Lukas 8
1 Und es begab sich hernach, daß er durch Städte und Dörfer reiste, wobei er predigte und das Evangelium vom Reiche Gottes verkündigte; und die Zwölf [waren] mit ihm
അപരഞ്ച യീശു ർദ്വാദശഭിഃ ശിഷ്യൈഃ സാർദ്ധം നാനാനഗരേഷു നാനാഗ്രാമേഷു ച ഗച്ഛൻ ഇശ്വരീയരാജത്വസ്യ സുസംവാദം പ്രചാരയിതും പ്രാരേഭേ|
2 und etliche Frauen, die von bösen Geistern und Krankheiten geheilt worden waren: Maria, genannt Magdalena, von welcher sieben Teufel ausgefahren waren,
തദാ യസ്യാഃ സപ്ത ഭൂതാ നിരഗച്ഛൻ സാ മഗ്ദലീനീതി വിഖ്യാതാ മരിയമ് ഹേരോദ്രാജസ്യ ഗൃഹാധിപതേഃ ഹോഷേ ർഭാര്യ്യാ യോഹനാ ശൂശാനാ
3 und Johanna, das Weib Chusas, eines Verwalters des Herodes, und Susanna und viele andere, welche ihnen dienten mit ihrer Habe.
പ്രഭൃതയോ യാ ബഹ്വ്യഃ സ്ത്രിയഃ ദുഷ്ടഭൂതേഭ്യോ രോഗേഭ്യശ്ച മുക്താഃ സത്യോ നിജവിഭൂതീ ർവ്യയിത്വാ തമസേവന്ത, താഃ സർവ്വാസ്തേന സാർദ്ധമ് ആസൻ|
4 Als nun viel Volk zusammenkam und sie aus den Städten zu ihm zogen, sprach er in einem Gleichnis:
അനന്തരം നാനാനഗരേഭ്യോ ബഹവോ ലോകാ ആഗത്യ തസ്യ സമീപേഽമിലൻ, തദാ സ തേഭ്യ ഏകാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാം കഥയാമാസ| ഏകഃ കൃഷീബലോ ബീജാനി വപ്തും ബഹിർജഗാമ,
5 Der Sämann ging aus, seinen Samen zu säen. Und indem er säte, fiel etliches an den Weg und wurde zertreten, und die Vögel des Himmels fraßen es auf.
തതോ വപനകാലേ കതിപയാനി ബീജാനി മാർഗപാർശ്വേ പേതുഃ, തതസ്താനി പദതലൈ ർദലിതാനി പക്ഷിഭി ർഭക്ഷിതാനി ച|
6 Und anderes fiel auf den Felsen; und als es keimte, verdorrte es, weil es keine Feuchtigkeit hatte.
കതിപയാനി ബീജാനി പാഷാണസ്ഥലേ പതിതാനി യദ്യപി താന്യങ്കുരിതാനി തഥാപി രസാഭാവാത് ശുശുഷുഃ|
7 Und anderes fiel mitten unter die Dornen; und die Dornen, die mit ihm aufwuchsen, erstickten es.
കതിപയാനി ബീജാനി കണ്ടകിവനമധ്യേ പതിതാനി തതഃ കണ്ടകിവനാനി സംവൃദ്ധ്യ താനി ജഗ്രസുഃ|
8 Und anderes fiel auf gutes Erdreich und wuchs auf und brachte hundertfältige Frucht. Und als er das sagte, rief er: Wer Ohren hat zu hören, der höre!
തദന്യാനി കതിപയബീജാനി ച ഭൂമ്യാമുത്തമായാം പേതുസ്തതസ്താന്യങ്കുരയിത്വാ ശതഗുണാനി ഫലാനി ഫേലുഃ| സ ഇമാ കഥാം കഥയിത്വാ പ്രോച്ചൈഃ പ്രോവാച, യസ്യ ശ്രോതും ശ്രോത്രേ സ്തഃ സ ശൃണോതു|
9 Da fragten ihn seine Jünger, was dieses Gleichnis bedeute.
തതഃ പരം ശിഷ്യാസ്തം പപ്രച്ഛുരസ്യ ദൃഷ്ടാന്തസ്യ കിം താത്പര്യ്യം?
