Job 41
1 Ziehst du das Krokodil mit der Angel heraus, legst du ihm einen Zaum ins Maul?
Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?
2 Kannst du einen Ring an seine Nase legen und einen Haken durch seine Kinnbacken stoßen?
Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?
3 Wird es dich lange bitten oder dir Zärtlichkeiten sagen?
Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?
4 Wird es einen Bund mit dir schließen, daß du es zum ewigen Knechte machest?
Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?
5 Kannst du mit ihm spielen wie mit einem Vögelein, oder es anbinden für deine Mädchen?
Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?
6 Verkaufen es die Genossen untereinander, oder teilen es die Händler unter sich?
Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?
7 Kannst du seine Haut mit Pfeilen spicken und mit Fischerhaken seinen Kopf?
Zult gij zijn huis met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?
8 Lege deine Hand daran. Du wirst des Kampfes nicht vergessen, wirst es nicht zum zweitenmal tun!
Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.
9 Siehe, die Hoffnung auf dasselbe wird getäuscht; fällt man nicht schon bei seinem Anblick dahin?
Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?
10 Niemand ist so kühn, daß er es reizen möchte; wer kann aber vor Mir bestehen?
Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?
11 Wer ist mir zuvorgekommen, daß ich es ihm vergelte? Unter dem ganzen Himmel ist alles mein!
Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.
12 Ich will von seinen Gliedern nicht schweigen, sondern reden von seiner großen und schönen Gestalt.
Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.
13 Wer entblößt es von seinem Schuppenpanzer und greift ihm in sein doppeltes Gebiß?
Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?
14 Wer öffnet die Türen seines Rachens? Seine Zähne verbreiten Schrecken.
Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.
15 Prächtig sind seine starken Schilder, fest zusammengeschlossen und versiegelt;
Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.
16 einer fügt sich an den andern, daß kein Luftzug dazwischen kommt;
Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.
17 sie hängen fest zusammen, sind geschlossen und trennen sich nicht.
Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.
18 Sein Niesen strahlt wie Licht, und seine Augen sind wie die Wimpern der Morgenröte.
Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.
19 Aus seinem Rachen schießen Fackeln, Feuerfunken entsprühen ihm.
Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.
20 Dampf geht auf von seinen Nüstern, und der Sumpf wird wie ein siedender Topf.
Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedenden pot en ruimen ketel.
21 Sein Atem facht Kohlen an, eine Flamme schießt aus seinem Munde.
Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.
22 Stärke wohnt auf seinem Nacken und Schrecken zieht vor ihm her.
In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.
23 Die Wampen seines Fleisches sitzen fest wie angegossen und bewegen sich nicht.
De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.
24 Sein Herz ist hart wie Stein und so fest wie der untere Mühlstein.
Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.
25 Die Helden erbeben, wenn es auffährt; vor Zittern geht ihr Bogen fehl.
Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.
26 Greift man es mit dem Schwerte an, so haftet dieses nicht, kein Speer, kein Wurfspieß und kein Pfeil.
Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.
27 Es achtet Eisen für einen Strohhalm, und Erz für faules Holz.
Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.
28 Kein Pfeil vermag es in die Flucht zu schlagen, und Schleudersteine fallen wie Spreu von ihm ab.
De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.
29 Es achtet die Keule für einen Halm und verlacht das Sausen der Spieße.
De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.
30 Unter ihm sind spitze Scherben, es zieht wie ein Dreschschlitten über den Schlamm dahin.
Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.
31 Es macht die Tiefe sieden wie einen Kessel, macht das Meer zu einem Salbentopf.
Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.
32 Hinter ihm her leuchtet der Pfad, es macht die Flut den Silberhaaren gleich.
Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.
33 Auf Erden ist nicht seinesgleichen; es ist gemacht, um ohne Furcht zu sein.
Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.
34 Es schaut alle Hohen [furchtlos] an, es ist ein König über alle Stolzen.
Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.
