2 Korinther 2
1 Ich nahm mir aber vor, nicht abermals in Traurigkeit zu euch zu kommen.
ਅਪਰਞ੍ਚਾਹੰ ਪੁਨਃ ਸ਼ੋਕਾਯ ਯੁਸ਼਼੍ਮਤ੍ਸੰਨਿਧਿੰ ਨ ਗਮਿਸ਼਼੍ਯਾਮੀਤਿ ਮਨਸਿ ਨਿਰਚੈਸ਼਼ੰ|
2 Denn wenn ich euch betrübe, wer ist denn da, der mir Freude machen sollte, als die von mir betrübt worden sind; und dasselbige habe ich euch geschrieben, auf daß ich nicht, wenn ich käme, Traurigkeit haben müßte durch diejenigen, die mir Freude machen sollten; denn ich bin von euch allen überzeugt, daß meine Freude euer aller Freude ist.
ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਅਹੰ ਯਦਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤਾਨ੍ ਕਰੋਮਿ ਤਰ੍ਹਿ ਮਯਾ ਯਃ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤੀਕ੍ਰੁʼਤਸ੍ਤੰ ਵਿਨਾ ਕੇਨਾਪਰੇਣਾਹੰ ਹਰ੍ਸ਼਼ਯਿਸ਼਼੍ਯੇ?
3 Denn ich schrieb euch in großer Bedrängnis und Angst des Herzens unter vielen Tränen, nicht damit ihr solltet betrübt werden, sondern damit ihr die absonderliche Liebe erkennt, die ich zu euch habe.
ਮਮ ਯੋ ਹਰ੍ਸ਼਼ਃ ਸ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸਰ੍ੱਵੇਸ਼਼ਾਂ ਹਰ੍ਸ਼਼ ਏਵੇਤਿ ਨਿਸ਼੍ਚਿਤੰ ਮਯਾਬੋਧਿ; ਅਤਏਵ ਯੈਰਹੰ ਹਰ੍ਸ਼਼ਯਿਤਵ੍ਯਸ੍ਤੈ ਰ੍ਮਦੁਪਸ੍ਥਿਤਿਸਮਯੇ ਯਨ੍ਮਮ ਸ਼ੋਕੋ ਨ ਜਾਯੇਤ ਤਦਰ੍ਥਮੇਵ ਯੁਸ਼਼੍ਮਭ੍ਯਮ੍ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੰ ਪਤ੍ਰੰ ਮਯਾ ਲਿਖਿਤੰ|
4 So aber jemand Betrübnis angerichtet hat, der hat nicht mich betrübt, sondern teilweise
ਵਸ੍ਤੁਤਸ੍ਤੁ ਬਹੁਕ੍ਲੇਸ਼ਸ੍ਯ ਮਨਃਪੀਡਾਯਾਸ਼੍ਚ ਸਮਯੇ(ਅ)ਹੰ ਬਹ੍ਵਸ਼੍ਰੁਪਾਤੇਨ ਪਤ੍ਰਮੇਕੰ ਲਿਖਿਤਵਾਨ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸ਼ੋਕਾਰ੍ਥੰ ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਸੁ ਮਦੀਯਪ੍ਰੇਮਬਾਹੁਲ੍ਯਸ੍ਯ ਜ੍ਞਾਪਨਾਰ੍ਥੰ|
5 Es ist aber für solchen genug, daß er von der Mehrzahl so gestraft worden ist;
ਯੇਨਾਹੰ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤੀਕ੍ਰੁʼਤਸ੍ਤੇਨ ਕੇਵਲਮਹੰ ਸ਼ੋਕਯੁਕ੍ਤੀਕ੍ਰੁʼਤਸ੍ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੰਸ਼ਤੋ ਯੂਯੰ ਸਰ੍ੱਵੇ(ਅ)ਪਿ ਯਤੋ(ਅ)ਹਮਤ੍ਰ ਕਸ੍ਮਿੰਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਦੋਸ਼਼ਮਾਰੋਪਯਿਤੁੰ ਨੇੱਛਾਮਿ|
6 So daß ihr dagegen vielmehr ihm vergebt und ihn tröstet,
ਬਹੂਨਾਂ ਯਤ੍ ਤਰ੍ੱਜਨੰ ਤੇਨ ਜਨੇਨਾਲਮ੍ਭਿ ਤਤ੍ ਤਦਰ੍ਥੰ ਪ੍ਰਚੁਰੰ|
7 auf daß er nicht in allzu große Traurigkeit versinke.
ਅਤਃ ਸ ਦੁਃਖਸਾਗਰੇ ਯੰਨ ਨਿਮੱਜਤਿ ਤਦਰ੍ਥੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਃ ਸ ਕ੍ਸ਼਼ਨ੍ਤਵ੍ਯਃ ਸਾਨ੍ਤ੍ਵਯਿਤਵ੍ਯਸ਼੍ਚ|
8 Darum ermahne ich euch, ihm einen Beweis der Liebe zu geben.
ਇਤਿ ਹੇਤੋਃ ਪ੍ਰਰ੍ਥਯੇ(ਅ)ਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਸ੍ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਦਯਾ ਕ੍ਰਿਯਤਾਂ|
