Ἰώβ 30
1 Αλλά τώρα οι νεώτεροί μου την ηλικίαν με περιγελώσι, των οποίων τους πατέρας δεν ήθελον καταδεχθή να βάλω μετά των κυνών του ποιμνίου μου.
А сада смеју ми се млађи од мене, којима отаца не бих хтео метнути са псима стада свог.
2 Και εις τι τωόντι ηδύνατο να με ωφελήση η δύναμις των χειρών αυτών, εις τους οποίους η ισχύς εξέλιπε;
А на шта би ми и била сила руку њихових? У њима беше пропала старост.
3 Δι' ένδειαν και πείναν ήσαν απομεμονωμένοι· έφευγον εις γην άνυδρον, σκοτεινήν, ηφανισμένην και έρημον·
Од сиромаштва и глади самоћаваху бежећи од сува, мрачна, пуста и опустошена места;
4 έκοπτον μολόχην πλησίον των θάμνων και την ρίζαν των αρκεύθων διά τροφήν αυτών.
Који браху лободу по честама, и смреково корење беше им храна.
5 Ήσαν εκ μέσου δεδιωγμένοι· εφώναζον επ' αυτούς ως κλέπτας.
Између људи беху изгоњени и викаше се за њима као за лупежом.
6 Κατώκουν εν τοις κρημνοίς των χειμάρρων, ταις τρύπαις της γης και τοις βρόχοις.
Живљаху по страшним увалама, по јамама у земљи и у камену.
7 Μεταξύ των θάμνων ωγκώντο· υποκάτω των ακανθών συνήγοντο·
По грмовима рикаху, под трњем се скупљаху.
8 άφρονες και δύσφημοι, εκδεδιωγμένοι εκ της γης.
Беху људи никакви и без имена, мање вредни него земља.
9 Και τώρα εγώ είμαι το τραγώδιον αυτών, είμαι και η παροιμία αυτών.
И њима сам сада песма, и постах им прича.
10 Με βδελύττονται, απομακρύνονται απ' εμού, και δεν συστέλλονται να πτύωσιν εις το πρόσωπόν μου.
Гаде се на ме, иду далеко од мене и не устежу се пљувати ми у лице.
11 Επειδή ο Θεός διέλυσε την υπεροχήν μου και με έθλιψεν, απέρριψαν και αυτοί τον χαλινόν έμπροσθέν μου.
Јер је Бог одапео моју тетиву и муке ми задао те збацише узду преда мном.
12 Εκ δεξιών ανίστανται οι νέοι· απωθούσι τους πόδας μου, και ετοιμάζουσι κατ' εμού τας ολεθρίους οδούς αυτών.
С десне стране устајаху момци, поткидаху ми ноге, и насипају пут к мени да ме упропасте.
13 Ανατρέπουσι την οδόν μου, επαυξάνουσι την συμφοράν μου, χωρίς να έχωσι βοηθόν.
Раскопаше моју стазу, умножише ми муке, не треба нико да им помаже.
14 Εφορμώσιν ως σφοδρά πλημμύρα, επί της ερημώσεώς μου περικυλίονται.
Као широким проломом навиру, и наваљују преко развалина.
15 Τρόμοι εστράφησαν επ' εμέ· καταδιώκουσι την ψυχήν μου ως άνεμος· και η σωτηρία μου παρέρχεται ως νέφος.
Страхоте навалише на ме, и као ветар терају душу моју, и као облак прође срећа моја.
16 Και τώρα η ψυχή μου εξεχύθη εντός μου· ημέραι θλίψεως με κατέλαβον.
И сада се душа моја разлива у мени, стигоше ме дани мучни.
17 Την νύκτα τα οστά μου διεπεράσθησαν εν εμοί, και τα νεύρά μου δεν αναπαύονται.
Ноћу пробада ми кости у мени, и жиле моје не одмарају се.
18 Υπό της σφοδράς δυνάμεως ηλλοιώθη το ένδυμά μου· με περισφίγγει ως το περιλαίμιον του χιτώνος μου.
Од тешке силе променило се одело моје, и као огрлица у кошуље моје стеже ме.
19 Με έρριψεν εις τον πηλόν, και ωμοιώθην με χώμα και κόνιν.
Бацио ме је у блато, те сам као прах и пепео.
20 Κράζω προς σε, και δεν μοι αποκρίνεσαι· ίσταμαι, και με παραβλέπεις.
Вичем к Теби, а Ти ме не слушаш; стојим пред Тобом, а Ти не гледаш на ме.
21 Έγεινες ανελεήμων προς εμέ· διά της κραταιάς χειρός σου με μαστιγόνεις.
Претворио си ми се у љута непријатеља; силом руке своје супротиш ми се.
22 Με εσήκωσας επί τον άνεμον· με επεβίβασας και διέλυσας την ουσίαν μου.
Подижеш ме у ветар, посађујеш ме на њ, и растапаш у мени све добро.
23 Εξεύρω μεν ότι θέλεις με φέρει εις θάνατον και τον οίκον τον προσδιωρισμένον εις πάντα ζώντα.
Јер знам да ћеш ме одвести на смрт и у дом одређени свима живима.
24 Αλλά δεν θέλει εκτείνει χείρα εις τον τάφον, εάν κράζωσι προς αυτόν όταν αφανίζη.
Али неће пружити руке своје у гроб; кад их стане потирати, они неће викати.
25 Δεν έκλαυσα εγώ διά τον όντα εν ημέραις σκληραίς, και ελυπήθη η ψυχή μου διά τον πτωχόν;
Нисам ли плакао ради оног који беше у злу? Није ли душа моја жалосна бивала ради убогог?
26 Ενώ περιέμενον το καλόν, τότε ήλθε το κακόν· και ενώ ανέμενον το φως, τότε ήλθε το σκότος.
Кад се добру надах, дође ми зло; и кад се надах светлости, дође мрак.
27 Τα εντόσθιά μου ανέβρασαν και δεν ανεπαύθησαν· ημέραι θλίψεως με προέφθασαν.
Утроба је моја узаврела, и не може да се умири, задесише ме дани мучни.
28 Περιεπάτησα μελαγχροινός ουχί υπό ηλίου· εσηκώθην, εβοήσα εν συνάξει.
Ходим црн, не од сунца, устајем и вичем у збору.
29 Έγεινα αδελφός των δρακόντων και σύντροφος των στρουθοκαμήλων.
Брат постах змајевима и друг совама.
30 Το δέρμα μου εμαύρισεν επ' εμέ, και τα οστά μου κατεκαύθησαν υπό της φλογώσεως.
Поцрнела је кожа на мени и кости моје посахнуше од жеге.
31 Η δε κιθάρα μου μετεβλήθη εις πένθος και το όργανόν μου εις φωνήν κλαιόντων.
Гусле се моје претворише у запевку, и свирала моја у плач.
