Psalm 102

1 Gebet eines Elenden, der verzagt und vor Jehovah sein Sinnen ausschüttet. Jehovah, höre mein Gebet, und zu Dir komme mein Angstschrei.

Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

2 Verbirg Dein Angesicht nicht von mir; am Tag meiner Drangsal neige zu mir Dein Ohr; am Tage, da ich rufe, eile, antworte mir.

Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

3 Denn meine Tage sind vollendet wie Rauch, und meine Gebeine entbrannt wie ein Feuerbrand.

Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

4 Geschlagen wie das Kraut ist mein Herz und vertrocknet, daß ich vergaß, mein Brot zu essen.

Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

5 Von meines Seufzens Stimme klebt mein Gebein an meinem Fleisch.

De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

6 Dem Pelikan der Wüste gleich bin ich, bin wie der Uhu der Einöden.

Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

7 Ich bin wach, bin wie der vereinsamte Vogel auf dem Dach.

Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

8 Den ganzen Tag schmähen mich meine Feinde; die wider mich rasen, schwören bei mir.

Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

9 Denn Asche esse ich wie Brot, und mische mit Weinen meinen Trank.

Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

10 Vor Deinem Unwillen und Deiner Entrüstung; denn Du hobst mich auf und warfst mich hin.

Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

11 Meine Tage sind wie der sich neigende Schatten, und wie das Kraut vertrockne ich.

Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

12 Doch Du, Jehovah, sitzest ewiglich, und Dein Gedächtnis zu Geschlecht und Geschlecht.

Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

13 Du wirst aufstehen und Zions Dich erbarmen; denn Zeit ist es, ihr gnädig zu sein, denn die bestimmte Zeit ist gekommen;

Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

14 Denn Deine Knechte haben Wohlgefallen an seinen Steinen, und sind gnädig gegen seinen Staub.

Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

15 Und die Völkerschaften fürchten Jehovahs Namen, und alle Könige der Erde Deine Herrlichkeit,

Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

16 Daß Zion hat gebaut Jehovah, daß Er in Seiner Herrlichkeit erschienen ist.

Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

17 Er hat Sich gewandt zu dem Gebete des Einsamen, und nicht verachtet ihr Gebet.

Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

18 Dies sei geschrieben für ein späteres Geschlecht. Ein Volk, das erschaffen wird, soll Dich loben.

Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

19 Denn von der Höhe Seines Heiligtums schaut Er herab, Jehovah blickt von den Himmeln auf die Erde.

Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

20 Daß Er den Angstruf des Gebundenen höre und losmache des Todes Söhne.

Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

21 Auf daß man in Zion von dem Namen Jehovahs erzähle und von Seinem Lobe in Jerusalem.

Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

22 Wenn sich die Völker zusammenziehen allzumal, und die Königreiche, Jehovah zu dienen.

Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

23 Er demütigt auf dem Wege meine Kraft, Er kürzt meine Tage.

Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

24 Ich spreche: Mein Gott, nimm mich nicht hinauf in der Hälfte meiner Tage. Deine Jahre sind für ein Geschlecht der Geschlechter.

Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

25 Die Erde, die vordem Du gegründet, und die Himmel, Deiner Hände Werk,

En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

26 Sie werden vergehen, aber Du bestehst; und wie ein Kleid veralten sie alle; Du wandelst sie wie ein Gewand und sie sind verwandelt.

Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

27 Du aber bist Derselbe, und Deine Jahre gehen nie aus.

Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

28 Die Söhne Deiner Knechte werden wohnen, und ihr Same wird vor Dir gefestigt.

La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.