Psalm 137

1 An den Strömen Babels saßen wir und weinten, wenn wir Zions gedachten.

Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali, wspominając na Syon.

2 An den Weiden, die dort sind, hängten wir unsre Harfen auf.

Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze.

3 Denn die uns daselbst gefangen hielten, forderten Lieder von uns, und unsre Peiniger, daß wir fröhlich seien: «Singet uns eines von den Zionsliedern!»

A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolę, o słowa pieśni, ( chociażeśmy byli zawiesili pieśni radości, ) mówiąc: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich,

4 Wie sollten wir des HERRN Lied singen auf fremdem Boden?

Odpowiedzieliśmy: Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?

5 Vergesse ich deiner, Jerusalem, so verdorre meine Rechte!

Jeźliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moja.

6 Meine Zunge müsse an meinem Gaumen kleben, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich Jerusalem nicht über meine höchste Freude setze!

Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał, jeźlibym nie przełożył Jeruzalemu nad najwiekszę wesele moje.

7 Gedenke, HERR, den Kindern Edoms den Tag Jerusalems, wie sie sprachen: «Zerstöret, zerstöret sie bis auf den Grund!»

Wspomnij, Panie! na synów Edomskich, i na dzień Jeruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcie aż do gruntu w nim.

8 Tochter Babel, du Verwüsterin! Wohl dem, der dir vergilt, was du uns angetan!

O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nagrodę twoję, za to, coś nam złego uczyniła.

9 Wohl dem, der deine Kindlein nimmt und sie zerschmettert am Felsgestein!

Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci dziatki twe o skałę.