10 Er aber sprach: Euch ist es gegeben, die Geheimnisse des Reiches Gottes zu erkennen, den andern aber in Gleichnissen, auf daß sie sehen und doch nicht sehen, und hören und doch nicht verstehen.
തതഃ സ വ്യാജഹാര, ഈശ്വരീയരാജ്യസ്യ ഗുഹ്യാനി ജ്ഞാതും യുഷ്മഭ്യമധികാരോ ദീയതേ കിന്ത്വന്യേ യഥാ ദൃഷ്ട്വാപി ന പശ്യന്തി ശ്രുത്വാപി മ ബുധ്യന്തേ ച തദർഥം തേഷാം പുരസ്താത് താഃ സർവ്വാഃ കഥാ ദൃഷ്ടാന്തേന കഥ്യന്തേ|
11 Das Gleichnis aber bedeutet dies: Der Same ist das Wort Gottes.
ദൃഷ്ടാന്തസ്യാസ്യാഭിപ്രായഃ, ഈശ്വരീയകഥാ ബീജസ്വരൂപാ|
12 Die am Wege sind die, welche es gehört haben; darnach kommt der Teufel und nimmt das Wort von ihren Herzen weg, damit sie nicht zum Glauben gelangen und gerettet werden.
യേ കഥാമാത്രം ശൃണ്വന്തി കിന്തു പശ്ചാദ് വിശ്വസ്യ യഥാ പരിത്രാണം ന പ്രാപ്നുവന്തി തദാശയേന ശൈതാനേത്യ ഹൃദയാതൃ താം കഥാമ് അപഹരതി ത ഏവ മാർഗപാർശ്വസ്ഥഭൂമിസ്വരൂപാഃ|
13 Die aber auf dem Felsen sind die, welche das Wort, wenn sie es hören, mit Freuden aufnehmen; aber sie haben keine Wurzel, sie glauben nur eine Zeitlang, und zur Zeit der Anfechtung fallen sie ab.
യേ കഥം ശ്രുത്വാ സാനന്ദം ഗൃഹ്ലന്തി കിന്ത്വബദ്ധമൂലത്വാത് സ്വൽപകാലമാത്രം പ്രതീത്യ പരീക്ഷാകാലേ ഭ്രശ്യന്തി തഏവ പാഷാണഭൂമിസ്വരൂപാഃ|
14 Was aber unter die Dornen fiel, das sind die, welche es gehört haben; aber sie gehen hin und werden von Sorgen und Reichtum und Vergnügungen des Lebens erstickt und bringen die Frucht nicht zur Reife.
യേ കഥാം ശ്രുത്വാ യാന്തി വിഷയചിന്തായാം ധനലോഭേന ഏഹികസുഖേ ച മജ്ജന്ത ഉപയുക്തഫലാനി ന ഫലന്തി ത ഏവോപ്തബീജകണ്ടകിഭൂസ്വരൂപാഃ|
15 Das in dem guten Erdreich aber sind die, welche das Wort, das sie gehört haben, in einem feinen und guten Herzen behalten und Frucht bringen in Geduld.
കിന്തു യേ ശ്രുത്വാ സരലൈഃ ശുദ്ധൈശ്ചാന്തഃകരണൈഃ കഥാം ഗൃഹ്ലന്തി ധൈര്യ്യമ് അവലമ്ബ്യ ഫലാന്യുത്പാദയന്തി ച ത ഏവോത്തമമൃത്സ്വരൂപാഃ|
16 Niemand aber, der ein Licht anzündet, bedeckt es mit einem Gefäß, oder stellt es unter ein Bett, sondern er setzt es auf einen Leuchter, damit, wer hereinkommt, das Licht sehe.
