< Psalm 10 >

1 HERR, warum trittst du so ferne, verbirgst dich in Zeiten der Not?
Ut quid Domine recessisti longe, despicis in opportunitatibus, in tribulatione?
2 Vom Übermut des Gottlosen wird dem Elenden bang; möchten doch von den Ränken diejenigen betroffen werden, welche sie ausgeheckt haben!
Dum superbit impius, incenditur pauper: comprehenduntur in consiliis quibus cogitant.
3 Denn der Gottlose rühmt sich der Gelüste seines Herzens, und der Habsüchtige verwünscht, verlästert den HERRN.
Quoniam laudatur peccator in desideriis animae suae: et iniquus benedicitur.
4 Der Gottlose in seinem Hochmut fragt nicht nach [Gott]; alle seine Pläne sind ohne Gott.
Exacerbavit Dominum peccator, secundum multitudinem irae suae non quaeret.
5 Seine Unternehmungen gelingen immer; deine Gerichte sind fern von ihm; er schnaubt alle seine Feinde an.
Non est Deus in conspectu eius: inquinatae sunt viae illius in omni tempore. Auferuntur iudicia tua a facie eius: omnium inimicorum suorum dominabitur.
6 Er spricht in seinem Herzen: «Ich werde niemals wanken; das geht stets so fort, daß mich kein Unglück trifft!»
Dixit enim in corde suo: Non movebor a generatione in generationem, sine malo.
7 Sein Mund ist voll Fluchens, Trug und Trotz; unter seiner Zunge ist Jammer und Not.
Cuius maledictione os plenum est, et amaritudine, et dolo: sub lingua eius labor et dolor.
8 Er liegt auf der Lauer hinter der Mauer, im Verborgenen den Unschuldigen zu ermorden; seine Augen spähen den Wehrlosen aus.
Sedet in insidiis cum divitibus in occultis, ut interficiat innocentem.
9 Er lauert im Verborgenen wie ein Löwe im dichten Gebüsch; er lauert, daß er den Schwachen fange; er fängt den Schwachen und schleppt ihn fort in seinem Netz.
Oculi eius in pauperem respiciunt: insidiatur in abscondito, quasi leo in spelunca sua. Insidiatur ut rapiat pauperem: rapere pauperem dum attrahit eum.
10 Er duckt sich, kauert nieder, und durch seine starken Pranken fallen die Wehrlosen.
In laqueo suo humiliabit eum, inclinabit se, et cadet cum dominatus fuerit pauperum.
11 Er spricht in seinem Herzen: «Gott hat es vergessen, er hat sein Angesicht verborgen, er sieht es nie!»
Dixit enim in corde suo: Oblitus est Deus, avertit faciem suam ne videat in finem.
12 HERR, stehe auf! Erhebe, o Gott, deine Hand! Vergiß der Elenden nicht!
Exurge Domine Deus, exaltetur manus tua: ne obliviscaris pauperum.
13 Warum soll der Frevler Gott lästern und in seinem Herzen sprechen, du fragst nicht darnach?
Propter quid irritavit impius Deum? dixit enim in corde suo: Non requiret.
14 Du hast es wohl gesehen! Denn du gibst auf Beleidigung und Kränkung acht, um es in deine Hand zu nehmen; der Wehrlose überläßt es dir, der du der Waisen Helfer bist!
Vides, quoniam tu laborem et dolorem consideras: ut tradas eos in manus tuas. Tibi derelictus est pauper: orphano tu eris adiutor.
15 Zerbrich den Arm des Gottlosen! Und wenn du nach der Schuld des Bösewichts forschest, solltest du sie nicht herausfinden?
Contere brachium peccatoris et maligni: quaeretur peccatum illius, et non invenietur.
16 Der HERR ist König immer und ewig; die Heiden sind verschwunden aus seinem Land!
Dominus regnabit in aeternum, et in saeculum saeculi: peribitis Gentes de terra illius.
17 Das Verlangen der Elenden hast du, o HERR, gehört; du achtest auf ihr Herz, leihst ihnen dein Ohr,
Desiderium pauperum exaudivit Dominus: praeparationem cordis eorum audivit auris tua.
18 daß du der Waise und dem Unterdrückten Recht schaffest, daß kein Mensch von der Erde fortan Schrecken verbreite.
Iudicare pupillo et humili, ut non apponat ultra magnificare se homo super terram.

< Psalm 10 >