Psalm 137

1 An den Flüssen Babels da saßen wir; wir weinten auch, wenn wir Zions gedachten.

Pie Bābeles upēm, tur mēs sēdējām un raudājām, kad pieminējām Ciānu.

2 An die Weiden in seiner Mitte hingen wir unsere Harfen.

Savas kokles tur pakārām vītolos.

3 Da baten uns, die uns gefangen hielten, um die Worte eines Liedes, die so uns quälten, um Fröhlichkeit: Singt uns von dem Liede Zions.

Jo mūsu aizvedēji cietumā tur no mums prasīja dziesmas un mūsu spaidītāji līksmību: Dziediet mums dziesmu no Ciānas.

4 Wie sollten wir das Lied Jehovahs singen auf dem Boden des Auslandes.

Kā mēs varētu dziedāt Tā Kunga dziesmu svešā zemē?

5 So ich deiner vergäße, Jerusalem, so soll vergessen meine Rechte.

Ja es tevi aizmirstu, Jeruzāleme, tad lai mana labā roka top aizmirsta.

6 So soll kleben meine Zunge an meinem Gaumen, so ich dein nicht gedenke, so ich nicht erhebe Jerusalem über das Höchste meiner Fröhlichkeit.

Mana mēle lai pielīp pie mana zoda, ja es tevi nepieminu, ja es nepaceļu Jeruzālemi par savu vislielāko prieku.

7 Gedenke Du, Jehovah, der Söhne Edoms am Tag Jerusalems, da sie sprachen: Entblößt, entblößt sie bis auf die Gründe darin!

Kungs, piemini Jeruzālemes dienu Edoma bērniem, kas sacīja: Nopostiet, nopostiet to līdz pat viņas pamatiem.

8 Tochter Babels, der verheerten, selig der dir entrichtet nach der Erwiderung, die du uns erwidert hast.

Tu posta pilna Bābeles meita, svētīgs ir, kas tev atmaksā, kā tu mums esi darījusi;

9 Selig der, der deine Kindlein ergreift und sie zerschmettert an der Felsenklippe.

Svētīgs būs, kas tavus jaunos bērnus sagrābs un tos satrieks pie akmens.