Psalm 137

1 An den Strömen Babels saßen wir und weinten, wenn wir Zions gedachten.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 An den Weiden, die dort sind, hängten wir unsre Harfen auf.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 Denn die uns daselbst gefangen hielten, forderten Lieder von uns, und unsre Peiniger, daß wir fröhlich seien: «Singet uns eines von den Zionsliedern!»

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 Wie sollten wir des HERRN Lied singen auf fremdem Boden?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 Vergesse ich deiner, Jerusalem, so verdorre meine Rechte!

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 Meine Zunge müsse an meinem Gaumen kleben, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich Jerusalem nicht über meine höchste Freude setze!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 Gedenke, HERR, den Kindern Edoms den Tag Jerusalems, wie sie sprachen: «Zerstöret, zerstöret sie bis auf den Grund!»

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 Tochter Babel, du Verwüsterin! Wohl dem, der dir vergilt, was du uns angetan!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Wohl dem, der deine Kindlein nimmt und sie zerschmettert am Felsgestein!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.