Ἰώβ 10
1 Η ψυχή μου εβαρύνθη την ζωήν μου· θέλω παραδοθή εις το παράπονόν μου· θέλω λαλήσει εν τη πικρία της ψυχής μου.
I am weary of my life; I will let loose within me my complaint; I will speak in the bitterness of my soul.
2 Θέλω ειπεί προς τον Θεόν, μη με καταδικάσης· δείξόν μοι διά τι με δικάζεις.
I will say unto God, Do not condemn me! Show me wherefore thou contendest with me!
3 Είναι καλόν εις σε να καταθλίβης, να καταφρονής το έργον των χειρών σου και να ευοδόνης την βουλήν των ασεβών;
Is it a pleasure to thee to oppress, And to despise the work of thy hands, And to shine upon the plans of the wicked?
4 Σαρκός οφθαλμούς έχεις; ή βλέπεις καθώς βλέπει άνθρωπος;
Hast thou eyes of flesh, Or seest thou as man seeth?
5 Ανθρώπινος είναι ο βίος σου; ή τα έτη σου ως ημέραι ανθρώπου,
Are thy days as the days of a man, Are thy years as the days of a mortal,
6 ώστε αναζητείς την ανομίαν μου και ανερευνάς την αμαρτίαν μου;
That thou seekest after my iniquity, And searchest after my sin,
7 Ενώ εξεύρεις ότι δεν ησέβησα· και δεν υπάρχει ο ελευθερών εκ των χειρών σου.
Though thou knowest that I am not guilty, And that none can deliver from thy hand?
8 Αι χείρές σου με εμόρφωσαν και με έπλασαν όλον κύκλω· και με καταστρέφεις.
Have thy hands completely fashioned and made me In every part, that thou mightst destroy me?
9 Ενθυμήθητι, δέομαι, ότι ως πηλόν με έκαμες· και εις χώμα θέλεις με επιστρέψει.
O remember that thou hast moulded me as clay! And wilt thou bring me again to dust?
10 Δεν με ήμελξας ως γάλα και με έπηξας ως τυρόν;
Thou didst pour me out as milk, And curdle me as cheese;
11 Δέρμα και σάρκα με ενέδυσας και με οστά και νεύρα με περιέφραξας.
With skin and flesh didst thou clothe me, And strengthen me with bones and sinews;
12 Ζωήν και έλεος εχάρισας εις εμέ, και η επίσκεψίς σου εφύλαξε το πνεύμά μου·
Thou didst grant me life and favor, And thy protection preserved my breath:
13 ταύτα όμως έκρυπτες εν τη καρδία σου· εξεύρω ότι τούτο ήτο μετά σου.
Yet these things thou didst lay up in thy heart! I know that this was in thy mind.
14 Εάν αμαρτήσω, με παραφυλάττεις, και από της ανομίας μου δεν θέλεις με αθωώσει.
If I sin, then thou markest me, And wilt not acquit me of mine iniquity.
15 Εάν ασεβήσω, ουαί εις εμέ· και εάν ήμαι δίκαιος, δεν δύναμαι να σηκώσω την κεφαλήν μου· είμαι πλήρης ατιμίας· ιδέ λοιπόν την θλίψιν μου,
If I am wicked, —then woe unto me! Yet if righteous, I dare not lift up my head; I am full of confusion, beholding my affliction.
16 διότι αυξάνει. Με κυνηγείς ως άγριος λέων· και επιστρέφων δεικνύεσαι θαυμαστός κατ' εμού.
If I lift it up, like a lion thou huntest me, And again showest thyself terrible unto me.
17 Ανανεόνεις τους μάρτυράς σου εναντίον μου, και πληθύνεις την οργήν σου κατ' εμού· αλλαγαί στρατεύματος γίνονται επ' εμέ.
Thou renewest thy witnesses against me, And increasest thine anger toward me; New hosts continually rise up against me.
18 Διά τι λοιπόν με εξήγαγες εκ της μήτρας; είθε να εξέπνεον, και οφθαλμός να μη με έβλεπεν.
Why then didst thou bring me forth from the womb? I should have perished, and no eye had seen me;
19 Ήθελον είσθαι ως μη υπάρξας· ήθελον φερθή εκ της μήτρας εις τον τάφον.
I should be as though I had not been; I should have been borne from the womb to the grave.
20 Αι ημέραι μου δεν είναι ολίγαι; παύσον λοιπόν, και άφες με, διά να αναλάβω ολίγον,
Are not my days few? O spare then, And let me alone, that I may be at ease a little while,
21 πριν υπάγω όθεν δεν θέλω επιστρέψει, εις γην σκότους και σκιάς θανάτου·
Before I go— whence I shall not return—To the land of darkness and death-shade,
22 γην γνοφεράν, ως το σκότος της σκιάς του θανάτου, όπου τάξις δεν είναι, και το φως είναι ως το σκότος.
The land of darkness like the blackness of death-shade, Where is no order, and where the light is as darkness.
