Markus 12
1 Und er fing an in Gleichnissen zu ihnen zu reden: Ein Mensch pflanzte einen Weinberg und zog einen Zaun darum und grub eine Kelter und baute einen Turm und verpachtete ihn an Weingärtner und zog außer Landes.
അനന്തരം യീശു ർദൃഷ്ടാന്തേന തേഭ്യഃ കഥയിതുമാരേഭേ, കശ്ചിദേകോ ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രം വിധായ തച്ചതുർദിക്ഷു വാരണീം കൃത്വാ തന്മധ്യേ ദ്രാക്ഷാപേഷണകുണ്ഡമ് അഖനത്, തഥാ തസ്യ ഗഡമപി നിർമ്മിതവാൻ തതസ്തത്ക്ഷേത്രം കൃഷീവലേഷു സമർപ്യ ദൂരദേശം ജഗാമ|
2 Und er sandte zur bestimmten Zeit einen Knecht zu den Weingärtnern, damit er von den Weingärtnern von den Früchten des Weinberges empfinge.
തദനന്തരം ഫലകാലേ കൃഷീവലേഭ്യോ ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രഫലാനി പ്രാപ്തും തേഷാം സവിധേ ഭൃത്യമ് ഏകം പ്രാഹിണോത്|
3 Die aber ergriffen ihn, schlugen ihn und schickten ihn mit leeren Händen fort.
കിന്തു കൃഷീവലാസ്തം ധൃത്വാ പ്രഹൃത്യ രിക്തഹസ്തം വിസസൃജുഃ|
4 Und wiederum sandte er einen andern Knecht zu ihnen; den schlugen sie auf den Kopf und beschimpften ihn.
തതഃ സ പുനരന്യമേകം ഭൃത്യം പ്രഷയാമാസ, കിന്തു തേ കൃഷീവലാഃ പാഷാണാഘാതൈസ്തസ്യ ശിരോ ഭങ്ക്ത്വാ സാപമാനം തം വ്യസർജൻ|
5 Und er sandte wiederum einen andern; den töteten sie; und viele andere, die einen schlugen sie, die andern töteten sie.
തതഃ പരം സോപരം ദാസം പ്രാഹിണോത് തദാ തേ തം ജഘ്നുഃ, ഏവമ് അനേകേഷാം കസ്യചിത് പ്രഹാരഃ കസ്യചിദ് വധശ്ച തൈഃ കൃതഃ|
6 Nun hatte er noch einen einzigen Sohn, der war ihm lieb; den sandte er zuletzt auch zu ihnen und sprach: Sie werden sich vor meinem Sohne scheuen!
തതഃ പരം മയാ സ്വപുത്രേ പ്രഹിതേ തേ തമവശ്യം സമ്മംസ്യന്തേ, ഇത്യുക്ത്വാവശേഷേ തേഷാം സന്നിധൗ നിജപ്രിയമ് അദ്വിതീയം പുത്രം പ്രേഷയാമാസ|
7 Jene Weingärtner aber sprachen untereinander: Das ist der Erbe! Kommt, laßt uns ihn töten, so wird das Erbgut unser sein!
കിന്തു കൃഷീവലാഃ പരസ്പരം ജഗദുഃ, ഏഷ ഉത്തരാധികാരീ, ആഗച്ഛത വയമേനം ഹന്മസ്തഥാ കൃതേ ഽധികാരോയമ് അസ്മാകം ഭവിഷ്യതി|
8 Und sie nahmen ihn, töteten ihn und warfen ihn zum Weinberg hinaus.
തതസ്തം ധൃത്വാ ഹത്വാ ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രാദ് ബഹിഃ പ്രാക്ഷിപൻ|
9 Was wird nun der Herr des Weinbergs tun? Er wird kommen und die Weingärtner umbringen und den Weinberg andern geben.
അനേനാസൗ ദ്രാക്ഷാക്ഷേത്രപതിഃ കിം കരിഷ്യതി? സ ഏത്യ താൻ കൃഷീവലാൻ സംഹത്യ തത്ക്ഷേത്രമ് അന്യേഷു കൃഷീവലേഷു സമർപയിഷ്യതി|
10 Habt ihr nicht auch dieses Schriftwort gelesen: «Der Stein, den die Bauleute verworfen haben, der ist zum Eckstein geworden.