അപരഞ്ച പ്രദീപം പ്രജ്വാല്യ കോപി പാത്രേണ നാച്ഛാദയതി തഥാ ഖട്വാധോപി ന സ്ഥാപയതി, കിന്തു ദീപാധാരോപര്യ്യേവ സ്ഥാപയതി, തസ്മാത് പ്രവേശകാ ദീപ്തിം പശ്യന്തി|
17 Denn nichts ist verborgen, das nicht offenbar werden wird, und nichts ist geheim, das nicht kundwerden und an den Tag kommen wird.
യന്ന പ്രകാശയിഷ്യതേ താദൃഗ് അപ്രകാശിതം വസ്തു കിമപി നാസ്തി യച്ച ന സുവ്യക്തം പ്രചാരയിഷ്യതേ താദൃഗ് ഗൃപ്തം വസ്തു കിമപി നാസ്തി|
18 So sehet nun darauf, wie ihr hört! Denn wer da hat, dem wird gegeben; und wer nicht hat, von dem wird auch das genommen werden, was er zu haben meint.
അതോ യൂയം കേന പ്രകാരേണ ശൃണുഥ തത്ര സാവധാനാ ഭവത, യസ്യ സമീപേ ബർദ്ധതേ തസ്മൈ പുനർദാസ്യതേ കിന്തു യസ്യാശ്രയേ ന ബർദ്ധതേ തസ്യ യദ്യദസ്തി തദപി തസ്മാത് നേഷ്യതേ|
19 Es kamen aber seine Mutter und seine Brüder zu ihm, und sie konnten wegen der Volksmenge nicht zu ihm gelangen.
അപരഞ്ച യീശോ ർമാതാ ഭ്രാതരശ്ച തസ്യ സമീപം ജിഗമിഷവഃ
20 Es wurde ihm aber gemeldet: Deine Mutter und deine Brüder stehen draußen und begehren dich zu sehen!
കിന്തു ജനതാസമ്ബാധാത് തത്സന്നിധിം പ്രാപ്തും ന ശേകുഃ| തത്പശ്ചാത് തവ മാതാ ഭ്രാതരശ്ച ത്വാം സാക്ഷാത് ചികീർഷന്തോ ബഹിസ്തിഷ്ഠനതീതി വാർത്തായാം തസ്മൈ കഥിതായാം
21 Er aber antwortete und sprach zu ihnen: Meine Mutter und meine Brüder sind die, welche das Wort Gottes hören und tun!
സ പ്രത്യുവാച; യേ ജനാ ഈശ്വരസ്യ കഥാം ശ്രുത്വാ തദനുരൂപമാചരന്തി തഏവ മമ മാതാ ഭ്രാതരശ്ച|
22 Und es begab sich an einem der Tage, daß er und seine Jünger in ein Schiff traten; und er sprach zu ihnen: Laßt uns ans andere Ufer des Sees fahren!
അനന്തരം ഏകദാ യീശുഃ ശിഷ്യൈഃ സാർദ്ധം നാവമാരുഹ്യ ജഗാദ, ആയാത വയം ഹ്രദസ്യ പാരം യാമഃ, തതസ്തേ ജഗ്മുഃ|
23 Und sie fuhren ab. Auf der Fahrt aber schlief er ein. Und es fiel ein Sturmwind auf den See, und das Schiff füllte sich, und sie liefen Gefahr.
തേഷു നൗകാം വാഹയത്സു സ നിദദ്രൗ;
24 Da traten sie hinzu, weckten ihn auf und sprachen: Meister, Meister, wir kommen um! Er aber stand auf und bedrohte den Wind und die Wasserwogen; und sie legten sich, und es wurde still.
