Markus 7
1 Und es versammelten sich bei ihm die Pharisäer und etliche Schriftgelehrte, die von Jerusalem gekommen waren,
அநந்தரம்’ யிரூஸா²லம ஆக³தா: பி²ரூஸி²நோ(அ)த்⁴யாபகாஸ்²ச யீஸோ²: ஸமீபம் ஆக³தா: |
2 und als sie etliche seiner Jünger mit gemeinen, das heißt mit ungewaschenen Händen Brot essen sahen
தே தஸ்ய கியத: ஸி²ஷ்யாந் அஸு²சிகரைரர்தா²த³ அப்ரக்ஷாலிதஹஸ்தை ர்பு⁴ஞ்ஜதோ த்³ரு’ஷ்ட்வா தாநதூ³ஷயந்|
3 (denn die Pharisäer und alle Juden essen nicht, sie haben denn zuvor gründlich die Hände gewaschen, weil sie die Überlieferung der Alten halten.
யத: பி²ரூஸி²ந: ஸர்வ்வயிஹூதீ³யாஸ்²ச ப்ராசாம்’ பரம்பராக³தவாக்யம்’ ஸம்மந்ய ப்ரதலேந ஹஸ்தாந் அப்ரக்ஷால்ய ந பு⁴ஞ்ஜதே|
4 Und wenn sie vom Markte kommen, essen sie nicht, ohne sich zu baden. Und noch viel anderes haben sie zu halten angenommen, nämlich das Untertauchen von Bechern und Krügen und ehernen Geschirren und Stühlen),
ஆபநாதா³க³த்ய மஜ்ஜநம்’ விநா ந கா²த³ந்தி; ததா² பாநபாத்ராணாம்’ ஜலபாத்ராணாம்’ பித்தலபாத்ராணாம் ஆஸநாநாஞ்ச ஜலே மஜ்ஜநம் இத்யாத³யோந்யேபி ப³ஹவஸ்தேஷாமாசாரா: ஸந்தி|
5 da fragten ihn die Pharisäer und Schriftgelehrten: Warum wandeln deine Jünger nicht nach der Überlieferung der Alten, sondern essen das Brot mit ungewaschenen Händen?
தே பி²ரூஸி²நோ(அ)த்⁴யாபகாஸ்²ச யீஸு²ம்’ பப்ரச்சு²: , தவ ஸி²ஷ்யா: ப்ராசாம்’ பரம்பராக³தவாக்யாநுஸாரேண நாசரந்தோ(அ)ப்ரக்ஷாலிதகரை: குதோ பு⁴ஜம்’தே?
6 Er aber antwortete und sprach zu ihnen: Trefflich hat Jesaja von euch Heuchlern geweissagt, wie geschrieben steht: «Dieses Volk ehrt mich mit den Lippen, doch ihr Herz ist ferne von mir;
தத: ஸ ப்ரத்யுவாச கபடிநோ யுஷ்மாந் உத்³தி³ஸ்²ய யிஸ²யியப⁴விஷ்யத்³வாதீ³ யுக்தமவாதீ³த்| யதா² ஸ்வகீயைரத⁴ரைரேதே ஸம்மந்யநதே ஸதை³வ மாம்’| கிந்து மத்தோ விப்ரகர்ஷே ஸந்தி தேஷாம்’ மநாம்’ஸி ச|
7 aber vergeblich verehren sie mich, weil sie Lehren vortragen, welche Gebote der Menschen sind.»
ஸி²க்ஷயந்தோ பி³தீ⁴ந் ந்நாஜ்ஞா ப⁴ஜந்தே மாம்’ முதை⁴வ தே|
8 Ihr verlasset das Gebot Gottes und haltet die Überlieferung der Menschen fest, das Untertauchen von Krügen und Bechern, und viel anderes dergleichen tut ihr.
