Psalm 104

1 Lobe den HERRN, meine Seele! HERR, mein Gott, du bist sehr groß; mit Pracht und Majestät bist du angetan,

Loof den HEERE, mijn ziel! O HEERE, mijn God! Gij zijt zeer groot, Gij zijt bekleed met majesteit en heerlijkheid.

2 du, der in Licht sich hüllt wie in ein Gewand, der den Himmel ausspannt wie ein Zelt,

Hij bedekt Zich met het licht, als met een kleed; Hij rekt den hemel uit als een gordijn.

3 der sich seinen Söller zimmert aus Wasser, Wolken zu seinem Wagen macht und auf den Fittichen des Windes einherfährt,

Die Zijn opperzalen zoldert in de wateren, Die van de wolken Zijn wagen maakt, Die op de vleugelen des winds wandelt.

4 der Winde zu seinen Boten macht, Feuerflammen zu seinen Dienern.

Hij maakt Zijn engelen geesten, Zijn dienaars tot een vlammend vuur.

5 Er hat die Erde auf ihre Grundfesten gestützt, daß sie nimmermehr wanken wird.

Hij heeft de aarde gegrond op haar grondvesten; zij zal nimmermeer noch eeuwiglijk wankelen.

6 Mit der Flut decktest du sie wie mit einem Kleid; die Wasser standen über den Bergen;

Gij hadt ze met den afgrond als een kleed overdekt; de wateren stonden boven de bergen.

7 aber vor deinem Schelten flohen sie, von deiner Donnerstimme wurden sie verscheucht.

Van Uw schelden vloden zij, zij haastten zich weg voor de stem Uws donders.

8 Berge stiegen empor, Täler senkten sich zu dem Ort, welchen du ihnen gesetzt hast.

De bergen rezen op, de dalen daalden, ter plaatse, die Gij voor hen gegrond hadt.

9 Du hast den Wassern eine Grenze gesetzt, die sie nicht überschreiten sollen; sie dürfen die Erde nicht wiederum bedecken.

Gij hebt een paal gesteld, dien zij niet overgaan zullen; zij zullen de aarde niet weder bedekken.

10 Du lässest Quellen entspringen in den Tälern; sie fließen zwischen den Bergen hin;

Die de fonteinen uitzendt door de dalen, dat zij tussen de gebergten henen wandelen.

11 sie tränken alle Tiere des Feldes; die Wildesel löschen ihren Durst.

Zij drenken al het gedierte des velds; de woudezels breken er hun dorst mede.

12 Über ihnen wohnen die Vögel des Himmels; die lassen aus dem Dickicht ihre Stimme erschallen.

Bij dezelve woont het gevogelte des hemels, een stem gevende van tussen de takken.

13 Du tränkst die Berge von deinem Söller herab; von der Frucht deiner Werke wird die Erde satt.

Hij drenkt de bergen uit Zijn opperzalen; de aarde wordt verzadigd van de vrucht Uwer werken.

14 Du lässest Gras wachsen für das Vieh und Pflanzen, die der Mensch bearbeiten soll, um Nahrung aus der Erde zu ziehen;

Hij doet het gras uitspruiten voor de beesten, en het kruid tot dienst des mensen, doende het brood uit de aarde voortkomen.

15 und damit der Wein des Menschen Herz erfreue und seine Gestalt schön werde vom Öl und das Brot das Herz des Menschen stärke.

En den wijn, die het hart des mensen verheugt, doende het aangezicht blinken van olie; en het brood, dat het hart des mensen sterkt.

16 Die Bäume des HERRN trinken sich satt, die Zedern Libanons, die er gepflanzt hat,

De bomen des HEEREN worden verzadigd, de cederbomen van Libanon, die Hij geplant heeft;

17 woselbst die Vögel nisten und der Storch, der die Zypressen bewohnt.

Alwaar de vogeltjes nestelen; des ooievaars huis zijn de dennebomen.

18 Die hohen Berge sind für die Steinböcke, die Felsenklüfte sind der Klippdachsen Zuflucht.

De hoge bergen zijn voor de steenbokken; de steenrotsen zijn een vertrek voor de konijnen.

