Offenbarung 10

1 Und ich sah einen andern starken Engel aus dem Himmel herabsteigen, bekleidet mit einer Wolke, und der Regenbogen [war] über seinem Haupte und sein Angesicht wie die Sonne und seine Füße wie Feuersäulen.

फिरी मीं अक होरो ताकतबर स्वर्गदूत बिदलार पलेटतां स्वर्गेरां एइतो लाव, तैसेरे दोग्गे पुड़ भुन्ज़ल्लैठ थी, ते तैसेरू आशी दिहाड़ेरू ज़ेरू ते तैसेरे पाव अगारे खम्मबेरे ज़ेरे थिये।

2 Und er hielt in seiner Hand ein offenes Büchlein; und er setzte seinen rechten Fuß auf das Meer, den linken aber auf die Erde,

तैने अपनो देइने पाव समुन्द्रे पुड़ रख्खो, ते खिशड़ो धेरतली पुड़ रख्खो, ते तैसेरे हथ्थे मां अक निकड़ी किताब खोलोरी थी।

3 und er rief mit lauter Stimme, wie ein Löwe brüllt. Und als er gerufen hatte, ließen die sieben Donner ihre Stimmen vernehmen.

तैनी स्वर्गदूते बड़े ज़ोरे सेइं ज़ोवं, तैसेरी आवाज़ शेरेरे गर्ज़नेरी ज़ेरि थी। ते ज़ैखन तैने ज़ोरे सेइं चिन्ड मारी, त सत आवाज़ेईं जुवाब दित्तो, ज़ैन केरि आवाज़ गुड़नेरी ज़ेरि थी।

4 Und als die sieben Donner geredet hatten, wollte ich schreiben; und ich hörte eine Stimme aus dem Himmel, die sprach: Versiegle, was die sieben Donner geredet haben, und schreibe es nicht auf!

ते ज़ैखन मीं सत्ते गुड़नेरी आवाज़ शुनी, त अवं लिखनेबालो थियो, त मीं स्वर्गेरां ई आवाज़ शुनी, “कि ज़ैना गल्लां तीं गुड़नेरी ज़ेरि शुनोरिन, तैन छ़ेपोरी रख, ते तैन न लिख।”

5 Und der Engel, den ich auf dem Meer und auf der Erde stehen sah, erhob seine rechte Hand zum Himmel

ते ज़ै स्वर्गदूत मीं समुन्द्र ते धेरतली पुड़ खड़ो लोरो थियो; तैने अपनो देइने हथ स्वर्गेरे पासे खड़ो कियो।

6 und schwur bei dem, der von Ewigkeit zu Ewigkeit lebt, der den Himmel geschaffen hat und was darin ist, und die Erde und was darauf ist, und das Meer und was darin ist: es wird keine Zeit mehr sein; (aiōn g165)

ते ज़ै हमेशा ज़ींतोए ते ज़ैने स्वर्ग, धरती त कने समुन्द्र ते ज़ैन किछ तैन मांए बनोरूए, तैनी तैसेरी कसम खेइतां ज़ोवं, “हुनी होरि कोन्ची चीज़रो इंतज़ार नईं। हुनी सब पूरू कियूं गालू।” (aiōn g165)

7 sondern in den Tagen der Stimme des siebenten Engels, wenn er posaunen wird, ist das Geheimnis Gottes vollendet, wie er es seinen Knechten, den Propheten, als frohe Botschaft verkündigt hat.

बल्के ज़ैखन सतोवं स्वर्गदूत नड़शिनगो बज़ालो, त परमेशरेरो तै मकसद पूरो भोलो ज़ै तैसेरे नेबेईं ज़ोरोए, ज़ैनेईं तैसेरी सेवा की, पन तैने होरि लोकन तैसेरो पतो लगने न दित्तो।

8 Und die Stimme, die ich aus dem Himmel gehört hatte, redete abermals mit mir und sprach: Geh hin, nimm das offene Büchlein in der Hand des Engels, der auf dem Meer und auf der Erde steht!

मीं फिरी दुबारां स्वर्गेरां तैए आवाज़ शुनी। तैस आवाज़ां मीं सेइं ज़ोवं, तैए फिरी मीं सेइं गल्लां केरने लाव; “कि गा, ज़ै स्वर्गदूत समुन्द्र ते धेरतली पुड़ खड़ोए, तैसेरे हथ्थे मरां खुलोरी किताब ने।”

9 Und ich ging zu dem Engel und sprach zu ihm: Gib mir das Büchlein! Und er spricht zu mir: Nimm und verschlinge es; und es wird dir im Bauche Bitterkeit verursachen, in deinem Munde aber wird es süß sein wie Honig!

ते मीं स्वर्गदूत कां गेइतां ज़ोवं, “ई निकड़ी किताब मीं दे।” तैने मीं सेइं ज़ोवं, “यां इस खा, ते ई तेरे पेटे ट्लइट्ठी त केरेली, पन तेरे ऐशी मैछ़ी करां भी जादे मिट्ठी लग्गेली।”

10 Und ich nahm das Büchlein aus der Hand des Engels und verschlang es; und es war in meinem Munde süß wie Honig. Als ich es aber verschlungen hatte, wurde es mir bitter im Leibe.

ते मीं तै निकड़ी किताब तैस स्वर्गदूत करां नेइतां खाइ, तै मेरे ऐशी मां मैछ़ेरी ज़ेरि मिट्ठी लग्गी, पन ज़ैखन मीं तै खाइ, ते तैस सेइं मेरू पेट ट्लिठू भोवं।

11 Und er sprach zu mir: Du sollst abermals weissagen über viele Völker und Nationen und Zungen und Könige.

तैखन मीं सेइं इन ज़ोवं, “तीं बड़े लोकन, कौमन, भाषान, ते कने राज़न पुड़, फिरी दुबारां भविष्यिवाणी केरनि भोली।”