யூயம்’ ஜலபாத்ரபாநபாத்ராதீ³நி மஜ்ஜயந்தோ மநுஜபரம்பராக³தவாக்யம்’ ரக்ஷத² கிந்து ஈஸ்²வராஜ்ஞாம்’ லம்’க⁴த்⁴வே; அபரா ஈத்³ரு’ஸ்²யோநேகா: க்ரியா அபி குருத்⁴வே|
9 Und er sprach zu ihnen: Wohl fein verwerfet ihr das Gebot Gottes, um eure Überlieferung festzuhalten.
அந்யஞ்சாகத²யத் யூயம்’ ஸ்வபரம்பராக³தவாக்யஸ்ய ரக்ஷார்த²ம்’ ஸ்பஷ்டரூபேண ஈஸ்²வராஜ்ஞாம்’ லோபயத²|
10 Denn Mose hat gesagt: «Ehre deinen Vater und deine Mutter» und: «Wer Vater oder Mutter flucht, der soll des Todes sterben.»
யதோ மூஸாத்³வாரா ப்ரோக்தமஸ்தி ஸ்வபிதரௌ ஸம்மந்யத்⁴வம்’ யஸ்து மாதரம்’ பிதரம்’ வா து³ர்வ்வாக்யம்’ வக்தி ஸ நிதாந்தம்’ ஹந்யதாம்’|
11 Ihr aber sagt: Wenn jemand zum Vater oder zur Mutter spricht: «Korban», das heißt zum Opfer ist vergabt, was dir von mir zugute kommen sollte,
கிந்து மதீ³யேந யேந த்³ரவ்யேண தவோபகாரோப⁴வத் தத் கர்ப்³பா³ணமர்தா²த்³ ஈஸ்²வராய நிவேதி³தம் இத³ம்’ வாக்யம்’ யதி³ கோபி பிதரம்’ மாதரம்’ வா வக்தி
12 so muß er für seinen Vater oder seine Mutter nichts mehr tun.
தர்ஹி யூயம்’ மாது: பிது ர்வோபகாரம்’ கர்த்தாம்’ தம்’ வாரயத²|
13 Also hebet ihr mit eurer Überlieferung, die ihr weitergegeben habt, das Wort Gottes auf; und dergleichen tut ihr viel.
இத்த²ம்’ ஸ்வப்ரசாரிதபரம்பராக³தவாக்யேந யூயம் ஈஸ்²வராஜ்ஞாம்’ முதா⁴ வித⁴த்³வ்வே, ஈத்³ரு’ஸா²ந்யந்யாந்யநேகாநி கர்ம்மாணி குருத்⁴வே|
14 Und er rief alles Volk zu sich und sprach zu ihnen: Höret mir alle zu und merket!
அத² ஸ லோகாநாஹூய ப³பா⁴ஷே யூயம்’ ஸர்வ்வே மத்³வாக்யம்’ ஸ்²ரு’ணுத பு³த்⁴யத்⁴வஞ்ச|
15 Es ist nichts außerhalb des Menschen, das, wenn es in ihn hineingeht, ihn verunreinigen kann; sondern was aus dem Menschen herauskommt, das ist es, was den Menschen verunreinigt.
பா³ஹ்யாத³ந்தரம்’ ப்ரவிஸ்²ய நரமமேத்⁴யம்’ கர்த்தாம்’ ஸ²க்நோதி ஈத்³ரு’ஸ²ம்’ கிமபி வஸ்து நாஸ்தி, வரம் அந்தராத்³ ப³ஹிர்க³தம்’ யத்³வஸ்து தந்மநுஜம் அமேத்⁴யம்’ கரோதி|
16 Hat jemand Ohren zu hören, der höre!
யஸ்ய ஸ்²ரோதும்’ ஸ்²ரோத்ரே ஸ்த: ஸ ஸ்²ரு’ணோது|
17 Und als er vom Volke weg nach Hause gegangen war, fragten ihn seine Jünger über das Gleichnis.
தத: ஸ லோகாந் ஹித்வா க்³ரு’ஹமத்⁴யம்’ ப்ரவிஷ்டஸ்ததா³ ஸி²ஷ்யாஸ்தத்³ரு’ஷ்டாந்தவாக்யார்த²ம்’ பப்ரச்சு²: |
18 Und er sprach zu ihnen: Seid auch ihr so unverständig? Merket ihr nicht, daß alles, was von außen in den Menschen hineingeht, ihn nicht verunreinigen kann?
தஸ்மாத் ஸ தாந் ஜகா³த³ யூயமபி கிமேதாத்³ரு’க³போ³தா⁴: ? கிமபி த்³ரவ்யம்’ பா³ஹ்யாத³ந்தரம்’ ப்ரவிஸ்²ய நரமமேத்⁴யம்’ கர்த்தாம்’ ந ஸ²க்நோதி கதா²மிமாம்’ கிம்’ ந பு³த்⁴யத்⁴வே?