19 Er hat den Mond für bestimmte Zeiten gemacht; die Sonne weiß ihren Untergang.

Hij heeft de maan gemaakt tot de gezette tijden, de zon weet haar ondergang.

20 Schaffst du Finsternis, und wird es Nacht, so regen sich alle Tiere des Waldes.

Gij beschikt de duisternis, en het wordt nacht, in denwelken al het gedierte des wouds uittreedt:

21 Die jungen Löwen brüllen nach Raub und verlangen ihre Nahrung von Gott.

De jonge leeuwen, briesende om een roof, en om hun spijs van God te zoeken.

22 Geht die Sonne auf, so ziehen sie sich zurück und legen sich in ihre Höhlen;

De zon opgaande, maken zij zich weg, en liggen neder in hun holen.

23 der Mensch aber geht aus an sein Tagewerk, an seine Arbeit bis zum Abend.

De mens gaat dan uit tot zijn werk, en naar zijn arbeid tot den avond toe.

24 HERR, wie sind deiner Werke so viel! Du hast sie alle weislich geordnet, und die Erde ist voll deiner Geschöpfe.

Hoe groot zijn Uw werken, o HEERE! Gij hebt ze alle met wijsheid gemaakt; het aardrijk is vol van Uw goederen.

25 Da ist das Meer, so groß und weit ausgedehnt; darin wimmelt es ohne Zahl, kleine Tiere samt großen;

Deze zee, die groot en wijd van ruimte is, daarin is het wriemelende gedierte, en dat zonder getal, kleine gedierten met grote.

26 da fahren die Schiffe; der Leviatan, den du gemacht hast, um darin zu spielen.

Daar wandelen de schepen, en de Leviathan, dien Gij geformeerd hebt, om daarin te spelen.

27 Sie alle warten auf dich, daß du ihnen ihre Speise gebest zu seiner Zeit;

Zij allen wachten op U, dat Gij hun hun spijze geeft te zijner tijd.

28 wenn du ihnen gibst, so sammeln sie; wenn du deine Hand auftust, so werden sie mit Gut gesättigt;

Geeft Gij ze hun, zij vergaderen ze; doet Gij Uw hand open, zij worden met goed verzadigd.

29 verbirgst du dein Antlitz, so erschrecken sie; nimmst du ihren Odem weg, so vergehen sie und werden wieder zu Staub;

Verbergt Gij Uw aangezicht, zij worden verschrikt; neemt Gij hun adem weg, zij sterven, en zij keren weder tot hun stof.

30 sendest du deinen Odem aus, so werden sie erschaffen, und du erneuerst die Gestalt der Erde.

Zendt Gij Uw Geest uit, zo worden zij geschapen, en Gij vernieuwt het gelaat des aardrijks.

31 Die Herrlichkeit des HERRN währe ewig! Möge der HERR Freude erleben an seinen Werken!

De heerlijkheid des HEEREN zij tot in der eeuwigheid; de HEERE verblijde Zich in Zijn werken.

32 Blickt er die Erde an, so zittert sie; rührt er die Berge an, so rauchen sie.

Als Hij de aarde aanschouwt, zo beeft zij; als Hij de bergen aanroert, zo roken zij.

33 Ich will dem HERRN singen mein Leben lang, meinen Gott lobpreisen, solange ich noch bin.

Ik zal den HEERE zingen in mijn leven; ik zal mijn God psalmzingen, terwijl ik nog ben.

34 Möge mein Gedicht ihm wohlgefallen! Ich freue mich am HERRN.

Mijn overdenking van Hem zal zoet zijn; ik zal mij in den HEERE verblijden.

35 Möchten die Sünder von der Erde vertilgt werden und die Gottlosen nicht mehr sein! Lobe den HERRN, meine Seele! Hallelujah!

De zondaars zullen van de aarde verdaan worden, en de goddelozen zullen niet meer zijn. Loof den HEERE, mijn ziel! Hallelujah!