Ἰώβ 41
1 ἄξεις δὲ δράκοντα ἐν ἀγκίστρῳ περιθήσεις δὲ φορβεὰν περὶ ῥῖνα αὐτοῦ
Kan du trække Krokodillen op med Krog og binde dens Tunge med Snøre?
2 εἰ δήσεις κρίκον ἐν τῷ μυκτῆρι αὐτοῦ ψελίῳ δὲ τρυπήσεις τὸ χεῖλος αὐτοῦ
Kan du mon stikke et Siv i dens Snude, bore en Krog igennem dens Kæber?
3 λαλήσει δέ σοι δεήσει ἱκετηρίᾳ μαλακῶς
Mon den vil trygle dig længe og give dig gode Ord?
4 θήσεται δὲ διαθήκην μετὰ σοῦ λήμψῃ δὲ αὐτὸν δοῦλον αἰώνιον
Mon den vil indgaa en Pagt med dig, saa du faar den til Træl for evigt?
5 παίξῃ δὲ ἐν αὐτῷ ὥσπερ ὀρνέῳ ἢ δήσεις αὐτὸν ὥσπερ στρουθίον παιδίῳ
Han du mon lege med den som en Fugl og tøjre den for dine Pigebørn?
6 ἐνσιτοῦνται δὲ ἐν αὐτῷ ἔθνη μεριτεύονται δὲ αὐτὸν φοινίκων γένη
Falbyder Fiskerlauget den og stykker den ud mellem Sælgerne?
7 πᾶν δὲ πλωτὸν συνελθὸν οὐ μὴ ἐνέγκωσιν βύρσαν μίαν οὐρᾶς αὐτοῦ καὶ ἐν πλοίοις ἁλιέων κεφαλὴν αὐτοῦ
Mon du kan spække dens Hud med Kroge og med Harpuner dens Hoved?
8 ἐπιθήσεις δὲ αὐτῷ χεῖρα μνησθεὶς πόλεμον τὸν γινόμενον ἐν σώματι αὐτοῦ καὶ μηκέτι γινέσθω
Læg dog engang din Haand paa den! Du vil huske den Kamp og gør det ej mer.
9 οὐχ ἑόρακας αὐτὸν οὐδὲ ἐπὶ τοῖς λεγομένοις τεθαύμακας
Det Haab vilde blive til Skamme, alene ved Synet laa du der.
10 οὐ δέδοικας ὅτι ἡτοίμασταί μοι τίς γάρ ἐστιν ὁ ἐμοὶ ἀντιστάς
Ingen drister sig til at tirre den, hvem holder Stand imod den?
11 ἢ τίς ἀντιστήσεταί μοι καὶ ὑπομενεῖ εἰ πᾶσα ἡ ὑπ’ οὐρανὸν ἐμή ἐστιν
Hvem møder den og slipper fra det hvem under hele Himlen?
12 οὐ σιωπήσομαι δῑ αὐτόν καὶ λόγον δυνάμεως ἐλεήσει τὸν ἴσον αὐτοῦ
Jeg tier ej om dens Lemmer, hvor stærk den er, hvor smukt den er skabt.
13 τίς ἀποκαλύψει πρόσωπον ἐνδύσεως αὐτοῦ εἰς δὲ πτύξιν θώρακος αὐτοῦ τίς ἂν εἰσέλθοι
Hvem har trukket dens Klædning af, trængt ind i dens dobbelte Panser?
14 πύλας προσώπου αὐτοῦ τίς ἀνοίξει κύκλῳ ὀδόντων αὐτοῦ φόβος
Hvem har aabnet dens Ansigts Døre? Rundt om dens Tænder er Rædsel.
15 τὰ ἔγκατα αὐτοῦ ἀσπίδες χάλκειαι σύνδεσμος δὲ αὐτοῦ ὥσπερ σμιρίτης λίθος
Dens Ryg er Reder af Skjolde, dens Bryst er et Segl af Sten;
16 εἷς τοῦ ἑνὸς κολλῶνται πνεῦμα δὲ οὐ μὴ διέλθῃ αὐτόν
de sidder tæt ved hverandre, Luft kommer ikke ind derimellem;
17 ἀνὴρ τῷ ἀδελφῷ αὐτοῦ προσκολληθήσεται συνέχονται καὶ οὐ μὴ ἀποσπασθῶσιν
de hænger fast ved hverandre, uadskilleligt griber de ind i hverandre.