അഥാകസ്മാത് പ്രബലഝഞ്ഭ്ശഗമാദ് ഹ്രദേ നൗകായാം തരങ്ഗൈരാച്ഛന്നായാം വിപത് താൻ ജഗ്രാസ| തസ്മാദ് യീശോരന്തികം ഗത്വാ ഹേ ഗുരോ ഹേ ഗുരോ പ്രാണാ നോ യാന്തീതി ഗദിത്വാ തം ജാഗരയാമ്ബഭൂവുഃ| തദാ സ ഉത്ഥായ വായും തരങ്ഗാംശ്ച തർജയാമാസ തസ്മാദുഭൗ നിവൃത്യ സ്ഥിരൗ ബഭൂവതുഃ|
25 Da sprach er zu ihnen: Wo ist euer Glaube? Sie aber fürchteten und verwunderten sich und sprachen zueinander: Wer ist doch der, daß er auch den Winden gebietet und dem Wasser und sie ihm gehorsam sind?
സ താൻ ബഭാഷേ യുഷ്മാകം വിശ്വാസഃ ക? തസ്മാത്തേ ഭീതാ വിസ്മിതാശ്ച പരസ്പരം ജഗദുഃ, അഹോ കീദൃഗയം മനുജഃ പവനം പാനീയഞ്ചാദിശതി തദുഭയം തദാദേശം വഹതി|
26 Und sie fuhren zum Land der Gerasener, welches Galiläa gegenüber liegt.
തതഃ പരം ഗാലീൽപ്രദേശസ്യ സമ്മുഖസ്ഥഗിദേരീയപ്രദേശേ നൗകായാം ലഗന്ത്യാം തടേഽവരോഹമാവാദ്
27 Und als er ans Land gestiegen war, kam ihm aus der Stadt ein Besessener entgegen, der seit langer Zeit kein Kleid mehr trug, auch in keinem Hause blieb, sondern in den Gräbern.
ബഹുതിഥകാലം ഭൂതഗ്രസ്ത ഏകോ മാനുഷഃ പുരാദാഗത്യ തം സാക്ഷാച്ചകാര| സ മനുഷോ വാസോ ന പരിദധത് ഗൃഹേ ച ന വസൻ കേവലം ശ്മശാനമ് അധ്യുവാസ|
28 Als er aber Jesus sah, schrie er, warf sich vor ihm nieder und sprach mit lauter Stimme: Was habe ich mit dir zu schaffen, Jesus, du Sohn Gottes, des Höchsten? Ich bitte dich, peinige mich nicht!
സ യീശും ദൃഷ്ട്വൈവ ചീച്ഛബ്ദം ചകാര തസ്യ സമ്മുഖേ പതിത്വാ പ്രോച്ചൈർജഗാദ ച, ഹേ സർവ്വപ്രധാനേശ്വരസ്യ പുത്ര, മയാ സഹ തവ കഃ സമ്ബന്ധഃ? ത്വയി വിനയം കരോമി മാം മാ യാതയ|
29 Denn Jesus hatte dem unreinen Geiste geboten, von dem Menschen auszufahren; denn er hatte ihn schon lange Zeit in seiner Gewalt, und man hatte ihn mit Ketten gebunden und mit Fußfesseln verwahrt. Aber er zerriß die Bande und wurde vom Dämon in die Wüste getrieben.
യതഃ സ തം മാനുഷം ത്യക്ത്വാ യാതുമ് അമേധ്യഭൂതമ് ആദിദേശ; സ ഭൂതസ്തം മാനുഷമ് അസകൃദ് ദധാര തസ്മാല്ലോകാഃ ശൃങ്ഖലേന നിഗഡേന ച ബബന്ധുഃ; സ തദ് ഭംക്ത്വാ ഭൂതവശത്വാത് മധ്യേപ്രാന്തരം യയൗ|
30 Jesus aber fragte ihn: Wie heißest du? Er sprach: Legion! Denn viele Dämonen waren in ihn gefahren.
അനന്തരം യീശുസ്തം പപ്രച്ഛ തവ കിന്നാമ? സ ഉവാച, മമ നാമ ബാഹിനോ യതോ ബഹവോ ഭൂതാസ്തമാശിശ്രിയുഃ|
അഥ ഭൂതാ വിനയേന ജഗദുഃ, ഗഭീരം ഗർത്തം ഗന്തും മാജ്ഞാപയാസ്മാൻ| (Abyssos g12)
32 Es war aber daselbst eine große Schweineherde an dem Berg zur Weide, und sie baten ihn, daß er ihnen erlaube, in jene zu fahren. Und er erlaubte es ihnen.
