Ἰώβ 3
1 Μετά ταύτα ήνοιξεν ο Ιώβ το στόμα αυτού, και κατηράσθη την ημέραν αυτού.
Посем отверзе Иов уста своя и прокля день свой,
2 Και ελάλησεν ο Ιώβ και είπεν·
глаголя:
3 Είθε να χαθή η ημέρα καθ' ην εγεννήθην, και η νυξ καθ' ην είπον, Εγεννήθη αρσενικόν.
да погибнет день, в оньже родихся, и нощь оная, в нюже реша: се, мужеск пол:
4 Η ημέρα εκείνη να ήναι σκότος· ο Θεός να μη αναζητήση αυτήν άνωθεν, και να μη φέγξη επ' αυτήν φως.
та нощь буди тма, и да не взыщет ея Господь свыше, ниже да приидет на ню свет,
5 Σκότος και σκιά θανάτου να αμαυρώσωσιν αυτήν· γνόφος να επικάθηται επ' αυτήν. Να επέλθωσιν επ' αυτήν ως πικροτάτην ημέραν.
и да приимет ю тма и сень смертная, да приидет на ню сумрак: проклят буди день той
6 Την νύκτα εκείνην να κατακρατήση σκότος· να μη συναφθή με τας ημέρας του έτους· να μη εισέλθη εις τον αριθμόν των μηνών.
и нощь оная: да постигнет ю тма, да не будет во днех лета, ниже да вчислится во днех месяцей:
7 Ιδού, έρημος να ήναι η νυξ εκείνη· φωνή χαρμόσυνος να μη επέλθη επ' αυτήν.
но нощь оная да будет болезнь, и да не приидет на ню веселие и радость,
8 Να καταρασθώσιν αυτήν οι καταρώμενοι τας ημέρας, οι έτοιμοι να ανεγείρωσι το πένθος αυτών.
но да прокленет ю проклинаяй той день, иже имать одолети великаго кита:
9 Να σκοτισθώσι τα άστρα της εσπέρας αυτής· να προσμένη το φως, και να μη έρχηται· και να μη ίδη τα βλέφαρα της αυγής·
да померкнут звезды тоя нощи, да ожидает и на свет да не приидет, и да не видит денницы возсиявающия,
10 διότι δεν έκλεισε τας θύρας της κοιλίας της μητρός μου, και δεν έκρυψε την θλίψιν από των οφθαλμών μου.
яко не затвори врат чрева матере моея: отяла бо бы болезнь от очию моею:
11 Διά τι δεν απέθανον από μήτρας; και δεν εξέπνευσα άμα εξήλθον εκ της κοιλίας;
почто бо во утробе не умрох? Из чрева же изшед, и абие не погибох?
12 Διά τι με υπεδέχθησαν τα γόνατα; ή διά τι οι μαστοί διά να θηλάσω;
Почто же мя прияша на колена? Почто же ссах сосца?
13 Διότι τώρα ήθελον κοιμάσθαι και ησυχάζει· ήθελον υπνώττει· τότε ήθελον είσθαι εις ανάπαυσιν,
Ныне убо уснув умолчал бых, уснув же почил бых
14 μετά βασιλέων και βουλευτών της γης, οικοδομούντων εις εαυτούς ερημώσεις·
со царьми и советники земли, иже хваляхуся оружии,
15 ή μετά αρχόντων, οίτινες έχουσι χρυσίον, οίτινες εγέμισαν τους οίκους αυτών αργυρίου·
или со князи, имже много злата, иже наполниша домы своя сребра,
16 ή ως εξάμβλωμα κεκρυμμένον δεν ήθελον υπάρχει, ως βρέφη μη ιδόντα φως.
или якоже изверг излазяй из ложесн матерних, или якоже младенцы, иже не видеша света:
17 Εκεί οι ασεβείς παύουσιν από του να ταράττωσι, και εκεί αναπαύονται οι κεκοπιασμένοι·
тамо нечестивии утолиша ярость гнева, тамо почиша претружденнии телом,
18 εκεί αναπαύονται ομού οι αιχμάλωτοι· δεν ακούουσι φωνήν καταδυνάστου·
вкупе же в веце сем бывшии не слышат гласа собирающаго дань:
19 εκεί είναι ο μικρός και ο μέγας· και ο δούλος, ελεύθερος του κυρίου αυτού.
мал и велик тамо есть, и раб не бояйся господина своего:
20 Διά τι εδόθη φως εις τον δυστυχή, και ζωή εις τον πεπικραμένον την ευχήν,
почто бо дан есть сущым в горести свет и сущым в болезнех душам живот,
21 οίτινες ποθούσι τον θάνατον και δεν επιτυγχάνουσιν, αν και ανορύττωσιν αυτόν μάλλον παρά κεκρυμμένους θησαυρούς,
иже желают смерти и не получают, ищуще якоже сокровища,
22 οίτινες υπερχαίρουσιν, υπερευφραίνονται, όταν εύρωσι τον τάφον;
обрадовани же бывают, аще улучат (смерть)?
23 Διά τι εδόθη φως εις άνθρωπον, του οποίου η οδός είναι κεκρυμμένη, και τον οποίον ο Θεός περιέκλεισε;
Смерть бо мужу покой, егоже путь сокровен есть, затвори бо Бог окрест его:
24 Διότι προ του φαγητού μου έρχεται ο στεναγμός μου, και οι βρυγμοί μου εκχέονται ως ύδατα.
прежде бо брашен моих воздыхание ми приходит, слезю же аз одержимь страхом,
25 Επειδή εκείνο, το οποίον εφοβούμην, συνέβη εις εμέ, και εκείνο, το οποίον ετρόμαζον, ήλθεν επ' εμέ.
страх бо, егоже ужасахся, прииде ми, и егоже бояхся, срете мя:
26 Δεν είχον ειρήνην ουδέ ανάπαυσιν ουδέ ησυχίαν· οργή επήλθεν επ' εμέ.
ни умирихся, ниже умолчах, ниже почих, и найде ми гнев.