18 ἐν πταρμῷ αὐτοῦ ἐπιφαύσκεται φέγγος οἱ δὲ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ εἶδος ἑωσφόρου
Dens Nysen fremkalder straalende Lys, som Morgenrødens Øjenlaag er dens Øjne.
19 ἐκ στόματος αὐτοῦ ἐκπορεύονται λαμπάδες καιόμεναι καὶ διαρριπτοῦνται ἐσχάραι πυρός
Ud af dens Gab farer Fakler, Ildgnister spruder der frem.
20 ἐκ μυκτήρων αὐτοῦ ἐκπορεύεται καπνὸς καμίνου καιομένης πυρὶ ἀνθράκων
Em staar ud af dens Næsebor som af en ophedet, kogende Kedel.
21 ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἄνθρακες φλὸξ δὲ ἐκ στόματος αὐτοῦ ἐκπορεύεται
Dens Aande tænder som glødende Kul, Luer staar ud af dens Gab.
22 ἐν δὲ τραχήλῳ αὐτοῦ αὐλίζεται δύναμις ἔμπροσθεν αὐτοῦ τρέχει ἀπώλεια
Styrken bor paa dens Hals, og Angsten hopper foran den.
23 σάρκες δὲ σώματος αὐτοῦ κεκόλληνται καταχέει ἐπ’ αὐτόν οὐ σαλευθήσεται
Tæt sidder Kødets Knuder, som støbt til Kroppen; de rokkes ikke;
24 ἡ καρδία αὐτοῦ πέπηγεν ὡς λίθος ἕστηκεν δὲ ὥσπερ ἄκμων ἀνήλατος
fast som Sten er dens Hjerte støbt, fast som den nederste Møllesten.
25 στραφέντος δὲ αὐτοῦ φόβος θηρίοις τετράποσιν ἐπὶ γῆς ἁλλομένοις
Naar den rejser sig, gyser Helte, fra Sans og Samling gaar de af Skræk.
26 ἐὰν συναντήσωσιν αὐτῷ λόγχαι οὐδὲν μὴ ποιήσωσιν δόρυ ἐπηρμένον καὶ θώρακα
Angriberens Sværd holder ikke Stand, ej Kastevaaben, Spyd eller Pil.
27 ἥγηται μὲν γὰρ σίδηρον ἄχυρα χαλκὸν δὲ ὥσπερ ξύλον σαθρόν
Jern regner den kun for Halm og Kobber for trøsket Træ;
28 οὐ μὴ τρώσῃ αὐτὸν τόξον χάλκειον ἥγηται μὲν πετροβόλον χόρτον
Buens Søn slaar den ikke paa Flugt, Slyngens Sten bliver Straa for den,
29 ὡς καλάμη ἐλογίσθησαν σφῦραι καταγελᾷ δὲ σεισμοῦ πυρφόρου
Stridskøllen regnes for Rør, den ler ad det svirrende Spyd.
30 ἡ στρωμνὴ αὐτοῦ ὀβελίσκοι ὀξεῖς πᾶς δὲ χρυσὸς θαλάσσης ὑπ’ αὐτὸν ὥσπερ πηλὸς ἀμύθητος
Paa Bugen er der skarpe Rande, dens Spor i Dyndet er som Tærskeslædens;
31 ἀναζεῖ τὴν ἄβυσσον ὥσπερ χαλκεῖον ἥγηται δὲ τὴν θάλασσαν ὥσπερ ἐξάλειπτρον
Dybet faar den i Kog som en Gryde, en Salvekedel gør den af Floden;
32 τὸν δὲ τάρταρον τῆς ἀβύσσου ὥσπερ αἰχμάλωτον ἐλογίσατο ἄβυσσον εἰς περίπατον
bag den er der en lysende Sti, Dybet synes som Sølverhaar.
33 οὐκ ἔστιν οὐδὲν ἐπὶ τῆς γῆς ὅμοιον αὐτῷ πεποιημένον ἐγκαταπαίζεσθαι ὑπὸ τῶν ἀγγέλων μου
Dens Lige findes ikke paa Jord, den er skabt til ikke at frygte.
34 πᾶν ὑψηλὸν ὁρᾷ αὐτὸς δὲ βασιλεὺς πάντων τῶν ἐν τοῖς ὕδασιν
Alt, hvad højt er, ræddes for den, den er Konge over alle stolte Dyr.