തദാ പർവ്വതോപരി വരാഹവ്രജശ്ചരതി തസ്മാദ് ഭൂതാ വിനയേന പ്രോചുഃ, അമും വരാഹവ്രജമ് ആശ്രയിതുമ് അസ്മാൻ അനുജാനീഹി; തതഃ സോനുജജ്ഞൗ|
33 Da fuhren die Dämonen von dem Menschen aus und fuhren in die Schweine, und die Herde stürzte sich den Abhang hinunter in den See und ertrank.
തതഃ പരം ഭൂതാസ്തം മാനുഷം വിഹായ വരാഹവ്രജമ് ആശിശ്രിയുഃ വരാഹവ്രജാശ്ച തത്ക്ഷണാത് കടകേന ധാവന്തോ ഹ്രദേ പ്രാണാൻ വിജൃഹുഃ|
34 Als aber die Hirten sahen, was geschehen war, flohen sie und verkündigten es in der Stadt und auf dem Lande.
തദ് ദൃഷ്ട്വാ ശൂകരരക്ഷകാഃ പലായമാനാ നഗരം ഗ്രാമഞ്ച ഗത്വാ തത്സർവ്വവൃത്താന്തം കഥയാമാസുഃ|
35 Da gingen sie hinaus zu sehen, was geschehen war, und kamen zu Jesus und fanden den Menschen, von welchem die Dämonen ausgefahren waren, bekleidet und vernünftig zu den Füßen Jesu sitzen, und sie fürchteten sich.
തതഃ കിം വൃത്തമ് ഏതദ്ദർശനാർഥം ലോകാ നിർഗത്യ യീശോഃ സമീപം യയുഃ, തം മാനുഷം ത്യക്തഭൂതം പരിഹിതവസ്ത്രം സ്വസ്ഥമാനുഷവദ് യീശോശ്ചരണസന്നിധൗ സൂപവിശന്തം വിലോക്യ ബിഭ്യുഃ|
36 Die aber, welche es gesehen hatten, erzählten ihnen, wie dem Besessenen geholfen worden war.
യേ ലോകാസ്തസ്യ ഭൂതഗ്രസ്തസ്യ സ്വാസ്ഥ്യകരണം ദദൃശുസ്തേ തേഭ്യഃ സർവ്വവൃത്താന്തം കഥയാമാസുഃ|
37 Da bat ihn die ganze Bevölkerung der umliegenden Landschaft der Gerasener, von ihnen wegzugehen; denn große Furcht hatte sie ergriffen. Er aber trat in das Schiff und kehrte zurück.
തദനന്തരം തസ്യ ഗിദേരീയപ്രദേശസ്യ ചതുർദിക്സ്ഥാ ബഹവോ ജനാ അതിത്രസ്താ വിനയേന തം ജഗദുഃ, ഭവാൻ അസ്മാകം നികടാദ് വ്രജതു തസ്മാത് സ നാവമാരുഹ്യ തതോ വ്യാഘുട്യ ജഗാമ|
38 Der Mann aber, von welchem die Dämonen ausgefahren waren, bat ihn, daß er bei ihm bleiben dürfe. Aber Jesus entließ ihn und sprach:
തദാനീം ത്യക്തഭൂതമനുജസ്തേന സഹ സ്ഥാതും പ്രാർഥയാഞ്ചക്രേ
39 Kehre zurück in dein Haus und erzähle, was Gott dir Großes getan hat! Und er ging und verkündigte in der ganzen Stadt, was Jesus ihm Großes getan habe.
