Ἰώβ 30
1 Αλλά τώρα οι νεώτεροί μου την ηλικίαν με περιγελώσι, των οποίων τους πατέρας δεν ήθελον καταδεχθή να βάλω μετά των κυνών του ποιμνίου μου.
But now those who are younger than I make sport of me; those whose fathers I would not have put with the dogs of my flocks.
2 Και εις τι τωόντι ηδύνατο να με ωφελήση η δύναμις των χειρών αυτών, εις τους οποίους η ισχύς εξέλιπε;
Of what use is the strength of their hands to me? all force is gone from them.
3 Δι' ένδειαν και πείναν ήσαν απομεμονωμένοι· έφευγον εις γην άνυδρον, σκοτεινήν, ηφανισμένην και έρημον·
They are wasted for need of food, biting the dry earth; their only hope of life is in the waste land.
4 έκοπτον μολόχην πλησίον των θάμνων και την ρίζαν των αρκεύθων διά τροφήν αυτών.
They are pulling off the salt leaves from the brushwood, and making a meal of roots.
5 Ήσαν εκ μέσου δεδιωγμένοι· εφώναζον επ' αυτούς ως κλέπτας.
They are sent out from among their townsmen, men are crying after them as thieves
6 Κατώκουν εν τοις κρημνοίς των χειμάρρων, ταις τρύπαις της γης και τοις βρόχοις.
They have to get a resting-place in the hollows of the valleys, in holes of the earth and rocks.
7 Μεταξύ των θάμνων ωγκώντο· υποκάτω των ακανθών συνήγοντο·
They make noises like asses among the brushwood; they get together under the thorns.
8 άφρονες και δύσφημοι, εκδεδιωγμένοι εκ της γης.
They are sons of shame, and of men without a name, who have been forced out of the land.
9 Και τώρα εγώ είμαι το τραγώδιον αυτών, είμαι και η παροιμία αυτών.
And now I have become their song, and I am a word of shame to them.
10 Με βδελύττονται, απομακρύνονται απ' εμού, και δεν συστέλλονται να πτύωσιν εις το πρόσωπόν μου.
I am disgusting to them; they keep away from me, and put marks of shame on me.
11 Επειδή ο Θεός διέλυσε την υπεροχήν μου και με έθλιψεν, απέρριψαν και αυτοί τον χαλινόν έμπροσθέν μου.
For he has made loose the cord of my bow, and put me to shame; he has sent down my flag to the earth before me.
12 Εκ δεξιών ανίστανται οι νέοι· απωθούσι τους πόδας μου, και ετοιμάζουσι κατ' εμού τας ολεθρίους οδούς αυτών.
The lines of his men of war put themselves in order, and make high their ways of destruction against me:
13 Ανατρέπουσι την οδόν μου, επαυξάνουσι την συμφοράν μου, χωρίς να έχωσι βοηθόν.
They have made waste my roads, with a view to my destruction; his bowmen come round about me;
14 Εφορμώσιν ως σφοδρά πλημμύρα, επί της ερημώσεώς μου περικυλίονται.
As through a wide broken place in the wall they come on, I am overturned by the shock of their attack.
15 Τρόμοι εστράφησαν επ' εμέ· καταδιώκουσι την ψυχήν μου ως άνεμος· και η σωτηρία μου παρέρχεται ως νέφος.
Fears have come on me; my hope is gone like the wind, and my well-being like a cloud.
16 Και τώρα η ψυχή μου εξεχύθη εντός μου· ημέραι θλίψεως με κατέλαβον.
But now my soul is turned to water in me, days of trouble overtake me:
17 Την νύκτα τα οστά μου διεπεράσθησαν εν εμοί, και τα νεύρά μου δεν αναπαύονται.
The flesh is gone from my bones, and they give me no rest; there is no end to my pains.
18 Υπό της σφοδράς δυνάμεως ηλλοιώθη το ένδυμά μου· με περισφίγγει ως το περιλαίμιον του χιτώνος μου.
With great force he takes a grip of my clothing, pulling me by the neck of my coat.
19 Με έρριψεν εις τον πηλόν, και ωμοιώθην με χώμα και κόνιν.
Truly God has made me low, even to the earth, and I have become like dust.
20 Κράζω προς σε, και δεν μοι αποκρίνεσαι· ίσταμαι, και με παραβλέπεις.
You give no answer to my cry, and take no note of my prayer.
21 Έγεινες ανελεήμων προς εμέ· διά της κραταιάς χειρός σου με μαστιγόνεις.
You have become cruel to me; the strength of your hand is hard on me.
22 Με εσήκωσας επί τον άνεμον· με επεβίβασας και διέλυσας την ουσίαν μου.
Lifting me up, you make me go on the wings of the wind; I am broken up by the storm.
23 Εξεύρω μεν ότι θέλεις με φέρει εις θάνατον και τον οίκον τον προσδιωρισμένον εις πάντα ζώντα.
For I am certain that you will send me back to death, and to the meeting-place ordered for all living.
24 Αλλά δεν θέλει εκτείνει χείρα εις τον τάφον, εάν κράζωσι προς αυτόν όταν αφανίζη.
Has not my hand been stretched out in help to the poor? have I not been a saviour to him in his trouble?
25 Δεν έκλαυσα εγώ διά τον όντα εν ημέραις σκληραίς, και ελυπήθη η ψυχή μου διά τον πτωχόν;
Have I not been weeping for the crushed? and was not my soul sad for him who was in need?
26 Ενώ περιέμενον το καλόν, τότε ήλθε το κακόν· και ενώ ανέμενον το φως, τότε ήλθε το σκότος.
For I was looking for good, and evil came; I was waiting for light, and it became dark.
27 Τα εντόσθιά μου ανέβρασαν και δεν ανεπαύθησαν· ημέραι θλίψεως με προέφθασαν.
My feelings are strongly moved, and give me no rest; days of trouble have overtaken me.
28 Περιεπάτησα μελαγχροινός ουχί υπό ηλίου· εσηκώθην, εβοήσα εν συνάξει.
I go about in dark clothing, uncomforted; I get up in the public place, crying out for help.
29 Έγεινα αδελφός των δρακόντων και σύντροφος των στρουθοκαμήλων.
I have become a brother to the jackals, and go about in the company of ostriches.
30 Το δέρμα μου εμαύρισεν επ' εμέ, και τα οστά μου κατεκαύθησαν υπό της φλογώσεως.
My skin is black and dropping off me; and my bones are burning with the heat of my disease.
31 Η δε κιθάρα μου μετεβλήθη εις πένθος και το όργανόν μου εις φωνήν κλαιόντων.
And my music has been turned to sorrow, and the sound of my pipe into the noise of weeping.
