Θρῆνοι 3
1 Εγώ είμαι ο άνθρωπος, όστις είδον θλίψιν από της ράβδου του θυμού αυτού.
Ik ben de man, die ellende aanschouwde Door de roede van zijn verbolgenheid;
2 Με ώδήγησε και έφερεν εις σκότος και ουχί εις φως.
Hij heeft mij gedreven en opgejaagd De diepste duisternis in;
3 Ναι, κατ' εμού εστράφη· κατ' εμού έστρεψε την χείρα αυτού όλην την ημέραν.
Telkens keerde Hij zijn hand tegen mij, Elke dag opnieuw.
4 Επαλαίωσε την σάρκα μου και το δέρμα μου· συνέτριψε τα οστά μου.
Hij heeft mijn vlees en huid doen verkwijnen, Mijn beenderen gebroken;
5 Ωικοδόμησε κατ' εμού και με περιεκύκλωσε χολήν και μόχθον.
Overal rond mij opgestapeld Gal en kommer;
6 Με εκάθισεν εν σκοτεινοίς ως νεκρούς αιωνίους.
Mij in het donker doen zitten Als de doden uit aloude tijden.
7 Με περιέφραξε, διά να μη εξέλθω· εβάρυνε τας αλύσεις μου.
Hij metselde mij in, zodat ik niet kon ontsnappen, En verzwaarde mijn ketens;
8 Έτι και όταν κράζω και αναβοώ, αποκλείει την προσευχήν μου.
Hoe ik ook klaagde en schreide, Hij bleef doof voor mijn smeken;
9 Περιέφραξε με πελεκητούς λίθους τας οδούς μου, εστρέβλωσε τας τρίβους μου.
Hij versperde mijn wegen met stenen, Vernielde mijn paden.
10 Έγεινεν εις εμέ άρκτος ενεδρεύουσα, λέων εν αποκρύφοις.
Hij loerde op mij als een beer, Als een leeuw, die in hinderlaag ligt;
11 Παρέτρεψε τας οδούς μου και με κατεσπάραξε, με κατέστηαεν ηφανισμένην.
Hij sleurde mij van mijn wegen, om mij te verscheuren, En stortte mij in het verderf;
12 Ενέτεινε το τόξον αυτού και με έστησεν ως σκοπόν εις βέλος.
Hij spande zijn boog, En maakte mij doel van de pijl.
13 Ενέπηξεν εις τα νεφρά μου τα βέλη της φαρέτρας αυτού.
Hij schoot door mijn nieren De pijlen van zijn koker.
14 Έγεινα γέλως εις πάντα τον λαόν μου, άσμα αυτών όλην την ημέραν.
Voor alle volken werd ik een hoon, Een spotlied altijd herhaald.
15 Με εχόρτασε πικρίαν· με εμέθυσεν αψίνθιον.
Hij heeft met bitterheid mij verzadigd, Met alsem gedrenkt.
16 Και συνέτριψε τους οδόντας μου με χάλικας· με εκάλυψε με σποδόν.
Op kiezel heeft Hij mijn tanden doen bijten, Met as mij gespijsd;
17 Και απέσπρωξα, από ειρήνης την ψυχήν μου· ελησμόνησα το αγαθόν.
De vrede werd mijn ziel ontroofd, Wat geluk is, ken ik niet meer.
18 Και είπα, Απωλέσθη η δύναμίς μου και η ελπίς μου υπό του Κυρίου.
Ik zeide: Weg is mijn roemen, Mijn hopen op Jahweh!
19 Ενθυμήθητι την θλίψιν μου και την έξωσίν μου, το αψίνθιον και την χολήν.
Gedenk toch mijn nood en mijn angst, Mijn alsem en gal!
20 Η ψυχή μου ενθυμείται ταύτα ακαταπαύστως και είναι τεταπεινωμένη εν εμοί.
Ja, Gij zult zeker gedenken, Hoe mijn ziel gaat gebukt:
21 Τούτο ανακαλώ εις την καρδίαν μου, όθεν έχω ελπίδα·
Dit blijf ik altijd bepeinzen, Hierop altijd vertrouwen!
22 Έλεος του Κυρίου είναι, ότι δεν συνετελέσθημεν, επειδή δεν εξέλιπον οι οικτιρμοί αυτού.
Neen, Jahweh’s genaden nemen geen einde, Nooit houdt zijn barmhartigheid op:
23 Ανανεόνονται εν ταις πρωΐαις· μεγάλη είναι η πιστότης σου.