കിന്തു തദർഥമ് ഈശ്വരഃ കീദൃങ്മഹാകർമ്മ കൃതവാൻ ഇതി നിവേശനം ഗത്വാ വിജ്ഞാപയ, യീശുഃ കഥാമേതാം കഥയിത്വാ തം വിസസർജ| തതഃ സ വ്രജിത്വാ യീശുസ്തദർഥം യന്മഹാകർമ്മ ചകാര തത് പുരസ്യ സർവ്വത്ര പ്രകാശയിതും പ്രാരേഭേ|
40 Als aber Jesus zurückkam, empfing ihn das Volk; denn sie warteten alle auf ihn.
അഥ യീശൗ പരാവൃത്യാഗതേ ലോകാസ്തം ആദരേണ ജഗൃഹു ര്യസ്മാത്തേ സർവ്വേ തമപേക്ഷാഞ്ചക്രിരേ|
41 Und siehe, es kam ein Mann, namens Jairus, der war ein Oberster der Synagoge; und er warf sich Jesus zu Füßen und bat ihn, in sein Haus zu kommen.
തദനന്തരം യായീർനാമ്നോ ഭജനഗേഹസ്യൈകോധിപ ആഗത്യ യീശോശ്ചരണയോഃ പതിത്വാ സ്വനിവേശനാഗമനാർഥം തസ്മിൻ വിനയം ചകാര,
42 Denn er hatte eine einzige Tochter von etwa zwölf Jahren, und diese lag im Sterben. Als er aber hinging, drängte ihn die Volksmenge.
യതസ്തസ്യ ദ്വാദശവർഷവയസ്കാ കന്യൈകാസീത് സാ മൃതകൽപാഭവത്| തതസ്തസ്യ ഗമനകാലേ മാർഗേ ലോകാനാം മഹാൻ സമാഗമോ ബഭൂവ|
43 Und eine Frau, die seit zwölf Jahren den Blutfluß gehabt und all ihr Gut an die Ärzte gewandt hatte, aber von keinem geheilt werden konnte,
ദ്വാദശവർഷാണി പ്രദരരോഗഗ്രസ്താ നാനാ വൈദ്യൈശ്ചികിത്സിതാ സർവ്വസ്വം വ്യയിത്വാപി സ്വാസ്ഥ്യം ന പ്രാപ്താ യാ യോഷിത് സാ യീശോഃ പശ്ചാദാഗത്യ തസ്യ വസ്ത്രഗ്രന്ഥിം പസ്പർശ|
44 trat von hinten herzu und rührte den Saum seines Kleides an; und auf der Stelle kam ihr Blutfluß zum Stehen.
തസ്മാത് തത്ക്ഷണാത് തസ്യാ രക്തസ്രാവോ രുദ്ധഃ|
45 Und Jesus fragte: Wer hat mich angerührt? Da nun alle leugneten, sprachen Petrus und die mit ihm waren: Meister, das Volk drückt und drängt dich.
തദാനീം യീശുരവദത് കേനാഹം സ്പൃഷ്ടഃ? തതോഽനേകൈരനങ്ഗീകൃതേ പിതരസ്തസ്യ സങ്ഗിനശ്ചാവദൻ, ഹേ ഗുരോ ലോകാ നികടസ്ഥാഃ സന്തസ്തവ ദേഹേ ഘർഷയന്തി, തഥാപി കേനാഹം സ്പൃഷ്ടഇതി ഭവാൻ കുതഃ പൃച്ഛതി?
46 Jesus aber sprach: Es hat mich jemand angerührt; denn ich spürte, wie eine Kraft von mir ausging!
യീശുഃ കഥയാമാസ, കേനാപ്യഹം സ്പൃഷ്ടോ, യതോ മത്തഃ ശക്തി ർനിർഗതേതി മയാ നിശ്ചിതമജ്ഞായി|
47 Als nun die Frau sah, daß sie nicht unbemerkt geblieben war, kam sie zitternd, fiel vor ihm nieder und erzählte ihm vor dem ganzen Volke, aus welchem Grunde sie ihn angerührt habe und wie sie auf der Stelle gesund geworden sei.
