2 Samũeli 22
1 Daudi nĩainĩire Jehova na ciugo cia rwĩmbo rũrũ rĩrĩa Jehova aamũhonokirie kuuma guoko-inĩ gwa thũ ciake ciothe na kuuma guoko-inĩ gwa Saũlũ.
David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
2 Akiuga atĩrĩ:
«Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
3 Ngai wakwa nĩwe rwaro rwakwa rwa ihiga, na nĩwe rĩũrĩro rĩakwa,
Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
4 Ngayagĩra Jehova, ũrĩa wagĩrĩire kũgoocagwo,
Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
5 “Ndiihũ cia gĩkuũ nĩciathiũrũrũkĩirie;
Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Helheims reip var snørde ikring meg. Daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
7 Mĩnyamaro-inĩ yakwa ndakaĩire Jehova;
Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
8 “Thĩ ĩkĩinaina na ĩgĩthingitha;
Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
9 Ndogo ĩkiuma maniũrũ-inĩ make ĩkĩambata na igũrũ;
Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
10 Aahingũrire igũrũ agĩikũrũka thĩ;
Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
11 Ombũkire akuuĩtwo nĩ ikerubi;
Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
12 Ehumbĩrire na nduma,
Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
13 Kuuma ũkengi ũrĩa warĩ harĩ we,
Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
14 Jehova akĩruruma arĩ kũu igũrũ;
Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
15 Aikirie mĩguĩ, akĩharagania thũ,
Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
16 Hĩndĩ ĩyo mĩkuru ya iria ĩkĩonekana,
Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
17 “Agĩtambũrũkia guoko gwake kuuma o kũu igũrũ akĩnyiita;
Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
18 Andeithũrire thũ yakwa ĩrĩ hinya,
Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
19 Maanjĩhotoreire mũthenya ũrĩa ndaarĩ na mũtino,
Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
20 Andutire na nja akĩndwara handũ haariĩ,
Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
21 “Jehova anjĩkĩire maũndũ kũringana na ũthingu wakwa,
Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
22 Nĩgũkorwo nĩnũmĩtie njĩra cia Jehova;
For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
23 Mawatho make mothe marĩ mbere yakwa;
Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
24 Ngoretwo itarĩ na ũcuuke ndĩ mbere yake,
So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
25 Jehova andĩhĩte kũringana na ũthingu wakwa,
Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
26 “Ũrĩ mwĩhokeku harĩ arĩa makwĩhokete,
Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
27 kũrĩ ũrĩa wĩtheragia wĩonanagia ũrĩ mũtheru,
Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
28 Wee ũhonokagia andũ arĩa enyiihia,
For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
29 Wee Jehova, nĩwe tawa wakwa,
For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
30 Ndĩ na ũteithio waku no hote gũtharĩkĩra mbũtũ ya ita;
Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
31 “Mũrungu-rĩ, njĩra ciake nĩnginyanĩru;
Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
32 Nĩ ũndũ-rĩ, nũũ Mũrungu tiga Jehova?
For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
33 Nĩ Mũrungu ũũhotoraga hinya na ũhoti,
Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
34 Atũmaga magũrũ makwa matengʼere o ta ma thwariga;
som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
35 We nĩwe wonagia moko makwa mũrũĩre wa mbaara;
som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
36 Ũũheaga ngo yaku ya ũhootani;
Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
37 Ũnjaramagĩria njĩra ya kũrĩa thiiagĩra,
Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
38 “Ndaingatithirie thũ ciakwa na ngĩcihehenja;
Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
39 Ndacihehenjire biũ, ikĩremwo nĩ gũũkĩra,
Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
40 Wee ũũheaga hinya wa kũrũa mbaara,
Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
41 Watũmire thũ ciakwa ihũndũke ciũre,
Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
42 Maakaire mateithio, no hatiarĩ na wa kũmahonokia,
Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
43 Ndaamahũũrire makĩhaana ta rũkũngũ rũhinyu rwa thĩ;
Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
44 “Nĩũũhonoketie ngaaga gũtharĩkĩrwo nĩ andũ akwa;
Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
45 andũ a kũngĩ mokaga kũrĩ niĩ menyiihĩtie;
Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
46 Othe makuuaga ngoro;
Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
47 “Jehova atũũraga muoyo! O we Rwaro rwakwa rwa Ihiga arogoocwo!
Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
48 We nĩwe Mũrungu ũrĩa ũndĩhagĩria,
Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
49 nĩwe ũũhonokagia kuuma kũrĩ thũ ciakwa.
og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
50 Nĩ ũndũ ũcio, Wee Jehova, nĩndĩkũgoocaga ndĩ gatagatĩ ka ndũrĩrĩ,
Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
51 Aheaga mũthamaki wake ũhootani mũnene;
For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
