< Ayubu 29 >

1 Ningĩ Ayubu nĩathiire na mbere kwaria, akiuga atĩrĩ:
Job siguió hablando.
2 “Naarĩ korwo no haane ũrĩa ndaatariĩ mĩeri ĩrĩa ya tene, matukũ-inĩ marĩa Ngai aamenyagĩrĩra,
“¡Ojalá volviera a los viejos tiempos en que Dios me cuidaba!
3 rĩrĩa tawa wake wamũrĩkaga igũrũ rĩa mũtwe wakwa, na ũndũ wa ũtheri wake ngatuĩkanagĩria nduma-inĩ!
Su luz brillaba sobre mí y alumbraba mi camino en la oscuridad.
4 Korwo ndariĩ ũrĩa ndatariĩ matukũ-inĩ marĩa ndagaacĩire biũ, hĩndĩ ĩrĩa kuumĩrania ngoro na Ngai kwarathimaga nyũmba yakwa,
Cuando era joven y fuerte, Dios era mi amigo y me hablaba en mi casa.
5 rĩrĩa Mwene-Hinya-Wothe aarĩ hamwe na niĩ, nacio ciana ciakwa ikandigiicĩria,
El Todopoderoso seguía conmigo y estaba rodeado de mis hijos.
6 rĩrĩa gacĩra gakwa kaihũgĩtio nĩ kĩrimũ kĩa iria, naruo rwaro rwa ihiga rũgaatherũkagĩra tũrũũĩ twa maguta ma mũtamaiyũ!
Mis rebaños producían mucha leche, y el aceite fluía libremente de mis prensas de aceitunas.
7 “Rĩrĩa ndaathiiaga kĩhingo-inĩ kĩa itũũra inene, na ngaikarĩra gĩtĩ gĩakwa hau kĩaraho-inĩ-rĩ,
Salí a la puerta de la ciudad y me senté en la plaza pública.
8 aanake maanyonaga makeehera, nao athuuri makarũgama,
Los jóvenes me veían y se apartaban del camino; los ancianos me defendían.
9 andũ arĩa anene maatigaga kwaria, makahumbĩra tũnua twao na moko;
Los dirigentes guardaron silencio y se taparon la boca con las manos.
10 mĩgambo ya andũ arĩa marĩ igweta ĩgakirio, nacio nĩmĩ ciao ikanyiitana na karakara.
Las voces de los funcionarios se acallaron; se callaron en mi presencia.
11 Ũrĩa wothe wanjiguaga ngĩaria aaragia wega igũrũ rĩakwa, nao arĩa maanyonaga makangaathĩrĩria,
“Todos los que me escuchaban me alababan; los que me veían me elogiaban,
12 nĩ ũndũ nĩndahatũraga arĩa athĩĩni maakaya mateithio, o na arĩa mataarĩ na maithe maagĩte mũndũ wa kũmateithia.
porque daba a los pobres que me llamaban y a los huérfanos que no tenían quien los ayudara.
13 Mũndũ agĩkua nĩandaathimaga; nĩndatũmaga ngoro ya mũtumia wa ndigwa ĩine.
Los que estaban a punto de morir me bendijeron; hice cantar de alegría a la viuda.
14 Ndehumbaga ũthingu ta nguo; ciira wa kĩhooto nĩguo warĩ nguo yakwa ya igũrũ, o na kĩremba gĩakwa.
Siendo sincero y actuando correctamente eran lo que yo llevaba como ropa.
15 Nĩ niĩ ndaarĩ maitho ma arĩa atumumu, na magũrũ ma arĩa ithua.
Fui como los ojos para los ciegos y los pies para los cojos.
16 Ndaarĩ ithe wa arĩa abatari; nĩndaciiragĩrĩra o na mũndũ itooĩ.
Fui como un padre para los pobres, y defendí los derechos de los extranjeros.
17 Ningĩ nĩndoinangaga magego ma arĩa aaganu, na ngahuria arĩa maarĩ magego-inĩ mao.
Rompí la mandíbula de los malvados y les hice soltar su presa de los dientes.
18 “Ndeciiragia atĩrĩ, ‘Niĩ ngaakuĩra gwakwa nyũmba, matukũ makwa marĩ maingĩ ta mũthanga.
Pensé que moriría en casa, después de muchos años.
19 Mĩri yakwa ĩgataamba ĩkinye maaĩ-inĩ, narĩo ireera rĩkoragwo honge-inĩ ciakwa ũtukũ wothe.
Como un árbol, mis raíces se extienden hasta el agua; el rocío se posa en mis ramas durante la noche.
20 Riiri wakwa ũgũtũũra werũhagio thĩinĩ wakwa, naguo ũta wakwa ũtũũre ũrĩ mwerũ guoko-inĩ gwakwa.’
Siempre se me concedían nuevos honores; mi fuerza se renovaba como un arco infalible.
21 “Andũ maathikagĩrĩria marĩ na kĩĩrĩgĩrĩro, meetagĩrĩra kĩrĩra gĩakwa makirĩte.
“La gente escuchaba atentamente lo que yo decía; se callaba al escuchar mis consejos.
22 Ndaarĩkia kwaria-rĩ, matiacookaga kwaria; ciugo ciakwa ciatoonyaga matũ mao kahora ihooreire.
Una vez que yo hablaba, no tenían nada más que decir; lo que yo decía era suficiente.
23 Maanjetagĩrĩra ta andũ metereire mbura, na makanyua ciugo ciakwa o ta mbura ĩrĩa ya kũrigĩrĩria.
Me esperaban como quien espera la lluvia, con la boca abierta por la lluvia de primavera.
24 Ndaamathekathekagia moorĩtwo nĩ hinya makaaga gwĩtĩkia; ũtheri wa ũthiũ wakwa warĩ wa bata mũno kũrĩ o.
Cuando les sonreía, apenas podían creerlo; mi aprobación significaba todo el mundo para ellos.
25 Nĩ niĩ ndamoonagia njĩra, ngaikaraga ta ndĩ mũnene wao; ndatũũraga ta mũthamaki arĩ gatagatĩ ga ita rĩake; ningĩ ndaatariĩ ta mũndũ ũrĩa ũhooragĩria arĩa maracakaya.
Decidí el camino a seguir como su líder, viviendo como un rey entre sus soldados, y cuando estaban tristes los consolaba”.

< Ayubu 29 >