തദാ സാ നാരീ സ്വയം ന ഗുപ്തേതി വിദിത്വാ കമ്പമാനാ സതീ തസ്യ സമ്മുഖേ പപാത; യേന നിമിത്തേന തം പസ്പർശ സ്പർശമാത്രാച്ച യേന പ്രകാരേണ സ്വസ്ഥാഭവത് തത് സർവ്വം തസ്യ സാക്ഷാദാചഖ്യൗ|
48 Er aber sprach zu ihr: Tochter, dein Glaube hat dich gerettet; gehe hin in Frieden!
തതഃ സ താം ജഗാദ ഹേ കന്യേ സുസ്ഥിരാ ഭവ, തവ വിശ്വാസസ്ത്വാം സ്വസ്ഥാമ് അകാർഷീത് ത്വം ക്ഷേമേണ യാഹി|
49 Da er noch redete, kam jemand vom Synagogenvorsteher und sprach zu ihm: Deine Tochter ist gestorben; bemühe den Meister nicht mehr!
യീശോരേതദ്വാക്യവദനകാലേ തസ്യാധിപതേ ർനിവേശനാത് കശ്ചില്ലോക ആഗത്യ തം ബഭാഷേ, തവ കന്യാ മൃതാ ഗുരും മാ ക്ലിശാന|
50 Da es aber Jesus hörte, antwortete er ihm und sprach: Fürchte dich nicht; glaube nur, so wird sie gerettet werden!
കിന്തു യീശുസ്തദാകർണ്യാധിപതിം വ്യാജഹാര, മാ ഭൈഷീഃ കേവലം വിശ്വസിഹി തസ്മാത് സാ ജീവിഷ്യതി|
51 Und als er in das Haus kam, ließ er niemand mit sich hineingehen als Petrus und Jakobus und Johannes und den Vater des Kindes und die Mutter.
അഥ തസ്യ നിവേശനേ പ്രാപ്തേ സ പിതരം യോഹനം യാകൂബഞ്ച കന്യായാ മാതരം പിതരഞ്ച വിനാ, അന്യം കഞ്ചന പ്രവേഷ്ടും വാരയാമാസ|
52 Sie weinten aber alle und beklagten sie. Er aber sprach: Weinet nicht! Sie ist nicht gestorben, sondern sie schläft.
അപരഞ്ച യേ രുദന്തി വിലപന്തി ച താൻ സർവ്വാൻ ജനാൻ ഉവാച, യൂയം മാ രോദിഷ്ട കന്യാ ന മൃതാ നിദ്രാതി|
53 Und sie verlachten ihn, weil sie wußten, daß sie gestorben war.
കിന്തു സാ നിശ്ചിതം മൃതേതി ജ്ഞാത്വാ തേ തമുപജഹസുഃ|
54 Er aber ergriff ihre Hand und rief: Kind, steh auf!
പശ്ചാത് സ സർവ്വാൻ ബഹിഃ കൃത്വാ കന്യായാഃ കരൗ ധൃത്വാജുഹുവേ, ഹേ കന്യേ ത്വമുത്തിഷ്ഠ,
55 Und ihr Geist kehrte wieder, und sie stand augenblicklich auf; und er befahl, ihr zu essen zu geben.
തസ്മാത് തസ്യാഃ പ്രാണേഷു പുനരാഗതേഷു സാ തത്ക്ഷണാദ് ഉത്തസ്യൗ| തദാനീം തസ്യൈ കിഞ്ചിദ് ഭക്ഷ്യം ദാതുമ് ആദിദേശ|
56 Und ihre Eltern gerieten außer sich; er aber gebot ihnen, niemand zu sagen, was geschehen war.
തതസ്തസ്യാഃ പിതരൗ വിസ്മയം ഗതൗ കിന്തു സ താവാദിദേശ ഘടനായാ ഏതസ്യാഃ കഥാം കസ്മൈചിദപി മാ കഥയതം|
