Προς Κορινθιους Β΄ 7

1 ταυτας ουν εχοντες τας επαγγελιας αγαπητοι καθαρισωμεν εαυτους απο παντος μολυσμου σαρκος και πνευματος επιτελουντες αγιωσυνην εν φοβω θεου

Having therefore these promises, beloved, let us cleanse ourselves from every filthiness of flesh and spirit, perfecting holiness in fear of God.

2 χωρησατε ημας ουδενα ηδικησαμεν ουδενα εφθειραμεν ουδενα επλεονεκτησαμεν

Make room for us. We wronged no man, we corrupted no man, we exploited no man.

3 ου προς κατακρισιν λεγω προειρηκα γαρ οτι εν ταις καρδιαις ημων εστε εις το συναποθανειν και συζην

I speak not for condemnation, for I have said before that ye are in our hearts to die together and to live together.

4 πολλη μοι παρρησια προς υμας πολλη μοι καυχησις υπερ υμων πεπληρωμαι τη παρακλησει υπερπερισσευομαι τη χαρα επι παση τη θλιψει ημων

Great is my boldness toward you, great is my pride for you. I have been filled with encouragement. I over-abound with joy in all our affliction.

5 και γαρ ελθοντων ημων εις μακεδονιαν ουδεμιαν εσχηκεν ανεσιν η σαρξ ημων αλλ εν παντι θλιβομενοι εξωθεν μαχαι εσωθεν φοβοι

For even when we came into Macedonia our flesh had not one relief, but being oppressed in everything: battles outside, fears within.

6 αλλ ο παρακαλων τους ταπεινους παρεκαλεσεν ημας ο θεος εν τη παρουσια τιτου

Nevertheless God, who encourages the lowly, encouraged us by the arrival of Titus.

7 ου μονον δε εν τη παρουσια αυτου αλλα και εν τη παρακλησει η παρεκληθη εφ υμιν αναγγελλων ημιν την υμων επιποθησιν τον υμων οδυρμον τον υμων ζηλον υπερ εμου ωστε με μαλλον χαρηναι

And not only by his presence, but also by the encouragement with which he was encouraged by you, reporting to us your earnest desire, your mourning, your zeal for me, so that I rejoiced the more.

8 οτι ει και ελυπησα υμας εν τη επιστολη ου μεταμελομαι ει και μετεμελομην βλεπω γαρ οτι η επιστολη εκεινη ει και προς ωραν ελυπησεν υμας

Because even though I grieved you in the letter, I am not remorseful (even though I was remorseful), for I perceive that that letter grieved you, even though for an hour.

9 νυν χαιρω ουχ οτι ελυπηθητε αλλ οτι ελυπηθητε εις μετανοιαν ελυπηθητε γαρ κατα θεον ινα εν μηδενι ζημιωθητε εξ ημων

Now I rejoice, not that ye were grieved, but that ye were grieved for repentance. For ye were grieved toward God, so that ye might suffer loss from us in nothing.

10 η γαρ κατα θεον λυπη μετανοιαν εις σωτηριαν αμεταμελητον κατεργαζεται η δε του κοσμου λυπη θανατον κατεργαζεται

For sorrow toward God works repentance for salvation without regret, but the sorrow of the world works death.

11 ιδου γαρ αυτο τουτο το κατα θεον λυπηθηναι υμας ποσην κατειργασατο υμιν σπουδην αλλα απολογιαν αλλα αγανακτησιν αλλα φοβον αλλα επιποθησιν αλλα ζηλον αλλα εκδικησιν εν παντι συνεστησατε εαυτους αγνους ειναι εν τω πραγματι

For behold this same thing-your grieving toward God. How much eagerness it worked in you, even a defense, even indignation, even fear, even longing, even zeal, even vengeance! In everything ye demonstrated yourselves to be pure in the matter.

12 αρα ει και εγραψα υμιν ουχ εινεκεν του αδικησαντος ουδε εινεκεν του αδικηθεντος αλλ εινεκεν του φανερωθηναι την σπουδην υμων την υπερ ημων προς υμας ενωπιον του θεου

And so then, although I wrote to you, it was not because of the man who did wrong, nor because of the man who was wronged, but in order to reveal to you your eagerness for us in the sight of God.

13 δια τουτο παρακεκλημεθα επι δε τη παρακλησει υμων περισσοτερως μαλλον εχαρημεν επι τη χαρα τιτου οτι αναπεπαυται το πνευμα αυτου απο παντων υμων

Because of this we have been encouraged. And from your encouragement, we rejoiced to a greater degree more at the joy of Titus, because his spirit has been refreshed by you all.

14 οτι ει τι αυτω υπερ υμων κεκαυχημαι ου κατησχυνθην αλλ ως παντα εν αληθεια ελαλησαμεν υμιν ουτως και η καυχησις ημων η επι τιτου αληθεια εγενηθη

Because, if I have boasted anything to him about you, I am not ashamed, but as we spoke all things in truth to you, so also our boast to Titus became truth.

15 και τα σπλαγχνα αυτου περισσοτερως εις υμας εστιν αναμιμνησκομενου την παντων υμων υπακοην ως μετα φοβου και τρομου εδεξασθε αυτον

And his bowels are more abundant toward you, remembering the obedience of you all, how ye received him with fear and trembling.

16 χαιρω οτι εν παντι θαρρω εν υμιν

I rejoice that I have confidence in you in everything.