2 Korinther 10

1 Ich Paulus aber, der ich persönlich unter euch gering, abwesend aber dreist bin, ermahne euch bei Christus Sanftmut und Seiner Milde.

ਯੁਸ਼਼੍ਮਤ੍ਪ੍ਰਤ੍ਯਕ੍ਸ਼਼ੇ ਨਮ੍ਰਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪਰੋਕ੍ਸ਼਼ੇ ਪ੍ਰਗਲ੍ਭਃ ਪੌਲੋ(ਅ)ਹੰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਕ੍ਸ਼਼ਾਨ੍ਤ੍ਯਾ ਵਿਨੀਤ੍ਯਾ ਚ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯੇ|

2 Ich bitte euch, daß ich nicht gegenwärtig dreist auftreten müsse mit der Zuversichtlichkeit, mit der ich dreist zu sein erachte gegen gewisse Leute, die von uns glauben, daß wir nach fleischlicher Weise wandelten.

ਮਮ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਨੀਯਮਿਦੰ ਵਯੰ ਯੈਃ ਸ਼ਾਰੀਰਿਕਾਚਾਰਿਣੋ ਮਨ੍ਯਾਮਹੇ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਯਾਂ ਪ੍ਰਗਲ੍ਭਤਾਂ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਯਿਤੁੰ ਨਿਸ਼੍ਚਿਨੋਮਿ ਸਾ ਪ੍ਰਗਲ੍ਭਤਾ ਸਮਾਗਤੇਨ ਮਯਾਚਰਿਤਵ੍ਯਾ ਨ ਭਵਤੁ|

3 Denn obgleich wir im Fleische wandeln, so streiten wir doch nicht nach dem Fleische.

ਯਤਃ ਸ਼ਰੀਰੇ ਚਰਨ੍ਤੋ(ਅ)ਪਿ ਵਯੰ ਸ਼ਾਰੀਰਿਕੰ ਯੁੱਧੰ ਨ ਕੁਰ੍ੰਮਃ|

4 Denn die Waffen unseres Kampfes sind nicht fleischlich, sondern mächtig für Gott zur Niederreißung von Bollwerken.

ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਯੁੱਧਾਸ੍ਤ੍ਰਾਣਿ ਚ ਨ ਸ਼ਾਰੀਰਿਕਾਨਿ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੀਸ਼੍ਵਰੇਣ ਦੁਰ੍ਗਭਞ੍ਜਨਾਯ ਪ੍ਰਬਲਾਨਿ ਭਵਨ੍ਤਿ,

5 Die wir Anschläge und alles Hohe, das sich wider die Erkenntnis Gottes erhebt, zerstören, und alles Denken unter Christus Gehorsam gefangennehmen,

ਤੈਸ਼੍ਚ ਵਯੰ ਵਿਤਰ੍ਕਾਨ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੀਯਤੱਤ੍ਵਜ੍ਞਾਨਸ੍ਯ ਪ੍ਰਤਿਬਨ੍ਧਿਕਾਂ ਸਰ੍ੱਵਾਂ ਚਿੱਤਸਮੁੰਨਤਿਞ੍ਚ ਨਿਪਾਤਯਾਮਃ ਸਰ੍ੱਵਸਙ੍ਕਲ੍ਪਞ੍ਚ ਬਨ੍ਦਿਨੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯਾਜ੍ਞਾਗ੍ਰਾਹਿਣੰ ਕੁਰ੍ੰਮਃ,

6 Und bereit sind, allen Ungehorsam zu strafen, wenn euer Gehorsam sich durch die Tat bewährt.

ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕਮ੍ ਆਜ੍ਞਾਗ੍ਰਾਹਿਤ੍ਵੇ ਸਿੱਧੇ ਸਤਿ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਯਾਜ੍ਞਾਲਙ੍ਘਨਸ੍ਯ ਪ੍ਰਤੀਕਾਰੰ ਕਰ੍ੱਤੁਮ੍ ਉਦ੍ਯਤਾ ਆਸ੍ਮਹੇ ਚ|

7 Seht ihr auf das Äußere? Traut jemand sich zu, daß er Christus angehöre, der denke wieder von selber, daß, wie er Christus angehört, also auch wir ihm angehören.

