Job 37
1 Ja, darüber erzittert mein Herz und fährt auf von seiner Stelle.
A nad tem zdumiewa się serce moje, i porusza się z miejsca swego.
2 Höret auf das Donnern seiner Stimme und auf den Ton, der aus seinem Munde geht!
Słuchajcie z pilnością grzmienia głosu jego, i dźwięku który wychodzi z ust jego.
3 Er läßt ihn dahinfahren unter dem ganzen Himmel und sein Licht bis zu den Enden der Erde.
Pod wszystkiem niebem prosto go wypuszcza, a światłość jego po wszystkich kończynach ziemi.
4 Hinter ihm her brüllt der Donner, er donnert mit seiner majestätischen Stimme, und er spart damit nicht, damit seine Stimme gehört werde.
Za nią wnet huczy dźwiękiem, grzmi głosem zacności swojej, i nie odkłada innych rzeczy, gdy bywa słyszany głos jego.
5 Gott donnert mit seiner Stimme wunderbar; er tut große Dinge, die wir nicht verstehen.
Dziwnie Bóg grzmi głosem swoim; sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy.
6 Er gebeut dem Schnee: Falle auf die Erde! und läßt Regen fließen, heftige Regengüsse.
Bo mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także i do deszczu wolnego, i do deszczu gwałtownego.
7 Aller Menschen Hand versiegelt er, damit alle Leute sein Werk erkennen mögen.
Rękę wszystkich ludzi zawiera, aby nikt z ludzi nie doglądał roboty swojej.
8 Die Tiere suchen ihre Schlupfwinkel auf und bleiben in ihren Höhlen.
Tedy zwierz wchodzi do jaskini, a w jamach swoich zostaje.
9 Aus der Kammer [des Südens] kommt der Sturm und vom Norden her die Kälte.
Wicher z skrytych miejsc wychodzi, a zima z wiatrów północnych.
10 Vom Hauche Gottes gibt es Eis, und die weiten Wasser frieren zu.
Tchnieniem swojem Bóg czyni lód, tak iż się szerokość wód ściska.
11 Mit Wasserfülle belastet er die Wolken, er zerstreut das Lichtgewölk.
Także dla pokropienia ziemi obciąża obłok, i rozpędza chmurę światłem swojem.
12 Und dieses wendet sich überall hin, wohin er es lenkt, auszurichten alles, was er ihm befiehlt, auf dem ganzen Erdenrund,
A ten się obraca w koło według rady jego, aby czynił wszystko, co Bóg rozkaże, na oblicze okręgu ziemskiego.
13 bald zur Rute, bald zur Wohltat für sein Land.
A czyni to Bóg, że się stawia bądź na skaranie, bądź dla pożytku ziemi swojej, bądź dla jakiej dobroczynności.
14 Merke dir das, Hiob, stehe stille und erwäge Gottes Wunder!
Słuchajże tego pilnie, Ijobie! zastanów się, a uważaj dziwne sprawy Boże.
15 Weißt du, wie Gott ihnen Befehl gibt, wie er das Licht seiner Wolken leuchten läßt?
Izali wiesz, kiedy co Bóg stanowi o tych rzeczach? albo gdy ma rozjaśnić światło obłoku swego?
16 Verstehst du das Schweben der Wolken, die Wunder dessen, der an Verstand vollkommen ist?
Izali wiesz, co za waga obłoków? Izali wiesz cuda Doskonałego we wszelakiej umiejętności?
17 Du, dem die Kleider zu warm werden, wenn es auf der Erde schwül wird vom Mittagswind,
Wieszże, jako cię szaty twoje ogrzewają, gdy ucisza ziemię od południa?
18 wölbst du mit Ihm das Firmament, daß es feststeht wie ein gegossener Spiegel?
Izażeś z nim rozpościerał niebiosa, które są trwałe, a zwierciadłu odlewanemu podobne?
19 Lehre uns, was wir ihm sagen sollen; wir können nichts vorbringen vor Finsternis.
Ukażże nam, co mu mamy powiedzieć; bo nie możemy sporządzić słów dla ciemności.
20 Soll ihm gemeldet werden, daß ich rede? Oder sollte der Mensch wünschen, vertilgt zu werden?
Izali mu kto odniesie to, cobym mówił? I owszem, gdyby to kto przedłożył, byłby pewnie pożarty.
21 Jetzt zwar sehen wir das Licht nicht, das doch leuchtend hinter den Wolken steht; aber der Wind wird sich erheben und sie wegfegen.
Wszak teraz nie mogą ludzie patrzyć i na światło, gdy jest jasne na obłokach, gdy wiatr przechodzi, i przeczyszcza je.
22 Von Mitternacht her kommt Goldglanz; Gott ist von wunderbarer Pracht umgeben.
Od północy jako złoto przychodzi, ale w Bogu straszniejsza jest chwała.
23 Den Allmächtigen finden wir nicht; er ist von unbegreiflicher Kraft, voll Recht und Gerechtigkeit; er beugt sie nicht.
Wszechmogący jest, doścignąć go nie możemy; wielki w mocy, wszakże sądem i ostrą sprawiedliwością ludzi nie trapi.
24 Darum fürchten ihn die Menschen; er aber sieht nicht an, die sich weise dünken.
Przetoż boją się go ludzie; nie ma względu na żadnego, by też był i najmędrszy.