അപരഞ്ച, "സ്ഥപതയഃ കരിഷ്യന്തി ഗ്രാവാണം യന്തു തുച്ഛകം| പ്രാധാനപ്രസ്തരഃ കോണേ സ ഏവ സംഭവിഷ്യതി|
11 Vom Herrn ist das geschehen, und es ist wunderbar in unsern Augen»?
ഏതത് കർമ്മ പരേശസ്യാംദ്ഭുതം നോ ദൃഷ്ടിതോ ഭവേത്|| " ഇമാം ശാസ്ത്രീയാം ലിപിം യൂയം കിം നാപാഠിഷ്ട?
12 Da suchten sie ihn zu ergreifen, aber sie fürchteten das Volk; denn sie merkten, daß er gegen sie das Gleichnis gesagt hatte. Und sie ließen ab von ihm und gingen davon.
തദാനീം സ താനുദ്ദിശ്യ താം ദൃഷ്ടാന്തകഥാം കഥിതവാൻ, ത ഇത്ഥം ബുദ്വ്വാ തം ധർത്താമുദ്യതാഃ, കിന്തു ലോകേഭ്യോ ബിഭ്യുഃ, തദനന്തരം തേ തം വിഹായ വവ്രജുഃ|
13 Und sie sandten zu ihm etliche von den Pharisäern und Herodianern, um ihn in der Rede zu fangen.
അപരഞ്ച തേ തസ്യ വാക്യദോഷം ധർത്താം കതിപയാൻ ഫിരൂശിനോ ഹേരോദീയാംശ്ച ലോകാൻ തദന്തികം പ്രേഷയാമാസുഃ|
14 Diese kamen und sprachen zu ihm: Meister, wir wissen, daß du wahrhaftig bist und dich um niemand kümmerst; denn du siehst die Person der Menschen nicht an, sondern lehrst den Weg Gottes der Wahrheit gemäß. Ist es erlaubt, dem Kaiser die Steuer zu geben, oder nicht? Sollen wir sie geben oder nicht?
ത ആഗത്യ തമവദൻ, ഹേ ഗുരോ ഭവാൻ തഥ്യഭാഷീ കസ്യാപ്യനുരോധം ന മന്യതേ, പക്ഷപാതഞ്ച ന കരോതി, യഥാർഥത ഈശ്വരീയം മാർഗം ദർശയതി വയമേതത് പ്രജാനീമഃ, കൈസരായ കരോ ദേയോ ന വാം? വയം ദാസ്യാമോ ന വാ?
15 Da er aber ihre Heuchelei sah, sprach er zu ihnen: Was versucht ihr mich? Bringet mir einen Denar, damit ich ihn ansehe!
കിന്തു സ തേഷാം കപടം ജ്ഞാത്വാ ജഗാദ, കുതോ മാം പരീക്ഷധ്വേ? ഏകം മുദ്രാപാദം സമാനീയ മാം ദർശയത|
16 Sie brachten einen. Und er spricht zu ihnen: Wessen ist dieses Bild und die Aufschrift? Sie sprachen zu ihm: Des Kaisers!
തദാ തൈരേകസ്മിൻ മുദ്രാപാദേ സമാനീതേ സ താൻ പപ്രച്ഛ, അത്ര ലിഖിതം നാമ മൂർത്തി ർവാ കസ്യ? തേ പ്രത്യൂചുഃ, കൈസരസ്യ|
17 Und Jesus antwortete und sprach: Gebet dem Kaiser, was des Kaisers ist, und Gott, was Gottes ist! Und sie verwunderten sich über ihn.
തദാ യീശുരവദത് തർഹി കൈസരസ്യ ദ്രവ്യാണി കൈസരായ ദത്ത, ഈശ്വരസ്യ ദ്രവ്യാണി തു ഈശ്വരായ ദത്ത; തതസ്തേ വിസ്മയം മേനിരേ|
18 Und es kamen Sadduzäer zu ihm, die da sagen, es gebe keine Auferstehung; die fragten ihn und sprachen:
അഥ മൃതാനാമുത്ഥാനം യേ ന മന്യന്തേ തേ സിദൂകിനോ യീശോഃ സമീപമാഗത്യ തം പപ്രച്ഛുഃ;
19 Meister, Mose hat uns geschrieben: Wenn jemandes Bruder stirbt und eine Frau hinterläßt, aber keine Kinder, so soll sein Bruder dessen Frau nehmen und seinem Bruder eine Nachkommenschaft erwecken.
