Ayubu 22

1 Nake Elifazu ũrĩa Mũtemaani agĩcookia atĩrĩ:

Da svarede Elifas, Themaniten, og sagde:

2 “Mũndũ aahota kũguna Mũrungu? O na mũndũ mũũgĩ-rĩ, akĩhota kũmũguna?

Mon en Mand kan gavne Gud? nej; men han gavner sig selv, naar han handler klogelig.

3 Nĩ gĩkeno kĩrĩkũ ũthingu waku ũngĩrehere Mwene-Hinya-Wothe? Nĩ uumithio ũrĩkũ angĩgĩa naguo angĩkorwo mĩthiĩre yaku ndĩrĩ ũcuuke?

Mon det er den Almægtige en Fordel, at du er retfærdig? og mon det er ham en Vinding, at du holder dine Veje fuldkomne?

4 “Arakũrũithia na agagũthitanga nĩ ũndũ wa wĩtigĩri Ngai waku?

Mon han af Frygt for dig skal overbevise dig og gaa i Rette med dig?

5 Githĩ waganu waku ti mũnene? Mehia maku-rĩ, makĩrĩ mũthia?

Er ikke din Ondskab megen og ingen Ende paa dine Misgerninger?

6 Wetirie ũgitĩri kuuma kũrĩ ariũ a thoguo hatarĩ gĩtũmi; nĩwaũrire andũ nguo, ũkĩmatiga njaga.

Thi du tog Pant af dine Brødre uden Føje og trak Klæderne af de nøgne.

7 Arĩa anogu ndwamaheire maaĩ, na nĩwaimire arĩa ahũtu irio,

Du gav ikke den trætte Vand at drikke og nægtede den hungrige Brød.

8 o na gũtuĩka warĩ mũndũ ũrĩ hinya, ũrĩ na mĩgũnda: mũndũ ũheetwo gĩtĩĩo, na watũũraga kuo.

Men den Mand, hvis Arm var stærk, han havde Landet, og den, hvis Person var anset, boede deri.

9 Nĩwaingatire atumia a ndigwa matarĩ na kĩndũ, na ũkĩniina hinya wa arĩa matarĩ na maithe.

Du lod Enker fare tomhændede, og de faderløses Arme knustes.

10 Nĩkĩo ũthiũrũrũkĩirio nĩ mĩtego, nĩkĩo thĩĩna wa narua ũkũmakagia,

Derfor er der Snarer trindt omkring dig, og Rædsel har hastelig forfærdet dig.

11 nĩkĩo ũtumanĩirwo nĩ nduma, ũkaremwo nĩkuona, na nokĩo mũiyũro wa maaĩ ũkũhubanĩirie.

Eller ser du ikke Mørket og Vandfloden, som bedækker dig?

12 “Githĩ Ngai ndarĩ o kũu igũrũ o igũrũ? O na ta kĩone ũrĩa njata iria irĩ igũrũ mũno itũũgĩrĩte!

Er ikke Gud i den høje Himmel? og se de øverste Stjerner, hvor de ere høje!

13 No rĩrĩ, wee ũroiga atĩrĩ, ‘Mũrungu nĩ atĩa angĩmenya? No atuanĩre ciira nduma-inĩ ta ĩno?

Derfor siger du: Hvad ved Gud? skulde han kunne dømme igennem Mørket?

14 Matu matumanu nĩmamũhumbĩrĩte, nĩ ũndũ ũcio ndangĩtuona rĩrĩa egũceera kũu igũrũ gacũmbĩrĩ.’

Skyerne ere et Skjul for ham, at han ikke ser, og han vandrer omkring Himlenes Kreds.

15 Ũgũtũũra ũgeraga o njĩra ya tene ĩrĩa andũ aaganu managerera?