Iedere morgen zijn ze nieuw, En groot is uw trouw.
24 Ο Κύριος είναι η μερίς μου, είπεν η ψυχή μου· διά τούτο θέλω ελπίζει επ' αυτόν.
Mijn deel is Jahweh! zegt mijn ziel, En daarom vertrouw ik op Hem!
25 Αγαθός ο Κύριος εις τους προσμένοντας αυτόν, εις την ψυχήν την εκζητούσαν αυτόν.
Goed is Jahweh voor die op Hem hopen, Voor iedereen, die Hem zoekt;
26 Καλόν είναι και να ελπίζη τις και να εφησυχάζη εις την σωτηρίαν του Κυρίου.
Goed is het, gelaten te wachten Op redding van Jahweh;
27 Καλόν εις τον άνθρωπον να βαστάζη ζυγόν εν τη νεότητι αυτού.
Goed is het den mens, zijn juk te dragen Van de prilste jeugd af!
28 Θέλει κάθησθαι κατά μόνας και σιωπά, επειδή ο Θεός επέβαλε φορτίον επ' αυτόν.
Hij moet in de eenzaamheid zwijgen, Wanneer Hij het hem oplegt;
29 Θέλει βάλει το στόμα αυτού εις το χώμα, ίσως ήναι ελπίς.
Zijn mond in het stof blijven drukken. Misschien is er hoop;
30 Θέλει δώσει την σιαγόνα εις τον ραπίζοντα αυτόν· θέλει χορτασθή από ονειδισμού.
Zijn wangen bieden aan hem, die hem slaat, Verzadigd worden met smaad.
31 Διότι ο Κύριος δεν απορρίπτει εις τον αιώνα·
Neen, de Heer verlaat niet voor immer De kinderen der mensen!
32 Αλλ' εάν και θλίψη, θέλει όμως και οικτειρήσει κατά το πλήθος του ελέους αυτού.
Neen, na de kastijding erbarmt Hij zich weer, Naar zijn grote ontferming:
33 Διότι δεν θλίβει εκ καρδίας αυτού ουδέ καταθλίβει τους υιούς των ανθρώπων.
Want niet van harte plaagt en bedroeft Hij De kinderen der mensen!
34 Το να καταπατή τις υπό τους πόδας αυτού πάντας τους δεσμίους της γης.
Dat men onder de voeten treedt, Allen, die in het land zijn gevangen:
35 Το να διαστρέφη κρίσιν ανθρώπου κατέναντι του προσώπου του Υψίστου·
Dat men het recht van een ander verkracht Voor het aanschijn van den Allerhoogste:
36 Το να αδική άνθρωπον εν τη δίκη αυτού· ο Κύριος δεν βλέπει ταύτα.
Dat men den naaste geen recht laat geschieden: Zou de Heer dat niet zien?
37 Τις λέγει τι και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;
Neen, op wiens bevel het ook is geschied, Heeft de Heer het niet geboden?
38 Εκ του στόματος του Υψίστου δεν εξέρχονται τα κακά και τα αγαθά;
Komt niet uit de mond van den Allerhoogste Het kwaad en het goed?
39 Διά τι ήθελε γογγύσει άνθρωπος ζων, άνθρωπος, διά την ποινήν της αμαρτίας αυτού;
Wat klaagt dan de mens bij zijn leven: Laat iedereen klagen over zijn zonde!
40 Ας ερευνήσωμεν τας οδούς ημών και ας εξετάσωμεν και ας επιστρέψωμεν εις τον Κύριον.
Laten wij ons gedrag onderzoeken en toetsen, En ons tot Jahweh bekeren;
41 Ας υψώσωμεν τας καρδίας ημών και τας χείρας προς τον Θεόν τον εν τοις ουρανοίς, λέγοντες,
Heffen wij ons hart op de handen omhoog Tot God in de hemel!
42 Ημαρτήσαμεν και απεστατήσαμεν· συ δεν μας συνεχώρησας.
Wij bleven zondigen, en waren opstandig: Gij kondt geen vergiffenis schenken!
43 Περιεκάλυψας με θυμόν και κατεδίωξας ημάς· εφόνευσας, δεν εφείσθης.
Toen hebt Gij in toorn u gepantserd en ons achtervolgd, Meedogenloos ons gedood;
44 Εκάλυψας σεαυτόν με νέφος, διά να μη διαβαίνη η προσευχή ημών.
