Job 41
1 Ziehst du das Krokodil mit der Angel heraus, legst du ihm einen Zaum ins Maul?
Vai tu levijatanu vari ķert ar makšķeri, jeb viņa mēli ar dziļi iemestu virvi?
2 Kannst du einen Ring an seine Nase legen und einen Haken durch seine Kinnbacken stoßen?
Vai tu viņam riņķi māki likt nāsīs un ar asmeni izdurt viņa žaunas?
3 Wird es dich lange bitten oder dir Zärtlichkeiten sagen?
Vai tu domā, ka tas tevis daudz lūgsies un labus vārdus uz tevi runās?
4 Wird es einen Bund mit dir schließen, daß du es zum ewigen Knechte machest?
Vai viņš derēs derību ar tevi, ka tu viņu vari ņemt par mūžīgu vergu?
5 Kannst du mit ihm spielen wie mit einem Vögelein, oder es anbinden für deine Mädchen?
Vai tu ar viņu varēsi spēlēties kā ar putniņu, jeb viņu saistīsi savām meitām?
6 Verkaufen es die Genossen untereinander, oder teilen es die Händler unter sich?
Vai zvejnieku biedrībā viņu pārdod, vai viņu izdala pircējiem?
7 Kannst du seine Haut mit Pfeilen spicken und mit Fischerhaken seinen Kopf?
Vai tu viņa ādu vari piedurt pilnu ar šķēpiem, jeb viņa galvu ar žebērkļiem?
8 Lege deine Hand daran. Du wirst des Kampfes nicht vergessen, wirst es nicht zum zweitenmal tun!
Kad tu savu roku viņam pieliksi, tad pieminēsi, kāds tas karš, un vairs to nedarīsi.
9 Siehe, die Hoffnung auf dasselbe wird getäuscht; fällt man nicht schon bei seinem Anblick dahin?
Redzi, tāda cerība ir velti; jau viņu ieraugot krīt gar zemi.
10 Niemand ist so kühn, daß er es reizen möchte; wer kann aber vor Mir bestehen?
Neviens nav tik drošs, viņu kaitināt, - kas tad būtu, kas Man varētu celties pretim?
11 Wer ist mir zuvorgekommen, daß ich es ihm vergelte? Unter dem ganzen Himmel ist alles mein!
Kas Man ko laba papriekš darījis, ka Man to bija atmaksāt? Kas ir apakš visām debesīm, tas Man pieder.
12 Ich will von seinen Gliedern nicht schweigen, sondern reden von seiner großen und schönen Gestalt.
Un lai vēl pieminu viņa locekļus, stiprumu un viņa vareno augumu.
13 Wer entblößt es von seinem Schuppenpanzer und greift ihm in sein doppeltes Gebiß?
Kas drīkstētu viņa bruņas atsegt, kas līst viņa zobu starpā?
14 Wer öffnet die Türen seines Rachens? Seine Zähne verbreiten Schrecken.
Kas viņa vaiga žokļus var atplēst? Ap viņa zobiem ir briesmas.
15 Prächtig sind seine starken Schilder, fest zusammengeschlossen und versiegelt;
Lepni ir viņa bruņu zvīņas, cieti kā ar zieģeli saspiesti kopā.
16 einer fügt sich an den andern, daß kein Luftzug dazwischen kommt;
Viens tik tuvu pie otra, ka ne vējš netiek starpā.
17 sie hängen fest zusammen, sind geschlossen und trennen sich nicht.
Tie līp viens pie otra, un turas kopā, ka nešķiras.
18 Sein Niesen strahlt wie Licht, und seine Augen sind wie die Wimpern der Morgenröte.
Viņš šķauda ugunis, un viņa acis ir kā rīta blāzmas stari.
19 Aus seinem Rachen schießen Fackeln, Feuerfunken entsprühen ihm.
No viņa mutes šaujās ugunis, degošas dzirksteles no tās izlec.
20 Dampf geht auf von seinen Nüstern, und der Sumpf wird wie ein siedender Topf.
No viņa nāsīm iziet dūmi kā no verdoša poda un katla.
21 Sein Atem facht Kohlen an, eine Flamme schießt aus seinem Munde.
Viņa dvaša varētu iededzināt ogles, un liesmas iziet no viņa mutes.
22 Stärke wohnt auf seinem Nacken und Schrecken zieht vor ihm her.
Viņa kakls ir visai stiprs, un viņa priekšā lec bailes.
23 Die Wampen seines Fleisches sitzen fest wie angegossen und bewegen sich nicht.
Viņa miesas locekļi kā sakalti, tie turas cieti kopā, ka nevar kustināt.
24 Sein Herz ist hart wie Stein und so fest wie der untere Mühlstein.
Viņa sirds ir cieta kā akmens un cieta kā apakšējais dzirnu akmens.
25 Die Helden erbeben, wenn es auffährt; vor Zittern geht ihr Bogen fehl.
Kad viņš ceļas, tad stiprie izbīstas, no bailēm tie paģībst.
26 Greift man es mit dem Schwerte an, so haftet dieses nicht, kein Speer, kein Wurfspieß und kein Pfeil.
Kad viņam cērt ar zobenu, tas nekož, nedz šķēps, ne bulta, ne žebērklis.
27 Es achtet Eisen für einen Strohhalm, und Erz für faules Holz.
Dzelzs priekš viņa kā salmi, un varš kā sapraulējis koks.
28 Kein Pfeil vermag es in die Flucht zu schlagen, und Schleudersteine fallen wie Spreu von ihm ab.
Bulta viņu neaiztrieks; lingas akmeņi viņam ir kā pelus.
29 Es achtet die Keule für einen Halm und verlacht das Sausen der Spieße.
Lielas bozes viņam ir kā pelus, viņš smejas, kad šķēps svelpj.
30 Unter ihm sind spitze Scherben, es zieht wie ein Dreschschlitten über den Schlamm dahin.
Viņa pavēderē asi kasīkļi, un kā ar ecešām viņš brauc pa dubļiem.
31 Es macht die Tiefe sieden wie einen Kessel, macht das Meer zu einem Salbentopf.
Viņš dara, ka dziļumi verd kā pods, un sajauc jūru kā zalves virumu.
32 Hinter ihm her leuchtet der Pfad, es macht die Flut den Silberhaaren gleich.
Kur viņš gājis ceļš spīd; tie ūdens viļņi ir kā sudraboti.
33 Auf Erden ist nicht seinesgleichen; es ist gemacht, um ohne Furcht zu sein.
Virs zemes cits viņam nav līdzinājams, viņš tāds radīts, ka nebīstas.
34 Es schaut alle Hohen [furchtlos] an, es ist ein König über alle Stolzen.
Viss, kas ir augsts, viņam nav nekas; viņš visu lepno zvēru ķēniņš.
