Ayubu 9

1 Ningĩ Ayubu agĩcookia, akiuga atĩrĩ:

Då tok Job til ords og sagde:

2 “Ti-itherũ nĩnjũũĩ ũhoro ũcio nĩ wa ma. No rĩrĩ, mũndũ angĩhota atĩa gũkorwo arĩ mũthingu mbere ya Mũrungu?

«Eg veit for visst at det er so; kva rett fær mannen imot Gud?

3 O na korwo mũndũ enda gũkararania na Ngai-rĩ, ndangĩhota kũmũcookeria kĩũria o na kĩmwe harĩ ciũria ngiri.

Um han med honom vilde trætta, han kann’kje svara eitt til tusund.

4 Ũũgĩ wake nĩ mũingĩ mũno, na ũhoti wake nĩ mũnene. Nũũ wanaregana nake akĩgaacĩra?

Vis som han er og sterk i velde - kven kann vel strafflaust tråssa honom,

5 Eeheragia irĩma itekũmenya, na agacingʼaũrania nĩ kũrakara.

som fjelli flyt, dei veit’kje av det, og velter deim upp i harm,

6 Athingithagia thĩ ĩkoima handũ hayo, na akainainia itugĩ ciayo.

som ruggar jordi frå sin plass, so pilarne hennar skjelv,

7 Aathaga riũa rĩkaaga kũratha; nake agiragĩrĩria ũtheri wa njata.

som soli byd so ho ei skin, og set eit segl for stjernorne,

8 Nĩwe watambũrũkirie igũrũ arĩ o wiki, na athiiaga agĩkinyangaga makũmbĩ ma iria.

som eine spanar himmeln ut og fram på havsens toppar skrid,

9 Nĩwe Mũũmbi wa njata iria ciĩtagwo Nduba, na Karaũ, na Kĩrĩmĩra, o na ikundi cia njata cia mwena wa gũthini.

hev skapt Karlsvogni og Orion, Sjustjerna og Sørkamri med?

10 Nĩekaga magegania matangĩmenyeka, na akaringa ciama itangĩtarĩka.

Som storverk gjer, me ei kann fata, og underverk forutan tal?

11 Rĩrĩa aahĩtũkĩra harĩa ndĩ, ndingĩmuona; o na rĩrĩa aathiĩra harĩa ndĩ ndimenyaga.

Han framum gjeng, eg ser han ikkje; um burt han glid, eg går han ikkje.

12 Angĩgutha kĩndũ-rĩ, nũũ ũngĩhota kũmũgiria? Nũũ ũngĩmũũria atĩrĩ, ‘Nĩ atĩa ũreka?’

Når han tek fat, kven stoggar honom? Kven honom spør: «Kva gjer du der?»

13 Ngai ndahingagĩrĩria marakara make; o na arĩa maateithagĩrĩria Rahabu nĩmamũinamagĩrĩra.

Gud stoggar ikkje vreiden sin; for han seg bøygde Rahabs-fylgjet.

14 “Niĩ-rĩ, ndaakĩhota atĩa kũmũkararia? Ingĩruta kũ ciugo cia kũmũcookeria?

Kor kann vel eg då svara han? Kor skal for han eg ordi leggja?

15 O na korwo ndihĩtĩtie-rĩ, ndingĩhota kũmũcookeria ũndũ; ũrĩa ingĩĩka no gũthaitha ingĩthaitha Mũnjiirithia anjiguĩre tha.

Um eg hev rett, eg kann’kje svara, men lyt min domar be um nåde.

16 O na ingĩamwĩtire nake anjĩtĩke-rĩ, ndingĩĩtĩkia nĩangĩathikĩrĩirie.

Og um han svara når eg ropa, eg trudde ei mi røyst han høyrde.

17 We angĩamemendire na kĩhuhũkanio, na aingĩhie ironda ciakwa hatarĩ gĩtũmi.

Han som i stormver reiv meg burt og auka grunnlaust såri mine,

18 Ndarekaga njookererwo nĩ mĩhũmũ, no nĩahatagĩrĩria na mathĩĩna.

han let meg ikkje anda fritt, men metta meg med beiske ting.

