< Psalm 10 >
1 HERR, warum trittst du so ferne, verbirgst dich in Zeiten der Not?
Зашто, Господе, стојиш далеко, кријеш се кад је невоља?
2 Vom Übermut des Gottlosen wird dem Elenden bang; möchten doch von den Ränken diejenigen betroffen werden, welche sie ausgeheckt haben!
С охолости безбожникове мучи се убоги; хватају се убоги преваром коју измишљају безбожници.
3 Denn der Gottlose rühmt sich der Gelüste seines Herzens, und der Habsüchtige verwünscht, verlästert den HERRN.
Јер се безбожник дичи жељом душе своје, грабљивца похваљује.
4 Der Gottlose in seinem Hochmut fragt nicht nach [Gott]; alle seine Pläne sind ohne Gott.
Безбожник у обести својој не мари за Господа: "Он не види." Нема Бога у мислима његовим.
5 Seine Unternehmungen gelingen immer; deine Gerichte sind fern von ihm; er schnaubt alle seine Feinde an.
Свагда су путеви његови криви; за судове Твоје не зна; на непријатеље своје неће ни да гледа.
6 Er spricht in seinem Herzen: «Ich werde niemals wanken; das geht stets so fort, daß mich kein Unglück trifft!»
У срцу свом каже: Нећу посрнути; зло неће доћи никад.
7 Sein Mund ist voll Fluchens, Trug und Trotz; unter seiner Zunge ist Jammer und Not.
Уста су му пуна неваљалих речи, преваре и увреде, под језиком је његовим мука и погибао.
8 Er liegt auf der Lauer hinter der Mauer, im Verborgenen den Unschuldigen zu ermorden; seine Augen spähen den Wehrlosen aus.
Седи у заседи иза куће; у потаји убија правога; очи његове вребају убогога.
9 Er lauert im Verborgenen wie ein Löwe im dichten Gebüsch; er lauert, daß er den Schwachen fange; er fängt den Schwachen und schleppt ihn fort in seinem Netz.
Седи у потаји као лав у пећини; седи у заседи да ухвати убогога; хвата убогога увукавши га у мрежу своју.
10 Er duckt sich, kauert nieder, und durch seine starken Pranken fallen die Wehrlosen.
Притаји се, прилегне, и убоги падају у јаке нокте његове.
11 Er spricht in seinem Herzen: «Gott hat es vergessen, er hat sein Angesicht verborgen, er sieht es nie!»
Каже у срцу свом: "Бог је заборавио, окренуо је лице своје, неће видети никад."
12 HERR, stehe auf! Erhebe, o Gott, deine Hand! Vergiß der Elenden nicht!
Устани Господе! Дигни руку своју, не заборави невољних.
13 Warum soll der Frevler Gott lästern und in seinem Herzen sprechen, du fragst nicht darnach?
Зашто безбожник да не мари за Бога говорећи у срцу свом да Ти нећеш видети?
14 Du hast es wohl gesehen! Denn du gibst auf Beleidigung und Kränkung acht, um es in deine Hand zu nehmen; der Wehrlose überläßt es dir, der du der Waisen Helfer bist!
Ти видиш; јер гледаш увреде и муке и пишеш их на руци. Теби предаје себе убоги; сироти Ти си помоћник.
15 Zerbrich den Arm des Gottlosen! Und wenn du nach der Schuld des Bösewichts forschest, solltest du sie nicht herausfinden?
Сатри мишицу безбожном и злом, да се тражи и не нађе безбожност његова.
16 Der HERR ist König immer und ewig; die Heiden sind verschwunden aus seinem Land!
Господ је цар свагда, довека, нестаће незнабожаца са земље његове.
17 Das Verlangen der Elenden hast du, o HERR, gehört; du achtest auf ihr Herz, leihst ihnen dein Ohr,
Господе! Ти чујеш жеље ништих; утврди срце њихово; отвори ухо своје,
18 daß du der Waise und dem Unterdrückten Recht schaffest, daß kein Mensch von der Erde fortan Schrecken verbreite.
Да даш суд сироти и невољнику, да престану гонити човека са земље.