ਯਦ੍ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਿਗੋਚਰੰ ਤਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਦ੍ਰੁʼਸ਼੍ਯਤਾਂ| ਅਹੰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਲੋਕ ਇਤਿ ਸ੍ਵਮਨਸਿ ਯੇਨ ਵਿਜ੍ਞਾਯਤੇ ਸ ਯਥਾ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਭਵਤਿ ਵਯਮ੍ ਅਪਿ ਤਥਾ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਭਵਾਮ ਇਤਿ ਪੁਨਰ੍ਵਿਵਿਚ੍ਯ ਤੇਨ ਬੁਧ੍ਯਤਾਂ|

8 Und wenn ich noch etwas weiter mich rühmte von unserer Gewalt, die uns der Herr gegeben hat zu eurer Erbauung, und nicht zu eurer Zerstörung, so werde ich nicht zuschanden werden:

ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਨਿਪਾਤਾਯ ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਨਿਸ਼਼੍ਠਾਯੈ ਪ੍ਰਭੁਨਾ ਦੱਤੰ ਯਦਸ੍ਮਾਕੰ ਸਾਮਰ੍ਥ੍ਯੰ ਤੇਨ ਯਦ੍ਯਪਿ ਕਿਞ੍ਚਿਦ੍ ਅਧਿਕੰ ਸ਼੍ਲਾਘੇ ਤਥਾਪਿ ਤਸ੍ਮਾੰਨ ਤ੍ਰਪਿਸ਼਼੍ਯੇ|

9 Auf daß ich nicht scheine, euch durch die Briefe schrecken zu wollen;

ਅਹੰ ਪਤ੍ਰੈ ਰ੍ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਤ੍ਰਾਸਯਾਮਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਰੇਤੰਨ ਮਨ੍ਯਤਾਂ|

10 Denn die Briefe, sagt einer, sind gewichtig und nachdrücklich, aber die leibliche Gegenwart ist schwach und die Rede kraftlos.

ਤਸ੍ਯ ਪਤ੍ਰਾਣਿ ਗੁਰੁਤਰਾਣਿ ਪ੍ਰਬਲਾਨਿ ਚ ਭਵਨ੍ਤਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਸ੍ਯ ਸ਼ਾਰੀਰਸਾਕ੍ਸ਼਼ਾਤ੍ਕਾਰੋ ਦੁਰ੍ੱਬਲ ਆਲਾਪਸ਼੍ਚ ਤੁੱਛਨੀਯ ਇਤਿ ਕੈਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਉਚ੍ਯਤੇ|

11 Ein solcher denke, daß, wie wir abwesend in den Briefen mit Worten sind, so dürften wir auch wohl anwesend mit der Tat sein.

ਕਿਨ੍ਤੁ ਪਰੋਕ੍ਸ਼਼ੇ ਪਤ੍ਰੈ ਰ੍ਭਾਸ਼਼ਮਾਣਾ ਵਯੰ ਯਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ਾਃ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਾਮਹੇ ਪ੍ਰਤ੍ਯਕ੍ਸ਼਼ੇ ਕਰ੍ੰਮ ਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ਤੋ(ਅ)ਪਿ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ਾ ਏਵ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਮਹੇ ਤਤ੍ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੇਨ ਵਾਚਾਲੇਨ ਜ੍ਞਾਯਤਾਂ|

12 Denn wir unterfangen uns nicht, uns denen, die sich selbst loben, beizuzählen oder zu vergleichen; aber weil sie sich an sich selbst messen und sich allein mit sich vergleichen, tun sie unverständig.

ਸ੍ਵਪ੍ਰਸ਼ੰਸਕਾਨਾਂ ਕੇਸ਼਼ਾਞ੍ਚਿਨ੍ਮਧ੍ਯੇ ਸ੍ਵਾਨ੍ ਗਣਯਿਤੁੰ ਤੈਃ ਸ੍ਵਾਨ੍ ਉਪਮਾਤੁੰ ਵਾ ਵਯੰ ਪ੍ਰਗਲ੍ਭਾ ਨ ਭਵਾਮਃ, ਯਤਸ੍ਤੇ ਸ੍ਵਪਰਿਮਾਣੇਨ ਸ੍ਵਾਨ੍ ਪਰਿਮਿਮਤੇ ਸ੍ਵੈਸ਼੍ਚ ਸ੍ਵਾਨ੍ ਉਪਮਿਭਤੇ ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਨਿਰ੍ੱਬੋਧਾ ਭਵਨ੍ਤਿ ਚ|

13 Wir aber wollen uns nicht ins Ungemessene rühmen, sondern nach dem Maß des Bereichs, das uns Gott zugemessen hat, auch bis zu euch reichen.

