske som lever? Enhver klage over sin egen synd!
40 Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον.
La oss ransake våre veier og granske dem, og la oss vende om til Herren!
41 Ας υψώσωμεν τας καρδίας ημών και τας χείρας προς τον Θεόν τον εν τοις ουρανοίς, λέγοντες,
La oss løfte vårt hjerte og våre hender til Gud i himmelen!
42 Ημαρτήσαμεν και απεστατήσαμεν· συ δεν μας συνεχώρησας.
Vi har syndet og vært gjenstridige; du har ikke tilgitt.
43 Περιεκάλυψας με θυμόν και κατεδίωξας ημάς· εφόνευσας, δεν εφείσθης.
Du innhyllet dig i vrede og forfulgte oss; du slo ihjel, du sparte ikke.
44 Εκάλυψας σεαυτόν με νέφος, διά να μη διαβαίνη η προσευχή ημών.
Du innhyllet dig i skyer, så ingen bønn trengte igjennem.
45 Μας έκαμες σκύβαλον και βδέλυγμα εν μέσω των λαών.
Til skarn og utskudd gjorde du oss midt iblandt folkene.
46 Πάντες οι εχθροί ημών ήνοιξαν το στόμα αυτών εφ' ημάς.
De spilte op sin munn mot oss alle våre fiender.
47 Φόβος και λάκκος ήλθον εφ' ημάς, ερήμωσις και συντριμμός.
Gru og grav er blitt oss til del, ødeleggelse og undergang.
48 Ρύακας υδάτων καταβιβάζει ο οφθαλμός μου διά τον συντριμμόν της θυγατρός του λαού μου.
Bekker av tårer rinner fra mitt øie fordi mitt folks datter er gått under.
49 Ο οφθαλμός μου σταλάζει και δεν σιωπά, διότι δεν έχει άνεσιν,
Mitt øie rinner og har ikke ro, det får ingen hvile,
50 Εωσού ο Κύριος διακύψη και ίδη εξ ουρανού.
før Herrens øie ser ned fra himmelen.
51 Ο οφθαλμός μου καταθλίβει την ψυχήν μου, εκ πασών των θυγατέρων της πόλεώς μου.
Mitt øie volder min sjel smerte for alle min stads døtres skyld.
52 Οι εχθρευόμενοί με αναιτίως με εκυνήγησαν ακαταπαύστως ως στρουθίον.
Hårdt jaget de mig som en fugl de som var mine fiender uten årsak.
53 Έκοψαν την ζωήν μου εν τω λάκκω και έρριψαν λίθον επ' εμέ.
De vilde gjøre ende på mitt liv, de vilde kaste mig i brønnen, og de kastet sten på mig.
54 Τα ύδατα επλημμύρησαν υπεράνω της κεφαλής μου· είπα, Απερρίφθην.
Vannene strømmet over mitt hode; jeg sa: Jeg er fortapt.
55 Επεκαλέσθην το όνομά σου, Κύριε, εκ λάκκου κατωτάτου.
Jeg påkalte ditt navn, Herre, fra den dypeste brønn.
56 Ήκουσαν την φωνήν μου· μη κλείσης το ωτίον σου εις τον στεναγμόν μου, εις την κραυγήν μου.
Du hørte min røst; lukk ikke ditt øre for mitt rop, men la mig få lindring!
57 Επλησίασας καθ' ην ημέραν σε επεκαλέσθην· είπας, Μη φοβού.
Du var nær den dag jeg kalte på dig; du sa: Frykt ikke!
58 Εδίκασας, Κύριε, την δίκην της ψυχής μου· ελύτρωσας την ζωήν μου.
Herre, du har ført min sjels sak, du har frelst mitt liv.
59 Είδες, Κύριε, το προς εμέ άδικον· κρίνον την κρίσιν μου.
Herre, du har sett den urett jeg har lidt; døm i min sak!
60 Είδες πάσας τας εκδικήσεις αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού.
Du har sett all deres hevn, alle deres onde råd mot mig.
61 Ήκουσαν, Κύριε, τον ονειδισμόν αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού·
Du har hørt deres hån, Herre, alle deres onde råd mot mig,
62 Τους λόγους των επανισταμένων επ' εμέ και τας μελέτας αυτών κατ' εμού όλην την ημέραν.
mine motstanderes tale og deres tanker mot mig den hele dag.
63 Ιδέ, όταν κάθηνται και όταν σηκόνωνται· εγώ είμαι το άσμα αυτών.
Akt på dem når de sitter, og når de står op! De synger spottesanger om mig.
64 Κάμε, Κύριε, εις αυτούς ανταπόδοσιν κατά τα έργα των χειρών αυτών.
Du vil gjøre gjengjeld mot dem, Herre, efter deres henders gjerning.
65 Δος εις αυτούς πώρωσιν καρδίας, την κατάραν· σου επ' αυτούς.
Du vil legge et dekke over deres hjerte, din forbannelse vil bli dem til del.
66 Καταδίωξον εν οργή και αφάνισον αυτούς υποκάτωθεν των ουρανών του Κυρίου.
Du vil forfølge dem i vrede og ødelegge dem, så de ikke mere finnes under Herrens himmel.
