Rwĩmbo 2
1 Niĩ ndĩ ihũa rĩa Sharoni, ningĩ gĩtoka gĩa ituamba-inĩ.
«Ein engblom frå Saron er eg, ei lilja frå dalom.»
2 O ta gĩtoka kĩrĩ mĩigua-inĩ-rĩ, nĩguo mwendwa wakwa atariĩ arĩ gatagatĩ ka airĩtu arĩa angĩ.
«Ja, som ei lilja i klunger-holt millom møyar min hugnad er.»
3 O ta mũtĩ wa mũtunda ũrĩ mĩtĩ-inĩ ya gĩthaka-rĩ, nĩguo mũnyendi atariĩ arĩ gatagatĩ ka aanake arĩa angĩ. Ngenagĩra gũikara kĩĩgunyĩ-inĩ gĩake, namo matunda make ngĩmacama njiguaga marĩ mũrĩo.
«Liksom ein apall, i skogen stend er venen min millom sveinar. Eg sitje so ljuvt i skuggen hans, og søt er frukti i munn.
4 Nĩandoonyetie nyũmba nene ĩrĩa ĩrĩĩagĩrwo iruga, nayo bendera ĩrĩa ahaicĩtie igũrũ rĩakwa nĩ wendo.
Inn i vinhuset hev han meg ført, og hans merke yver meg det er kjærleik.
5 Njĩkĩrai hinya na thabibũ iria nyũmithie, mũnjerũhĩrie hinya na matunda, nĩ ũndũ ndĩ mũcuce nĩ wendo.
Å, styrk meg med druvekakor, med eple meg kveik! For eg er sjuk av kjærleik.
6 Guoko gwake kwa ũmotho akũigĩte rungu rwa mũtwe wakwa, nakuo guoko gwake kwa ũrĩo gũkaahĩmbĩria.
Hans vinstre hand er under mitt hovud, med den høgre femner han meg.
7 Inyuĩ aarĩ a Jerusalemu, ndamwĩhĩtithia na thiiya, na mĩgoma ya thwariga cia werũ-inĩ atĩrĩ: Mũtikoimbuthũre wendo o na kana mũwarahũre, o nginya wĩrirĩrie kwarahũka guo mwene.
Eg hjarteleg bed dykk, Jerusalems døtter, ved gasellor og hindar i skog, at ikkje de vekkje eller eggje kjærleik, fyrr sjølv han so vil!»
8 Ta thikĩrĩria, ũcio nĩ mwendwa wakwa! Ta rora! Ĩĩ nĩwe ũyũ ũroka, akĩrũgaga akĩrĩire irĩma-inĩ, arooka agĩtũrũhaga tũrĩma-inĩ.
«Høyr! Min ven! Sjå der, han kjem! Yver fjelli, sjå, han sprett, yver haugarne han renn.
9 Mwendwa wakwa ahaana ta thiiya, kana ta thwariga ĩrĩa nyanake. Ta kĩrore! Nĩwe ũũrĩa ũrũngiĩ thuutha wa rũthingo rwitũ, ararorera ndirica-inĩ, agacũthĩrĩria mĩanya-inĩ.
Min ven ei gasella er lik eller som ungan hjort. Sjå der! No han stend attum vår vegg. Gjenom glyttom ser han inn.
10 Mwendwa wakwa aaririe akĩnjĩĩra atĩrĩ, “Mũrata wakwa, o wee mũthaka, ũkĩra tũthiĩ.
Han tek til min ven å tala til meg: «Du, min hugnad, statt upp, du, mi fagre, kom ut!
11 Atĩrĩrĩ! Hĩndĩ ya heho nĩ thiru; nayo mbura nĩĩkĩĩte ĩgatiga kuura.
For sjå, no er vinteren slutt, regnet hev kvorve burt.
12 Nĩ hĩndĩ mahũa marakunũka thĩ; ihinda rĩa kũina nĩikinyu, mĩgambo ya ndutura nĩĩraiguuo bũrũri-inĩ witũ.
Du ser blomarne sprett utpå voll. D’er det bilet dei vintrei skjer, og turtelduva ho syng i vårt land.
13 Mũkũyũ-rĩ, nĩũrutĩte ngũyũ cia mbere; mĩthabibũ ĩrĩa ĩratumũra kĩro nĩĩraruta mũtararĩko wayo wega. Ũkĩra, ũka mũrata wakwa; o wee wakwa mũthaka, ũkĩra tũthiĩ.”
Fiketreet skyt frukt, vintrei stend alt i blom med angande dåm, du, min hugnad, statt upp, du, mi fagre, kom!
14 Ndutura yakwa wee ũrĩ mĩatũka-inĩ ya rwaro rwa ihinga, kũu ciĩhitho-inĩ cia hurũrũka cia irĩma, nyonia ũthiũ waku, ta reke njigue mũgambo waku; nĩ ũndũ mũgambo waku nĩ mwororo, na ũthiũ waku nĩ mũthaka.
Du, mi duva, i bergeskard, som i fjellveggen sit, lat ditt andlit meg sjå, lat meg høyra ditt mål, for ditt mål er so ljuvt, og ditt andlit so vænt.»
15 Tũnyitĩrei mbwe, o tũbwe tũu tũnini, tũrĩa tũthũkagia mĩgũnda ya mĩthabibũ, o mĩthabibũ ĩyo iitũ ĩratumũra kĩro.
«Fare av og revarne slå, dei revarne små, som i hagom mun gå, for hagarne no, dei tek til å gro.»
16 Mwendwa wakwa nĩ wakwa na niĩ ndĩ wake; arĩithagia kũrĩa kũrĩ itoka.
Min ven er min, og eg er hans, han som gjæter millom liljor.»
17 Hũndũka nginya rĩrĩa kũrĩĩrura, nacio ciĩruru ciirĩrie. Hũndũka mwendwa wakwa, tuĩka ta thiiya, kana ta thwariga nyanake, ĩrĩ irĩma-inĩ cia Betheri.
«Skrid du, min ven, til dagen vert sval, og skuggarne flyr, ei gasella lik eller ungan hjort uppi skardefjellom.»