ഹേ ഗുരോ കശ്ചിജ്ജനോ യദി നിഃസന്തതിഃ സൻ ഭാര്യ്യായാം സത്യാം മ്രിയതേ തർഹി തസ്യ ഭ്രാതാ തസ്യ ഭാര്യ്യാം ഗൃഹീത്വാ ഭ്രാതു ർവംശോത്പത്തിം കരിഷ്യതി, വ്യവസ്ഥാമിമാം മൂസാ അസ്മാൻ പ്രതി വ്യലിഖത്|
20 Nun sind sieben Brüder gewesen. Der erste nahm eine Frau und starb und hinterließ keine Nachkommenschaft.
കിന്തു കേചിത് സപ്ത ഭ്രാതര ആസൻ, തതസ്തേഷാം ജ്യേഷ്ഠഭ്രാതാ വിവഹ്യ നിഃസന്തതിഃ സൻ അമ്രിയത|
21 Da nahm sie der andere und starb, und auch er hinterließ keine Nachkommenschaft; und der dritte ebenso.
തതോ ദ്വിതീയോ ഭ്രാതാ താം സ്ത്രിയമഗൃഹണത് കിന്തു സോപി നിഃസന്തതിഃ സൻ അമ്രിയത; അഥ തൃതീയോപി ഭ്രാതാ താദൃശോഭവത്|
22 Und es nahmen sie alle sieben und hinterließen keine Nachkommen. Zuletzt nach allen starb auch die Frau.
ഇത്ഥം സപ്തൈവ ഭ്രാതരസ്താം സ്ത്രിയം ഗൃഹീത്വാ നിഃസന്താനാഃ സന്തോഽമ്രിയന്ത, സർവ്വശേഷേ സാപി സ്ത്രീ മ്രിയതേ സ്മ|
23 In der Auferstehung nun, wenn sie auferstehen, wessen Frau wird sie sein? Denn alle sieben haben sie zur Frau gehabt.
അഥ മൃതാനാമുത്ഥാനകാലേ യദാ ത ഉത്ഥാസ്യന്തി തദാ തേഷാം കസ്യ ഭാര്യ്യാ സാ ഭവിഷ്യതി? യതസ്തേ സപ്തൈവ താം വ്യവഹൻ|
24 Jesus sprach zu ihnen: Irret ihr nicht darum, weil ihr weder die Schrift kennet noch die Kraft Gottes?
തതോ യീശുഃ പ്രത്യുവാച ശാസ്ത്രമ് ഈശ്വരശക്തിഞ്ച യൂയമജ്ഞാത്വാ കിമഭ്രാമ്യത ന?
25 Denn wenn sie von den Toten auferstehen, so werden sie weder freien, noch sich freien lassen, sondern sie sind wie die Engel im Himmel.
മൃതലോകാനാമുത്ഥാനം സതി തേ ന വിവഹന്തി വാഗ്ദത്താ അപി ന ഭവന്തി, കിന്തു സ്വർഗീയദൂതാനാം സദൃശാ ഭവന്തി|
26 Was aber die Toten anbelangt, daß sie auferstehen, habt ihr nicht gelesen im Buche Moses, bei [der Geschichte von] dem Busch, wie Gott zu ihm sprach: «Ich bin der Gott Abrahams und der Gott Isaaks und der Gott Jakobs»?
പുനശ്ച "അഹമ് ഇബ്രാഹീമ ഈശ്വര ഇസ്ഹാക ഈശ്വരോ യാകൂബശ്ചേശ്വരഃ" യാമിമാം കഥാം സ്തമ്ബമധ്യേ തിഷ്ഠൻ ഈശ്വരോ മൂസാമവാദീത് മൃതാനാമുത്ഥാനാർഥേ സാ കഥാ മൂസാലിഖിതേ പുസ്തകേ കിം യുഷ്മാഭി ർനാപാഠി?
27 Er ist aber nicht ein Gott der Toten, sondern der Lebendigen. Darum irret ihr sehr.
ഈശ്വരോ ജീവതാം പ്രഭുഃ കിന്തു മൃതാനാം പ്രഭു ർന ഭവതി, തസ്മാദ്ധേതോ ര്യൂയം മഹാഭ്രമേണ തിഷ്ഠഥ|
28 Und es trat einer der Schriftgelehrten herzu, der ihrem Wortwechsel zugehört hatte, und da er sah, daß er ihnen gut geantwortet hatte, fragte er ihn: Welches ist das vornehmste Gebot unter allen?