ਵਯਮ੍ ਅਪਰਿਮਿਤੇਨ ਨ ਸ਼੍ਲਾਘਿਸ਼਼੍ਯਾਮਹੇ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੀਸ਼੍ਵਰੇਣ ਸ੍ਵਰੱਜ੍ਵਾ ਯੁਸ਼਼੍ਮੱਦੇਸ਼ਗਾਮਿ ਯਤ੍ ਪਰਿਮਾਣਮ੍ ਅਸ੍ਮਦਰ੍ਥੰ ਨਿਰੂਪਿਤੰ ਤੇਨੈਵ ਸ਼੍ਲਾਘਿਸ਼਼੍ਯਾਮਹੇ|

14 Denn nicht, als wären wir solche, die nicht zu euch hinreichen, überstrecken wir uns selbst; denn wir sind bis zu euch gelangt mit dem Evangelium von Christus;

ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਦੇਸ਼ੋ(ਅ)ਸ੍ਮਾਭਿਰਗਨ੍ਤਵ੍ਯਸ੍ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਵਯੰ ਸ੍ਵਸੀਮਾਮ੍ ਉੱਲਙ੍ਘਾਮਹੇ ਤੰਨਹਿ ਯਤਃ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਸੁਸੰਵਾਦੇਨਾਪਰੇਸ਼਼ਾਂ ਪ੍ਰਾਗ੍ ਵਯਮੇਵ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਵਨ੍ਤਃ|

15 Und wir rühmen uns nicht im Übermaß fremder Arbeit, sind aber der Hoffnung, daß wir, wenn euer Glaube zunimmt, nach unserer Richtschnur an euch noch weiter gelangen,

ਵਯੰ ਸ੍ਵਸੀਮਾਮ੍ ਉੱਲਙ੍ਘ੍ਯ ਪਰਕ੍ਸ਼਼ੇਤ੍ਰੇਣ ਸ਼੍ਲਾਘਾਮਹੇ ਤੰਨਹਿ, ਕਿਞ੍ਚ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸੇ ਵ੍ਰੁʼੱਧਿੰ ਗਤੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮੱਦੇਸ਼ੇ(ਅ)ਸ੍ਮਾਕੰ ਸੀਮਾ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਰ੍ਦੀਰ੍ਘੰ ਵਿਸ੍ਤਾਰਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ,

16 Und auch über euch hinaus das Evangelium predigen und uns nicht innerhalb eines fremden Gebietes dessen rühmen, das schon fertig ist.

ਤੇਨ ਵਯੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਪਸ਼੍ਚਿਮਦਿਕ੍ਸ੍ਥੇਸ਼਼ੁ ਸ੍ਥਾਨੇਸ਼਼ੁ ਸੁਸੰਵਾਦੰ ਘੋਸ਼਼ਯਿਸ਼਼੍ਯਾਮਃ, ਇੱਥੰ ਪਰਸੀਮਾਯਾਂ ਪਰੇਣ ਯਤ੍ ਪਰਿਸ਼਼੍ਕ੍ਰੁʼਤੰ ਤੇਨ ਨ ਸ਼੍ਲਾਘਿਸ਼਼੍ਯਾਮਹੇ|

17 Wer sich aber rühmt, der rühme sich des Herrn.

ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ਼੍ਲਾਘਮਾਨਃ ਸ੍ਯਾਤ੍ ਸ਼੍ਲਾਘਤਾਂ ਪ੍ਰਭੁਨਾ ਸ ਹਿ|

18 Denn darum, daß einer sich selbst lobt, ist er noch nicht bewährt, sondern daß ihn der Herr lobt.

ਸ੍ਵੇਨ ਯਃ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸ੍ਯਤੇ ਸ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤੋ ਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪ੍ਰਭੁਨਾ ਯਃ ਪ੍ਰਸ਼ੰਸ੍ਯਤੇ ਸ ਏਵ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤਃ|