< Klagelieder 3 >
1 Ich bin der Mann, der tief gebeugt worden ist durch die Rute seines Zorns.
(Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
2 Mich hat er verjagt und in die Finsternis geführt und nicht ans Licht.
Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
3 Nur gegen mich kehrt er immer wieder den ganzen Tag seine Hand.
Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
4 Er hat mein Fleisch und meine Haut verschlungen und meine Knochen zermalmt.
(Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
5 Er hat rings um mich her Gift und Drangsal aufgebaut.
У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
6 In dunkeln Höhlen läßt er mich wohnen wie längst Verstorbene.
У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
7 Er hat mich eingemauert, daß ich nicht herauskommen kann; mit ehernen Ketten hat er mich beschwert.
(Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
8 Ob ich auch schreie und rufe, verstopft er doch die Ohren vor meinem Gebet.
Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
9 Quadersteine legt er mir in den Weg, krümmt meine Pfade.
У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
10 Er lauert mir auf wie ein Bär, wie ein Löwe im Dickicht.
(Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
11 Er hat mich auf Abwege gebracht, ist über mich hergefallen und hat mich arg zugerichtet.
Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
12 Er hat seinen Bogen gespannt und mich dem Pfeile zum Ziel gesetzt.
У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
13 Er hat mir seines Köchers Söhne in die Nieren gejagt.
(Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
14 Ich bin allem Volk zum Gelächter geworden, ihr Liedlein den ganzen Tag.
Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
15 Er hat mich mit Bitterkeit gesättigt, mit Wermut getränkt.
У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
16 Er ließ meine Zähne sich an Kies zerbeißen, er hat mich mit Asche bedeckt.
(Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
17 Und du hast meine Seele aus dem Frieden verstoßen, daß ich des Glückes vergaß.
Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
18 Und ich sprach: Meine Lebenskraft ist dahin, meine Hoffnung auf den HERRN.
Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
19 Sei eingedenk meines Elends, meiner Verfolgung, des Wermuts und des Gifts!
(Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
20 Beständig denkt meine Seele daran und ist tief gebeugt!
Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
21 Dieses aber will ich meinem Herzen vorhalten, darum will ich Hoffnung fassen:
Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
22 Gnadenbeweise des HERRN sind's, daß wir nicht gänzlich aufgerieben wurden, denn seine Barmherzigkeit ist nicht zu Ende;
(Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
23 sie ist alle Morgen neu, und deine Treue ist groß!
Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
24 Der HERR ist mein Teil, spricht meine Seele; darum will ich auf ihn hoffen.
Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
25 Der HERR ist gütig gegen die, welche auf ihn hoffen, gegen die Seele, die nach ihm fragt.
(Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
26 Gut ist's, schweigend zu warten auf das Heil des HERRN.
Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
27 Es ist einem Manne gut, in seiner Jugend das Joch zu tragen.
Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
28 Er sitze einsam und schweige, wenn man ihm eines auferlegt!
(Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
29 Er stecke seinen Mund in den Staub; vielleicht ist noch Hoffnung vorhanden!
Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
30 Schlägt ihn jemand, so biete er ihm den Backen dar und lasse sich mit Schmach sättigen!
Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
31 Denn der Herr wird nicht ewig verstoßen;
(Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
32 sondern wenn er betrübt hat, so erbarmt er sich auch nach der Größe seiner Gnade.
Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
33 Denn nicht aus Lust plagt und betrübt ER die Menschenkinder.
Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
34 Wenn alle Gefangenen eines Landes mit Füßen getreten,
(Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
35 wenn das Recht eines Mannes vor dem Angesicht des Höchsten gebeugt,
Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
36 die Rechtssache eines Menschen verdreht wird, sollte der Herr es nicht beachten?
Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
37 Wer hat je etwas gesagt und es ist geschehen, ohne daß der Herr es befahl?
(Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
38 Geht nicht aus dem Munde des Höchsten das Böse und das Gute hervor?
Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
39 Was beklagt sich der Mensch? Es hätte sich wahrlich jeder über seine Sünde zu beklagen!
Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
40 Lasset uns unsere Wege erforschen und durchsuchen und zum HERRN zurückkehren!
(Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
41 Lasset uns unsere Herzen samt den Händen zu Gott im Himmel erheben!
Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
42 Wir sind abtrünnig und widerspenstig gewesen; das hast du nicht vergeben;
Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
43 du hast dich im Zorn verborgen und uns verfolgt; du hast uns ohne Gnade erwürgt;
(Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
44 du hast dich in eine Wolke gehüllt, daß kein Gebet hindurchdrang;
Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
45 du hast uns zu Kot und Abscheu gemacht unter den Völkern!
Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
46 Alle unsere Feinde haben ihr Maul gegen uns aufgesperrt.
(Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
47 Grauen und Grube wurden uns beschieden, Verwüstung und Untergang.
Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
48 Es rinnen Wasserbäche aus meinen Augen wegen des Untergangs der Tochter meines Volkes.
Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
49 Mein Auge tränt unaufhörlich; denn da ist keine Ruhe,
(Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
50 bis der HERR vom Himmel herabschauen und dareinsehen wird.
Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
51 Was ich sehen muß, tut meiner Seele weh ob aller Töchter meiner Stadt.
Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
52 Die mich ohne Ursache hassen, stellten mir heftig nach wie einem Vogel;
(Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
53 sie wollten mich in der Grube ums Leben bringen und warfen Steine auf mich.
Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
54 Die Wasser gingen über mein Haupt; ich sagte: Ich bin verloren!
Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
55 Aber ich rief, HERR, deinen Namen an, tief unten aus der Grube.
(Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
56 Du hörtest meine Stimme: «Verschließe dein Ohr nicht vor meinem Seufzen, vor meinem Hilferuf!»
Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
57 Du nahtest dich mir des Tages, als ich dich anrief, du sprachest: Fürchte dich nicht!
Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
58 Du führtest, o Herr, die Sache meiner Seele, du rettetest mir das Leben!
(Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
59 Du hast, o HERR, meine Unterdrückung gesehen; schaffe du mir Recht!
И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
60 Du hast all ihre Rachgier gesehen, alle ihre Anschläge wider mich;
Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
61 du hast, o HERR, ihr Schmähen gehört, alle ihre Pläne gegen mich,
(Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
62 die Reden meiner Widersacher und ihr beständiges Murmeln über mich.
Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
63 Siehe doch: ob sie niedersitzen oder aufstehen, so bin ich ihr Spottlied.
Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
64 Vergilt ihnen, o HERR, nach dem Werk ihrer Hände!
(Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
65 Gib ihnen Verstockung ins Herz, dein Fluch komme über sie!
Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
66 Verfolge sie in deinem Zorn und vertilge sie unter dem Himmel des HERRN hinweg!
Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!