ഏതർഹി ഏകോധ്യാപക ഏത്യ തേഷാമിത്ഥം വിചാരം ശുശ്രാവ; യീശുസ്തേഷാം വാക്യസ്യ സദുത്തരം ദത്തവാൻ ഇതി ബുദ്വ്വാ തം പൃഷ്ടവാൻ സർവ്വാസാമ് ആജ്ഞാനാം കാ ശ്രേഷ്ഠാ? തതോ യീശുഃ പ്രത്യുവാച,
29 Jesus aber antwortete ihm: Das vornehmste aller Gebote ist: «Höre, Israel, der Herr, unser Gott, ist alleiniger Herr;
"ഹേ ഇസ്രായേല്ലോകാ അവധത്ത, അസ്മാകം പ്രഭുഃ പരമേശ്വര ഏക ഏവ,
30 und du sollst den Herrn, deinen Gott, lieben mit deinem ganzen Herzen und mit deiner ganzen Seele und mit deinem ganzen Gemüte und mit aller deiner Kraft!» Dies ist das vornehmste Gebot.
യൂയം സർവ്വന്തഃകരണൈഃ സർവ്വപ്രാണൈഃ സർവ്വചിത്തൈഃ സർവ്വശക്തിഭിശ്ച തസ്മിൻ പ്രഭൗ പരമേശ്വരേ പ്രീയധ്വം," ഇത്യാജ്ഞാ ശ്രേഷ്ഠാ|
31 Und das andere ist ihm gleich: «Du sollst deinen Nächsten lieben wie dich selbst!» Größer als diese ist kein anderes Gebot.
തഥാ "സ്വപ്രതിവാസിനി സ്വവത് പ്രേമ കുരുധ്വം," ഏഷാ യാ ദ്വിതീയാജ്ഞാ സാ താദൃശീ; ഏതാഭ്യാം ദ്വാഭ്യാമ് ആജ്ഞാഭ്യാമ് അന്യാ കാപ്യാജ്ഞാ ശ്രേഷ്ഠാ നാസ്തി|
32 Und der Schriftgelehrte sprach zu ihm: Recht so, Meister! Es ist in Wahrheit so, wie du sagst, daß nur ein [Gott] ist und kein anderer außer ihm;
തദാ സോധ്യാപകസ്തമവദത്, ഹേ ഗുരോ സത്യം ഭവാൻ യഥാർഥം പ്രോക്തവാൻ യത ഏകസ്മാദ് ഈശ്വരാദ് അന്യോ ദ്വിതീയ ഈശ്വരോ നാസ്തി;
33 und ihn zu lieben von ganzem Herzen und mit ganzem Verständnis und von ganzer Seele und mit aller Kraft und den Nächsten zu lieben wie sich selbst, ist mehr als alle Brandopfer und Schlachtopfer.
അപരം സർവ്വാന്തഃകരണൈഃ സർവ്വപ്രാണൈഃ സർവ്വചിത്തൈഃ സർവ്വശക്തിഭിശ്ച ഈശ്വരേ പ്രേമകരണം തഥാ സ്വമീപവാസിനി സ്വവത് പ്രേമകരണഞ്ച സർവ്വേഭ്യോ ഹോമബലിദാനാദിഭ്യഃ ശ്രഷ്ഠം ഭവതി|
34 Und da Jesus sah, daß er verständig geantwortet, sprach er zu ihm: Du bist nicht fern vom Reiche Gottes! Und es unterstand sich niemand mehr, ihn weiter zu fragen.
തതോ യീശുഃ സുബുദ്ധേരിവ തസ്യേദമ് ഉത്തരം ശ്രുത്വാ തം ഭാഷിതവാൻ ത്വമീശ്വരസ്യ രാജ്യാന്ന ദൂരോസി| ഇതഃ പരം തേന സഹ കസ്യാപി വാക്യസ്യ വിചാരം കർത്താം കസ്യാപി പ്രഗൽഭതാ ന ജാതാ|
35 Und Jesus hob an und sprach, indem er im Tempel lehrte: Wie können die Schriftgelehrten sagen, daß Christus Davids Sohn sei?
അനന്തരം മധ്യേമന്ദിരമ് ഉപദിശൻ യീശുരിമം പ്രശ്നം ചകാര, അധ്യാപകാ അഭിഷിക്തം (താരകം) കുതോ ദായൂദഃ സന്താനം വദന്തി?
