Thimo 9
1 Ũũgĩ nĩakĩte nyũmba yake; nĩaicũhĩtie itugĩ ciayo mũgwanja.
Visdomsmøyi hev bygt seg hus, hev hogge til sine stolpar sju.
2 Nĩahaarĩirie nyama, na akahaarĩria ndibei, o na akaara metha yake.
Ho hev slagta sitt slagt og blanda sin vin og attåt duka sitt bord.
3 Nĩatũmĩte ndungata ciake cia airĩtu nja, na nĩaretana arĩ harĩa hatũũgĩru mũno itũũra-inĩ rĩrĩa inene, akoiga atĩrĩ:
Sine ternor hev ho sendt ut, og ropar ovan frå haugarne i byen:
4 “Andũ arĩa othe matarĩ na ũũgĩ nĩmoke gũkũ!” Ningĩ akeera andũ arĩa maagĩĩte ũtaũku atĩrĩ,
«Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Til den vitlause segjer ho:
5 Ũkai mũrĩe irio ciakwa, na mũnyue ndibei ĩrĩa ndĩmũthondekeire.
«Kom, og et av mitt brød og drikk av den vin eg hev blanda!»
6 Tiganai na mĩthiĩre yanyu ĩtarĩ ya ũũgĩ, na nĩmũgũtũũra muoyo; cookai gũthiiaga na njĩra ya ũtaũku.
Lat fåkunna fara so de kann liva og vandra på vegen til vit!
7 “Ũrĩa wothe ũtaaraga mũnyũrũrania eĩtagĩria irumi; na ũrĩa wothe ũkaanagia mũndũ mwaganu egĩĩragĩra njono.
Den som refser ein spottar, fær skam yver seg, den som lastar ein gudlaus, fær seg ein flekk.
8 Ndũkanataare mũnyũrũrania, nĩguo ndagagũthũũre; kaania mũndũ mũũgĩ, nake nĩegũkwenda.
Lasta’kje spottaren, han vil hata deg! Lasta den vise, han vil elska deg!
9 Taara mũndũ mũũgĩ na nĩegũkĩrĩrĩria kũũhĩga; mũndũ mũthingu mũrute, na nĩekuongerera ũũgĩ wake.
Gjev ein vismann, so aukar hans visdom, lær ein rettferdig, so lærar han meir.
10 “Kĩambĩrĩria kĩa ũũgĩ nĩ gwĩtigĩra Jehova, na kũmenya Ũrĩa Mũtheru nĩkuo gũtaũkĩrwo.
Otte for Herren er upphav til visdom, og vit er å kjenna den Heilage.
11 Nĩgũkorwo nĩ ũndũ wakwa matukũ maku nĩmakaingĩha, na wongererwo mĩaka ya gũtũũra muoyo.
«For ved meg dine dagar skal aukast, og fleire livs-år fær du.»
12 Ũngĩkorwo ũrĩ mũũgĩ-rĩ, ũũgĩ waku nĩũgakũguna; na ũngĩkorwo ũrĩ mũnyũrũrania-rĩ, we nowe ũkaanyariirĩka.”
Er du vis, so gagnar det deg sjølv, spottar du, so lyt du bera det åleine.
13 Mũndũ-wa-nja ũrĩa wĩtagwo Mũkĩĩgu nĩ wa inegene; we ndarĩ mũtugo, na ndarĩ ũmenyo.
Fru dårskap fer med ståk, fåkunnig som ho er og ingen ting veit.
14 Aikaraga thĩ mũrango-inĩ wa nyũmba yake, agaikarĩra gĩtĩ harĩa hatũũgĩru mũno itũũra-inĩ rĩrĩa inene,
Ho sit attmed husdøri si, på ein stol høgt uppe i byen,
15 ageetaga arĩa marehĩtũkĩra, arĩa marethiĩra na njĩra ciao.
og bed inn dei som ferdast på vegen, som gjeng sine stigar beint fram:
16 Ameeraga atĩrĩ, “Andũ arĩa othe matarĩ na ũũgĩ nĩmoke gũkũ!” Nao arĩa maagĩĩte ũtaũku akameera atĩrĩ:
«Den som er fåkunnig, vende seg hit!» Ja, til den vitlause segjer ho:
17 “Maaĩ ma kũiya marĩ mũrĩo; o na irio iria irĩĩagĩrwo hitho-inĩ irĩ cama!”
«Stole vatn er søtt, og ljuvlegt er løyn-ete brød.»