Vil du tage Vare paa Fortidens Vej, som de uretfærdige Folk have vandret paa,

16 Nĩmahuririo ihinda rĩao rĩtanakinya, mĩthingi yao ĩgĩthererio nĩ mũiyũro wa maaĩ.

de, som reves bort, førend det var deres Tid, hvis Grundvold opløstes i en Strøm;

17 Nao meerire Mũrungu atĩrĩ, ‘Tigana na ithuĩ! Mwene-Hinya-Wothe-rĩ, angĩtwĩka atĩa?’

de, som sagde til Gud: Vig fra os; og: Hvad den Almægtige vel skulde kunne gøre for dem.

18 No rĩrĩ, nĩwe waiyũririe nyũmba ciao na indo njega, nĩ ũndũ ũcio niĩ njikaraga haraaya na kĩrĩra kĩa andũ arĩa aaganu.

Han havde dog fyldt deres Huse med godt; men de ugudeliges Raad er langt fra mig.

19 “Andũ arĩa athingu nĩmeyonagĩra mwanangĩko wa acio aaganu, magakena; arĩa matarĩ na ũũru mekĩte mamanyũrũragia makiugaga atĩrĩ:

De retfærdige se det og glæde sig, og den uskyldige spotter dem:

20 ‘Ti-itherũ thũ ciitũ nĩnyanange, mwaki nĩũcinĩte ũtonga wao.’

„Sandelig, vor Modstander er tilintetgjort, og Ild har fortæret deres Herlighed‟.

21 “Athĩkĩra Ngai ũikare ũrĩ na thayũ nake, ũndũ ũyũ nĩguo ũgaakũrehere ũgaacĩru.

Kære, hold dig til ham, og hav saa Fred! deraf skal komme godt til dig.

22 Ĩtĩkĩra ũrutani wa kanua gake, na ũige ciugo ciake ngoro-inĩ yaku.

Kære, tag Lærdom af hans Mund, og læg hans Ord i dit Hjerte!

23 Ũngĩcookerera ũcio Mwene-Hinya-Wothe, nĩegũkwamũkĩra; ũngĩeheria waganu kũraya na hema yaku,

Dersom du vender om til den Almægtige, da bliver du bygget op igen, ja, naar du holder Uret langt fra dine Telte.

24 na ũte ngũmba ciaku cia thahabu rũkũngũ-inĩ, na thahabu yaku ya Ofiri ũmĩte na kũu ndwaro-inĩ cia mahiga kũu mũkuru-inĩ,

Og kast Guldet i Støvet og Ofirs Guld blandt Bækkens Stene:

25 hĩndĩ ĩyo ũcio Mwene-Hinya-Wothe agaatuĩka thahabu yaku, na atuĩke betha ĩrĩa njega mũno harĩ we.

Saa skal den Almægtige være dit Guld, og han skal være dit kostbare Sølv.

26 Ti-itherũ, hĩndĩ ĩyo nĩũkona gĩkeno thĩinĩ wa ũcio Mwene-Hinya-Wothe, na nĩũgatiirĩra Ngai ũthiũ waku.

Thi da skal du forlystes ved den Almægtige og opløfte dit Ansigt til Gud.

27 Nĩũkamũhooya, nake nĩagakũigua, nawe nĩũkahingia mĩĩhĩtwa yaku.

Du skal bede til ham, og han skal høre dig, og du skal betale dine Løfter.

28 Ũrĩa watua wĩkwo nĩguo ũrĩkagwo, naguo ũtheri nĩ ũkaara njĩra-inĩ ciaku.

Naar du beslutter en Ting, da skal den lykkes for dig, og Lyset skal skinne over dine Veje.

29 Hĩndĩ ĩrĩa andũ angĩ manyiihio, nawe ũkoiga, ‘Nĩmatũũgĩrio!’ Hĩndĩ ĩyo nĩakahonokia arĩa makuĩte ngoro.

Naar man trykker dig ned, da siger du: Opad! og han skal frelse den, som slaar Øjnene ned.

30 Nĩakahonokia o na ũrĩa ũrĩ na ũcuuke, ahonokio nĩ ũndũ wa ũtheru wa moko maku.”

Han skal fri endogsaa den, der ikke er uskyldig, og denne skal udfries ved dine Hænders Renhed.