Ἰώβ 12
1 ὑπολαβὼν δὲ Ιωβ λέγει
respondens autem Iob dixit
2 εἶτα ὑμεῖς ἐστε ἄνθρωποι ἦ μεθ’ ὑμῶν τελευτήσει σοφία
ergo vos estis soli homines et vobiscum morietur sapientia
3 κἀμοὶ μὲν καρδία καθ’ ὑμᾶς ἐστιν
et mihi est cor sicut et vobis nec inferior vestri sum quis enim haec quae nostis ignorat
4 δίκαιος γὰρ ἀνὴρ καὶ ἄμεμπτος ἐγενήθη εἰς χλεύασμα
qui deridetur ab amico suo sicut ego invocabit Deum et exaudiet eum deridetur enim iusti simplicitas
5 εἰς χρόνον γὰρ τακτὸν ἡτοίμαστο πεσεῖν ὑπὸ ἄλλους οἴκους τε αὐτοῦ ἐκπορθεῖσθαι ὑπὸ ἀνόμων
lampas contempta apud cogitationes divitum parata ad tempus statutum
6 οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ μηδεὶς πεποιθέτω πονηρὸς ὢν ἀθῷος ἔσεσθαι ὅσοι παροργίζουσιν τὸν κύριον ὡς οὐχὶ καὶ ἔτασις αὐτῶν ἔσται
abundant tabernacula praedonum et audacter provocant Deum cum ipse dederit omnia in manibus eorum
7 ἀλλὰ δὴ ἐπερώτησον τετράποδα ἐάν σοι εἴπωσιν πετεινὰ δὲ οὐρανοῦ ἐάν σοι ἀπαγγείλωσιν
nimirum interroga iumenta et docebunt te et volatilia caeli et indicabunt tibi
8 ἐκδιήγησαι δὲ γῇ ἐάν σοι φράσῃ καὶ ἐξηγήσονταί σοι οἱ ἰχθύες τῆς θαλάσσης
loquere terrae et respondebit tibi et narrabunt pisces maris
9 τίς οὐκ ἔγνω ἐν πᾶσι τούτοις ὅτι χεὶρ κυρίου ἐποίησεν ταῦτα
quis ignorat quod omnia haec manus Domini fecerit
10 εἰ μὴ ἐν χειρὶ αὐτοῦ ψυχὴ πάντων τῶν ζώντων καὶ πνεῦμα παντὸς ἀνθρώπου
in cuius manu anima omnis viventis et spiritus universae carnis hominis
11 οὖς μὲν γὰρ ῥήματα διακρίνει λάρυγξ δὲ σῖτα γεύεται
nonne auris verba diiudicat et fauces comedentis saporem
12 ἐν πολλῷ χρόνῳ σοφία ἐν δὲ πολλῷ βίῳ ἐπιστήμη
in antiquis est sapientia et in multo tempore prudentia
13 παρ’ αὐτῷ σοφία καὶ δύναμις αὐτῷ βουλὴ καὶ σύνεσις
apud ipsum est sapientia et fortitudo ipse habet consilium et intellegentiam
14 ἐὰν καταβάλῃ τίς οἰκοδομήσει ἐὰν κλείσῃ κατὰ ἀνθρώπων τίς ἀνοίξει
si destruxerit nemo est qui aedificet et si incluserit hominem nullus est qui aperiat
15 ἐὰν κωλύσῃ τὸ ὥδωρ ξηρανεῖ τὴν γῆν ἐὰν δὲ ἐπαφῇ ἀπώλεσεν αὐτὴν καταστρέψας
si continuerit aquas omnia siccabuntur et si emiserit eas subvertent terram
16 παρ’ αὐτῷ κράτος καὶ ἰσχύς αὐτῷ ἐπιστήμη καὶ σύνεσις
apud ipsum est fortitudo et sapientia ipse novit et decipientem et eum qui decipitur
17 διάγων βουλευτὰς αἰχμαλώτους κριτὰς δὲ γῆς ἐξέστησεν
adducit consiliarios in stultum finem et iudices in stuporem
18 καθιζάνων βασιλεῖς ἐπὶ θρόνους καὶ περιέδησεν ζώνῃ ὀσφύας αὐτῶν
balteum regum dissolvit et praecingit fune renes eorum
19 ἐξαποστέλλων ἱερεῖς αἰχμαλώτους δυνάστας δὲ γῆς κατέστρεψεν
ducit sacerdotes inglorios et optimates subplantat
20 διαλλάσσων χείλη πιστῶν σύνεσιν δὲ πρεσβυτέρων ἔγνω
commutans labium veracium et doctrinam senum auferens
21 ἐκχέων ἀτιμίαν ἐπ’ ἄρχοντας ταπεινοὺς δὲ ἰάσατο
effundit despectionem super principes et eos qui oppressi fuerant relevans
22 ἀνακαλύπτων βαθέα ἐκ σκότους ἐξήγαγεν δὲ εἰς φῶς σκιὰν θανάτου
qui revelat profunda de tenebris et producit in lucem umbram mortis
23 πλανῶν ἔθνη καὶ ἀπολλύων αὐτά καταστρωννύων ἔθνη καὶ καθοδηγῶν αὐτά
qui multiplicat gentes et perdet eas et subversas in integrum restituet
24 διαλλάσσων καρδίας ἀρχόντων γῆς ἐπλάνησεν δὲ αὐτοὺς ὁδῷ ᾗ οὐκ ᾔδεισαν
qui inmutat cor principum populi terrae et decipit eos ut frustra incedant per invium
25 ψηλαφήσαισαν σκότος καὶ μὴ φῶς πλανηθείησαν δὲ ὥσπερ ὁ μεθύων
palpabunt quasi in tenebris et non in luce et errare eos faciet quasi ebrios