U gehuld in een wolk, Waar geen bidden doorheen kon;
45 Μας έκαμες σκύβαλον και βδέλυγμα εν μέσω των λαών.
Tot vuil en uitschot ons gemaakt Te midden der volken.
46 Πάντες οι εχθροί ημών ήνοιξαν το στόμα αυτών εφ' ημάς.
Nu sperren allen de mond tegen ons op, Die onze vijanden zijn;
47 Φόβος και λάκκος ήλθον εφ' ημάς, ερήμωσις και συντριμμός.
Nu liggen wij in schrik en strik, Verwoesting, vernieling;
48 Ρύακας υδάτων καταβιβάζει ο οφθαλμός μου διά τον συντριμμόν της θυγατρός του λαού μου.
Nu storten onze ogen beken van tranen Om de ondergang van de dochter van mijn volk.
49 Ο οφθαλμός μου σταλάζει και δεν σιωπά, διότι δεν έχει άνεσιν,
Rusteloos stromen mijn ogen En zonder verpozing,
50 Εωσού ο Κύριος διακύψη και ίδη εξ ουρανού.
Totdat Jahweh neerblikt, Uit de hemel toeziet.
51 Ο οφθαλμός μου καταθλίβει την ψυχήν μου, εκ πασών των θυγατέρων της πόλεώς μου.
Mijn oog doet mij wee Van al het schreien over mijn stad.
52 Οι εχθρευόμενοί με αναιτίως με εκυνήγησαν ακαταπαύστως ως στρουθίον.
Als een vogel maakten ze jacht op mij, Die zonder reden mijn vijanden zijn;
53 Έκοψαν την ζωήν μου εν τω λάκκω και έρριψαν λίθον επ' εμέ.
Zij smoorden mij levend in een put, En wierpen mij nog stenen na;
54 Τα ύδατα επλημμύρησαν υπεράνω της κεφαλής μου· είπα, Απερρίφθην.
Het water stroomde over mijn hoofd, Ik dacht: Nu ben ik verloren!
55 Επεκαλέσθην το όνομά σου, Κύριε, εκ λάκκου κατωτάτου.
Toen riep ik uw Naam aan, o Jahweh, Uit het diepst van de put!
56 Ήκουσαν την φωνήν μου· μη κλείσης το ωτίον σου εις τον στεναγμόν μου, εις την κραυγήν μου.
Gij hebt mijn smeken gehoord, uw oor niet gesloten Voor mijn zuchten en schreien;
57 Επλησίασας καθ' ην ημέραν σε επεκαλέσθην· είπας, Μη φοβού.
Gij zijt gekomen, toen ik U riep, En hebt gesproken: Wees niet bang!
58 Εδίκασας, Κύριε, την δίκην της ψυχής μου· ελύτρωσας την ζωήν μου.
Heer, Gij naamt het voor mij op, En hebt mijn leven gered!
59 Είδες, Κύριε, το προς εμέ άδικον· κρίνον την κρίσιν μου.
Jahweh, Gij hebt mijn verdrukking gezien, Mij recht verschaft;
60 Είδες πάσας τας εκδικήσεις αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού.
Gij hebt hun wraakzucht aanschouwd, Al hun plannen tegen mij.
61 Ήκουσαν, Κύριε, τον ονειδισμόν αυτών, πάντας τους διαλογισμούς αυτών κατ' εμού·
Jahweh, Gij hebt hun spotten gehoord, Al hun plannen tegen mij.
62 Τους λόγους των επανισταμένων επ' εμέ και τας μελέτας αυτών κατ' εμού όλην την ημέραν.
Mijn vijand heeft lippen zowel als gedachten Altijd tegen mij gericht.
63 Ιδέ, όταν κάθηνται και όταν σηκόνωνται· εγώ είμαι το άσμα αυτών.
Zie toe; want of ze zitten of staan, Een spotlied ben ik voor hen!
64 Κάμε, Κύριε, εις αυτούς ανταπόδοσιν κατά τα έργα των χειρών αυτών.
Jahweh, vergeld ze hun daden, Het werk hunner handen!
65 Δος εις αυτούς πώρωσιν καρδίας, την κατάραν· σου επ' αυτούς.
Sla hun hart met verblinding, Henzelf met uw vloek;
66 Καταδίωξον εν οργή και αφάνισον αυτούς υποκάτωθεν των ουρανών του Κυρίου.
Vervolg en verniel ze in gramschap Onder uw hemel, o Jahweh!