19 Denn es geht nicht in sein Herz, sondern in den Bauch und wird auf dem natürlichen Wege, der alle Speisen reinigt, ausgeschieden.
தத் தத³ந்தர்ந ப்ரவிஸ²தி கிந்து குக்ஷிமத்⁴யம்’ ப்ரவிஸ²தி ஸே²ஷே ஸர்வ்வபு⁴க்தவஸ்துக்³ராஹிணி ப³ஹிர்தே³ஸே² நிர்யாதி|
20 Er sprach aber: Was aus dem Menschen herauskommt, das verunreinigt den Menschen.
அபரமப்யவாதீ³த்³ யந்நராந்நிரேதி ததே³வ நரமமேத்⁴யம்’ கரோதி|
21 Denn von innen, aus dem Herzen des Menschen, kommen hervor die bösen Gedanken, Unzucht, Mord, Diebstahl,
யதோ(அ)ந்தராத்³ அர்தா²ந் மாநவாநாம்’ மநோப்⁴ய: குசிந்தா பரஸ்த்ரீவேஸ்²யாக³மநம்’
22 Ehebruch, Geiz, Bosheit, Betrug, Üppigkeit, Neid, Lästerung, Hoffart, Unvernunft.
நரவத⁴ஸ்²சௌர்ய்யம்’ லோபோ⁴ து³ஷ்டதா ப்ரவஞ்சநா காமுகதா குத்³ரு’ஷ்டிரீஸ்²வரநிந்தா³ க³ர்வ்வஸ்தம இத்யாதீ³நி நிர்க³ச்ச²ந்தி|
23 All dies Böse kommt von innen heraus und verunreinigt den Menschen.
ஏதாநி ஸர்வ்வாணி து³ரிதாந்யந்தராதே³த்ய நரமமேத்⁴யம்’ குர்வ்வந்தி|
24 Und er brach auf von dort und begab sich in die Gegend von Tyrus und Zidon und trat in ein Haus, wollte aber nicht, daß es jemand erführe, und konnte doch nicht verborgen bleiben.
அத² ஸ உத்தா²ய தத்ஸ்தா²நாத் ஸோரஸீதோ³ந்புரப்ரதே³ஸ²ம்’ ஜகா³ம தத்ர கிமபி நிவேஸ²நம்’ ப்ரவிஸ்²ய ஸர்வ்வைரஜ்ஞாத: ஸ்தா²தும்’ மதிஞ்சக்ரே கிந்து கு³ப்த: ஸ்தா²தும்’ ந ஸ²ஸா²க|
25 Denn eine Frau hatte von ihm gehört, deren Töchterlein einen unreinen Geist hatte, und sie kam und fiel ihm zu Füßen;
யத: ஸுரபை²நிகீதே³ஸீ²யயூநாநீவம்’ஸோ²த்³ப⁴வஸ்த்ரியா: கந்யா பூ⁴தக்³ரஸ்தாஸீத்| ஸா ஸ்த்ரீ தத்³வார்த்தாம்’ ப்ராப்ய தத்ஸமீபமாக³த்ய தச்சரணயோ: பதித்வா
26 die Frau war aber eine Griechin, aus Syrophönizien gebürtig; und sie bat ihn, er möge den Dämon von ihrer Tochter austreiben.
ஸ்வகந்யாதோ பூ⁴தம்’ நிராகர்த்தாம்’ தஸ்மிந் விநயம்’ க்ரு’தவதீ|
27 Aber Jesus sprach zu ihr: Laß zuvor die Kinder satt werden! Denn es ist nicht recht, daß man den Kindern das Brot nimmt und es den Hündlein hinwirft!
கிந்து யீஸு²ஸ்தாமவத³த் ப்ரத²மம்’ பா³லகாஸ்த்ரு’ப்யந்து யதோ பா³லகாநாம்’ கா²த்³யம்’ க்³ரு’ஹீத்வா குக்குரேப்⁴யோ நிக்ஷேபோ(அ)நுசித: |
28 Sie aber antwortete und sprach zu ihm: Ja, Herr; und die Hündlein unter dem Tisch essen [nur] von den Brosamen der Kinder!
