Ἰώβ 29
1 Και εξηκολούθησεν ο Ιώβ την παραβολήν αυτού και είπεν·
Entonces Job respondió:
2 Ω να ήμην ως εις τους παρελθόντας μήνας, ως εν ταις ημέραις ότε ο Θεός με εφύλαττεν·
Ojalá volviera a ser como en meses pasados, como en los días cuando ʼElohim me vigilaba,
3 ότε ο λύχνος αυτού έφεγγεν επί της κεφαλής μου, και διά του φωτός αυτού περιεπάτουν εν τω σκότει·
cuando su lámpara estaba sobre mi cabeza y a su luz yo caminaba en la oscuridad,
4 καθώς ήμην εν ταις ημέραις της ακμής μου, ότε η εύνοια του Θεού ήτο επί την σκηνήν μου·
aquellos días de mi vigor cuando la amistad íntima de ʼElohim velaba sobre mi vivienda,
5 ότε ο Παντοδύναμος ήτο μετ' εμού, και τα παιδία μου κύκλω μου·
cuando ʼEL-Shadday aún estaba conmigo, y mis hijos alrededor de mí,
6 ότε έπλυνον τα βήματά μου με βούτυρον, και ο βράχος εξέχεε δι' εμέ ποταμούς ελαίου·
cuando mis pasos eran lavados con mantequilla y la roca me derramaba ríos de aceite,
7 ότε διά της πόλεως εξηρχόμην εις την πύλην, ητοίμαζον την καθέδραν μου εν τη πλατεία
cuando iba a la puerta de la ciudad y en la plaza preparaba mi asiento.
8 Οι νέοι με έβλεπον και εκρύπτοντο· και οι γέροντες εγειρόμενοι ίσταντο.
Los jóvenes me veían y se escondían. Los ancianos se levantaban y permanecían en pie.
9 Οι άρχοντες έπαυον ομιλούντες και έβαλλον χείρα επί το στόμα αυτών.
Los magistrados detenían sus palabras y ponían la mano sobre sus bocas.
10 Η φωνή των εγκρίτων εκρατείτο, και η γλώσσα αυτών εκολλάτο εις τον ουρανίσκον αυτών.
La voz de los nobles enmudecía y su lengua se les pegaba al paladar.
11 Ότε το ωτίον ήκουε και με εμακάριζε, και ο οφθαλμός έβλεπε και εμαρτύρει υπέρ εμού·
Los oídos que me escuchaban me llamaban bienaventurado, y los ojos que me miraban daban testimonio a mi favor.
12 διότι ηλευθέρουν τον πτωχόν βοώντα και τον ορφανόν τον μη έχοντα βοηθόν.
Porque yo libraba al pobre que clamaba y al huérfano que no tenía ayudador.
13 Η ευλογία του απολλυμένου ήρχετο επ' εμέ· και την καρδίαν της χήρας εύφραινον.
La bendición del que iba a perecer caía sobre mí, y daba alegría al corazón de la viuda.
14 Εφόρουν δικαιοσύνην και ενεδυόμην την ευθύτητά μου ως επενδύτην και διάδημα.
Me vestía de rectitud y con ella me cubría. Mi justicia era como un manto y un turbante.
15 Ήμην οφθαλμός εις τον τυφλόν και πους εις τον χωλόν εγώ.
Yo era ojos para el ciego y pies para el cojo.
16 Ήμην πατήρ εις τους πτωχούς, και την δίκην την οποίαν δεν εγνώριζον εξιχνίαζον.
Era padre de los menesterosos. Me informaba con diligencia de la causa que no entendía.
17 Και συνέτριβον τους κυνόδοντας του αδίκου και απέσπων το θήραμα από των οδόντων αυτού.
Rompía las quijadas del perverso y de sus dientes arrancaba la presa.
18 Τότε έλεγον, θέλω αποθάνει εν τη φωλεά μου και ως την άμμον θέλω πολλαπλασιάσει τας ημέρας μου.
Me decía: En mi nido moriré, y como la arena multiplicaré mis días.
19 Η ρίζα μου ήτο ανοικτή προς τα ύδατα, και η δρόσος διενυκτέρευεν επί των κλάδων μου.
Mi raíz se extendía hacia las aguas, y el rocío pernoctaba en mi ramaje.
20 Η δόξα μου ανενεούτο εν εμοί, και το τόξον μου εκρατύνετο εν τη χειρί μου.
Mi honra se renovaba en mí, y mi arco se fortalecía en mi mano.
21 Με ηκροάζοντο προσέχοντες και εις την συμβουλήν μου εσιώπων.
Me escuchaban, esperaban y guardaban silencio ante mi consejo.
22 Μετά τους λόγους μου δεν προσέθετον ουδέν, και η ομιλία μου εστάλαζεν επ' αυτούς.
Después de mi palabra no replicaban. Mi razón destilaba sobre ellos.
23 Και με περιέμενον ως την βροχήν· και ήσαν κεχηνότες ως διά την όψιμον βροχήν.
La esperaban como a la lluvia temprana, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
24 Εγέλων προς αυτούς, και δεν επίστευον· και την φαιδρότητα του προσώπου μου δεν άφινον να πέση.
Si me reía con ellos, no lo creían, y no tenían en menos la luz de mi semblante.
25 Εάν ηρεσκόμην εις την οδόν αυτών, εκαθήμην πρώτος, και κατεσκήνουν ως βασιλεύς εν τω στρατεύματι, ως ο παρηγορών τους τεθλιμμένους.
Yo les escogía el camino, y me sentaba entre ellos como su jefe. Yo vivía como un rey en medio de su tropa, como el que consuela a los que están de duelo.