9 Denn darum hatte ich euch geschrieben, um zu erkennen, ob ihr Probe haltet und in allem Folge leistet.
ਯੂਯੰ ਸਰ੍ੱਵਕਰ੍ੰਮਣਿ ਮਮਾਦੇਸ਼ੰ ਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲੀਥ ਨ ਵੇਤਿ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤੁਮ੍ ਅਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਲਿਖਿਤਵਾਨ੍|
10 Dem ihr aber vergebt, dem vergebe auch ich; denn so ich etwas vergeben habe, so habe ich es um euretwillen vor Christus Angesicht vergeben;
ਯਸ੍ਯ ਯੋ ਦੋਸ਼਼ੋ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਃ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ ਤਸ੍ਯ ਸ ਦੋਸ਼਼ੋ ਮਯਾਪਿ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ ਯਸ਼੍ਚ ਦੋਸ਼਼ੋ ਮਯਾ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ ਸ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ ਕ੍ਸ਼਼ਮ੍ਯਤੇ|
11 Auf daß wir nicht vom Satan übervorteilt werden; denn uns ist nicht unbewußt, was er im Sinne hat.
ਸ਼ਯਤਾਨਃ ਕਲ੍ਪਨਾਸ੍ਮਾਭਿਰਜ੍ਞਾਤਾ ਨਹਿ, ਅਤੋ ਵਯੰ ਯਤ੍ ਤੇਨ ਨ ਵਞ੍ਚ੍ਯਾਮਹੇ ਤਦਰ੍ਥਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਭਿਃ ਸਾਵਧਾਨੈ ਰ੍ਭਵਿਤਵ੍ਯੰ|
12 Da ich aber gen Troas kam zur Verkündigung des Evangeliums von Christus, und obgleich mir eine Tür aufgetan war im Herrn, so hatte ich doch keine Ruhe in meinem Geist, weil ich meinen Bruder Titus nicht fand;
ਅਪਰਞ੍ਚ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਸੁਸੰਵਾਦਘੋਸ਼਼ਣਾਰ੍ਥੰ ਮਯਿ ਤ੍ਰੋਯਾਨਗਰਮਾਗਤੇ ਪ੍ਰਭੋਃ ਕਰ੍ੰਮਣੇ ਚ ਮਦਰ੍ਥੰ ਦ੍ਵਾਰੇ ਮੁਕ੍ਤੇ
13 Sondern nahm Abschied von ihnen und fuhr nach Mazedonien ab.
ਸਤ੍ਯਪਿ ਸ੍ਵਭ੍ਰਾਤੁਸ੍ਤੀਤਸ੍ਯਾਵਿਦ੍ਯਮਾਨਤ੍ਵਾਤ੍ ਮਦੀਯਾਤ੍ਮਨਃ ਕਾਪਿ ਸ਼ਾਨ੍ਤਿ ਰ੍ਨ ਬਭੂਵ, ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਅਹੰ ਤਾਨ੍ ਵਿਸਰ੍ੱਜਨੰ ਯਾਚਿਤ੍ਵਾ ਮਾਕਿਦਨਿਯਾਦੇਸ਼ੰ ਗਨ੍ਤੁੰ ਪ੍ਰਸ੍ਥਾਨਮ੍ ਅਕਰਵੰ|
14 Aber Gott sei gedankt, Der uns immer in Christus triumphieren läßt, und durch uns allerorten den Wohlgeruch der Erkenntnis desselben offenbart.
ਯ ਈਸ਼੍ਵਰਃ ਸਰ੍ੱਵਦਾ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇਨਾਸ੍ਮਾਨ੍ ਜਯਿਨਃ ਕਰੋਤਿ ਸਰ੍ੱਵਤ੍ਰ ਚਾਸ੍ਮਾਭਿਸ੍ਤਦੀਯਜ੍ਞਾਨਸ੍ਯ ਗਨ੍ਧੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਯਤਿ ਸ ਧਨ੍ਯਃ|
15 Denn wir sind ein Wohlgeruch Christi für Gott, beides, bei den Erlösten und den Verlorenen.
ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਯੇ ਤ੍ਰਾਣੰ ਲਪ੍ਸ੍ਯਨ੍ਤੇ ਯੇ ਚ ਵਿਨਾਸ਼ੰ ਗਮਿਸ਼਼੍ਯਨ੍ਤਿ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਵਯਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੇਣ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਸੌਗਨ੍ਧ੍ਯੰ ਭਵਾਮਃ|
16 Diesen ein Geruch des Todes zum Tode, jenen ein Geruch des Lebens zum Leben, und wer ist hierzu tüchtig?
ਵਯਮ੍ ਏਕੇਸ਼਼ਾਂ ਮ੍ਰੁʼਤ੍ਯਵੇ ਮ੍ਰੁʼਤ੍ਯੁਗਨ੍ਧਾ ਅਪਰੇਸ਼਼ਾਞ੍ਚ ਜੀਵਨਾਯ ਜੀਵਨਗਨ੍ਧਾ ਭਵਾਮਃ, ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੇਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ਕਰ੍ੰਮਸਾਧਨੇ ਕਃ ਸਮਰ੍ਥੋ(ਅ)ਸ੍ਤਿ?
17 Denn wir fälschen nicht, wie so viele, das Wort Gottes, sondern reden in Christus als aus Lauterkeit und als aus Gott, vor Gott.
ਅਨ੍ਯੇ ਬਹਵੋ ਲੋਕਾ ਯਦ੍ਵਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਵਾਕ੍ਯੰ ਮ੍ਰੁʼਸ਼਼ਾਸ਼ਿਕ੍ਸ਼਼ਯਾ ਮਿਸ਼੍ਰਯਨ੍ਤਿ ਵਯੰ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਤੰਨ ਮਿਸ਼੍ਰਯਨ੍ਤਃ ਸਰਲਭਾਵੇਨੇਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯਾਦੇਸ਼ਾਤ੍ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇਨ ਕਥਾਂ ਭਾਸ਼਼ਾਮਹੇ|