ததா³ ஸா ஸ்த்ரீ தமவாதீ³த் போ⁴: ப்ரபோ⁴ தத் ஸத்யம்’ ததா²பி மஞ்சாத⁴: ஸ்தா²: குக்குரா பா³லாநாம்’ கரபதிதாநி கா²த்³யக²ண்டா³நி கா²த³ந்தி|
29 Und er sprach zu ihr: Um dieses Wortes willen gehe hin; der Dämon ist aus deiner Tochter ausgefahren.
தத: ஸோ(அ)கத²யத்³ ஏதத்கதா²ஹேதோ: ஸகுஸ²லா யாஹி தவ கந்யாம்’ த்யக்த்வா பூ⁴தோ க³த: |
30 Und als sie in ihr Haus kam, fand sie die Tochter auf dem Bette liegend und den Dämon ausgefahren.
அத² ஸா ஸ்த்ரீ க்³ரு’ஹம்’ க³த்வா கந்யாம்’ பூ⁴தத்யக்தாம்’ ஸ²ய்யாஸ்தி²தாம்’ த³த³ர்ஸ²|
31 Und er verließ das Gebiet von Tyrus wieder und begab sich durch Zidon nach dem galiläischen Meer, mitten in die Landschaft der Zehn-Städte.
புநஸ்²ச ஸ ஸோரஸீதோ³ந்புரப்ரதே³ஸா²த் ப்ரஸ்தா²ய தி³காபலிதே³ஸ²ஸ்ய ப்ராந்தரபா⁴கே³ந கா³லீல்ஜலதே⁴: ஸமீபம்’ க³தவாந்|
32 Und sie brachten einen Tauben zu ihm, der kaum reden konnte, und baten ihn, ihm die Hand aufzulegen.
ததா³ லோகைரேகம்’ ப³தி⁴ரம்’ கத்³வத³ஞ்ச நரம்’ தந்நிகடமாநீய தஸ்ய கா³த்ரே ஹஸ்தமர்பயிதும்’ விநய: க்ரு’த: |
33 Und er nahm ihn von dem Volk abseits, legte ihm die Finger in seine Ohren und berührte seine Zunge mit Speichel.
ததோ யீஸு² ர்லோகாரண்யாத் தம்’ நிர்ஜநமாநீய தஸ்ய கர்ணயோங்கு³லீ ர்த³தௌ³ நிஷ்டீ²வம்’ த³த்த்வா ச தஜ்ஜிஹ்வாம்’ பஸ்பர்ஸ²|
34 Dann blickte er gen Himmel, seufzte und sprach zu ihm: «Ephata!» das heißt, tue dich auf!
அநந்தரம்’ ஸ்வர்க³ம்’ நிரீக்ஷ்ய தீ³ர்க⁴ம்’ நிஸ்²வஸ்ய தமவத³த் இதப²த: அர்தா²ந் முக்தோ பூ⁴யாத்|
35 Und alsbald wurden seine Ohren aufgetan und das Band seiner Zunge gelöst, und er redete richtig.
ததஸ்தத்க்ஷணம்’ தஸ்ய கர்ணௌ முக்தௌ ஜிஹ்வாயாஸ்²ச ஜாட்³யாபக³மாத் ஸ ஸுஸ்பஷ்டவாக்யமகத²யத்|
36 Und er gebot ihnen, sie sollten es niemand sagen; aber je mehr er es ihnen verbot, desto mehr machten sie es kund.
அத² ஸ தாந் வாட⁴மித்யாதி³தே³ஸ² யூயமிமாம்’ கதா²ம்’ கஸ்மைசித³பி மா கத²யத, கிந்து ஸ யதி ந்யஷேத⁴த் தே ததி பா³ஹுல்யேந ப்ராசாரயந்;
37 Und sie erstaunten über die Maßen und sprachen: Er hat alles wohl gemacht! Die Tauben macht er hören und die Sprachlosen reden!
தே(அ)திசமத்க்ரு’த்ய பரஸ்பரம்’ கத²யாமாஸு: ஸ ப³தி⁴ராய ஸ்²ரவணஸ²க்திம்’ மூகாய ச கத²நஸ²க்திம்’ த³த்த்வா ஸர்வ்வம்’ கர்ம்மோத்தமரூபேண சகார|