19 Korwo no ũhoro wa hinya-rĩ, we arĩ hinya mũno! Na korwo no ũhoro wa ciira wa kĩhooto-rĩ, nũũ ũngĩmwĩta?

Når magt det gjeld, då er han der; men gjeld det rett: kven stemnar honom?

20 O na korwo ndiahĩtĩtie-rĩ, kanua gakwa no kandue mũhĩtia; korwo ndiarĩ na ũcuuke-rĩ, nĩkangĩanduire mũhĩtia.

Um eg hev rett, min munn meg dømer; er skuldlaus, han meg domfeller.

21 “O na gũtuĩka ndirĩ na ũcuuke-rĩ, ndikwĩrĩrĩra; muoyo wakwa nĩndĩwagĩire kĩene.

Skuldlaus eg er! eg skyner ei meg sjølv, vanvyrder livet mitt.

22 Ũhoro no ũrĩa ũmwe; nĩkĩo ndĩroiga atĩrĩ, ‘Aniinaga arĩa matarĩ ũcuuke o na akaniina arĩa aaganu.’

Det er det same, no eg segjer: Han tyner skuldig og uskuldig.

23 Hĩndĩ ĩrĩa ihũũra rĩarehe gĩkuũ kĩa narua, nĩathekagĩrĩra kũũrwo nĩ hinya kwa arĩa matarĩ na mahĩtia.

Når svipa brått gjev ulivssår, med lått han ser den gode lida.

24 Hĩndĩ ĩrĩa bũrũri wagĩa moko-inĩ ma andũ aaganu, nĩahingaga aciirithania maitho. Akorwo ti we-rĩ, nũũ wĩkaga ũguo?

Han jordi gav i nidings hand; på domarar han syni kverver. Er det’kje han, kven er det då?

25 “Matukũ makwa marahanyũka gũkĩra mũkinyia-ũhoro; mombũkaga matarĩ na gĩkeno o na kĩnini.

Mitt liv fer snøggare enn lauparen, dei kverv, men lukka såg det aldri;

26 Mahĩtũkaga na ihenya mũno ta tũtarũ twa irura, kana ta nderi igũcuuhũkĩra kĩndũ gĩa kũrĩa.

Det glid som båtar utav sev, lik ørn som ned på fengdi slær.

27 Ingiuga atĩrĩ, ‘Nĩngũriganĩrwo nĩ mateta makwa, nĩngũtiga gũtukia gĩthiithi, ngene,’

Når eg mi plåga gløyma vil og jamna panna mi og smila,

28 no ngeetigĩra mĩnyamaro yakwa yothe, nĩgũkorwo nĩnjũũĩ ndũkandua atĩ ndiĩhĩtie.

då gruvar eg for pina mi; eg veit du ei frikjenner meg.

29 Kuona atĩ nĩndĩkĩtie gũtuuo mũhĩtia-rĩ, nĩ kĩĩ gĩgũtũma ndĩĩnogie tũhũ?

For når eg lyt straffskuldig vera, kvifor skal eg då fåfengt stræva?

30 O na ingĩĩthamba na thabuni, na ndĩĩthambe moko na igata-rĩ,

Um eg i snø meg vilde tvætta og reinsa henderne med lut.

31 no ũndikirie irima rĩa gĩcoro nĩgeetha o na nguo ciakwa iithũũre.

Du ned i grefti straks meg dukka, so mine klæde ved meg stygdest.

32 “We ti mũndũ ta niĩ atĩ nĩguo ndĩmũcookerie, nĩguo tũngʼethanĩre igooti-inĩ.

Han ikkje er ein mann som eg, kann ei med meg til retten gå;

33 Naarĩ korwo nĩ harĩ mũndũ ũngĩtũiguithania, atũigĩrĩre guoko gwake ithuĩ eerĩ,

d’er ingen skilsmann millom oss som handi si kann på oss leggja.

34 mũndũ wa kũnjehereria rũthanju rwa Ngai, nĩgeetha ndigacooke kũmakio nĩ itebeebania rĩake.

Når berre han tok riset frå meg og ikkje skræmde meg med rædsla,

35 Hĩndĩ ĩyo nĩingĩacooka kwaragia itekũmwĩtigĩra, no ũrĩa ndariĩ rĩu-rĩ, ndingĩhota.

eg skulde tala utan otte; sjølv dømer eg meg annarleis.