36 David selbst sprach doch im heiligen Geiste: «Der Herr hat gesagt zu meinem Herrn: Setze dich zu meiner Rechten, bis ich deine Feinde hinlege als Schemel deiner Füße!»
സ്വയം ദായൂദ് പവിത്രസ്യാത്മന ആവേശേനേദം കഥയാമാസ| യഥാ| "മമ പ്രഭുമിദം വാക്യവദത് പരമേശ്വരഃ| തവ ശത്രൂനഹം യാവത് പാദപീഠം കരോമി ന| താവത് കാലം മദീയേ ത്വം ദക്ഷപാർശ്വ് ഉപാവിശ| "
37 So nennt David selbst ihn Herr; woher ist er denn sein Sohn? Und die Menge des Volkes hörte ihn mit Lust.
യദി ദായൂദ് തം പ്രഭൂം വദതി തർഹി കഥം സ തസ്യ സന്താനോ ഭവിതുമർഹതി? ഇതരേ ലോകാസ്തത്കഥാം ശ്രുത്വാനനന്ദുഃ|
38 Und er sprach in seiner Lehre: Hütet euch vor den Schriftgelehrten, die gern im Talar einhergehen und auf den Märkten sich grüßen lassen
തദാനീം സ താനുപദിശ്യ കഥിതവാൻ യേ നരാ ദീർഘപരിധേയാനി ഹട്ടേ വിപനൗ ച
39 und in den Versammlungen und bei den Mahlzeiten obenan sitzen wollen,
ലോകകൃതനമസ്കാരാൻ ഭജനഗൃഹേ പ്രധാനാസനാനി ഭോജനകാലേ പ്രധാനസ്ഥാനാനി ച കാങ്ക്ഷന്തേ;
40 die der Witwen Häuser fressen und zum Schein lange beten; diese werden ein schwereres Gericht empfangen.
വിധവാനാം സർവ്വസ്വം ഗ്രസിത്വാ ഛലാദ് ദീർഘകാലം പ്രാർഥയന്തേ തേഭ്യ ഉപാധ്യായേഭ്യഃ സാവധാനാ ഭവത; തേഽധികതരാൻ ദണ്ഡാൻ പ്രാപ്സ്യന്തി|
41 Und Jesus setzte sich dem Gotteskasten gegenüber und schaute zu, wie das Volk Geld in den Gotteskasten legte. Und viele Reiche legten viel ein.
തദനന്തരം ലോകാ ഭാണ്ഡാഗാരേ മുദ്രാ യഥാ നിക്ഷിപന്തി ഭാണ്ഡാഗാരസ്യ സമ്മുഖേ സമുപവിശ്യ യീശുസ്തദവലുലോക; തദാനീം ബഹവോ ധനിനസ്തസ്യ മധ്യേ ബഹൂനി ധനാനി നിരക്ഷിപൻ|
42 Und es kam eine arme Witwe, die legte zwei Scherflein ein, das ist ein Heller.
പശ്ചാദ് ഏകാ ദരിദ്രാ വിധവാ സമാഗത്യ ദ്വിപണമൂല്യാം മുദ്രൈകാം തത്ര നിരക്ഷിപത്|
43 Und er rief seine Jünger zu sich und sprach zu ihnen: Wahrlich, ich sage euch, diese arme Witwe hat mehr in den Gotteskasten gelegt als alle, die eingelegt haben.
തദാ യീശുഃ ശിഷ്യാൻ ആഹൂയ കഥിതവാൻ യുഷ്മാനഹം യഥാർഥം വദാമി യേ യേ ഭാണ്ഡാഗാരേഽസ്മിന ധനാനി നിഃക്ഷിപന്തി സ്മ തേഭ്യഃ സർവ്വേഭ്യ ഇയം വിധവാ ദരിദ്രാധികമ് നിഃക്ഷിപതി സ്മ|
44 Denn alle haben von ihrem Überfluß eingelegt; diese aber hat von ihrer Armut alles, was sie hatte, ihren ganzen Lebensunterhalt eingelegt.
യതസ്തേ പ്രഭൂതധനസ്യ കിഞ്ചിത് നിരക്ഷിപൻ കിന്തു ദീനേയം സ്വദിനയാപനയോഗ്യം കിഞ്ചിദപി ന സ്ഥാപയിത്വാ സർവ്വസ്വം നിരക്ഷിപത്|
