Job 19

1 Und Hiob antwortete und sprach:

Job antwoordde, en sprak:

2 Wie lange wollt ihr doch meine Seele betrüben und mich mit euren Reden niederdrücken?

Hoe lang nog blijft gij mij krenken, En mij onder woorden verpletteren?

3 Ihr habt mich nun zehnmal geschmäht; schämt ihr euch nicht, mich so zu mißhandeln?

Tien keer beschimpt gij mij reeds, En kwelt gij mij schaamteloos.

4 Habe ich aber gefehlt, so trifft doch wahrlich mein Vergehen mich selbst!

Zelfs al had ik mij werkelijk misdragen, Dan raakt het wangedrag mij alleen;

5 Wollt ihr aber wirklich großtun gegen mich und mir meine Schmach vorwerfen,

Gij mist het recht, een grote mond tegen mij op te zetten, Mijn schande mij te verwijten!

6 so erkennet doch, daß Gott mich gebeugt und sein Netz über mich geworfen hat.

Erkent toch eindelijk, dat God mij kastijdt, En mij in zijn net heeft verstrikt!

7 Klage ich über Gewalttätigkeit, so erhalte ich keine Antwort, und schreie ich um Hilfe, so finde ich kein Recht.

Zie, ik roep: "Geweld!" maar vind geen verhoring, Ik roep om hulp: mij geschiedt geen recht!

8 Undurchdringlich hat er mir den Weg verzäunt und über meine Pfade Finsternis gebreitet.

Hij heeft mijn weg versperd: ik kan niet voorbij, En duisternis op mijn paden gelegd;

9 Er hat mich meiner Herrlichkeit entkleidet und mir die Krone vom Haupte weggenommen.

Mijn eer heeft Hij mij ontroofd, De kroon mij van het hoofd gerukt.

10 Er hat mich gänzlich niedergerissen, so daß ich vergehe, und hat meine Hoffnung entwurzelt wie einen Baum.

Hij heeft mij van alle kant ondermijnd: en daar ga ik heen; Mijn hoop ontworteld als een boom,

11 Sein Zorn ist wider mich entbrannt, und er sieht mich an als seinen Feind.

Zijn gramschap tegen mij laten woeden, Mij als zijn vijand behandeld.

12 Seine Scharen rücken allzumal aus und bahnen sich einen Weg gegen mich und lagern sich um meine Hütte her.

Als één man rukken zijn benden aan, En banen hun weg naar mij heen; Ze legeren zich rond mijn tent, Ze zijn zonder genade!

13 Meine Brüder hat er von mir verscheucht, und die mich kennen, tun fremd gegen mich.

Mijn broeders houden zich verre van mij, Mijn bekenden zijn vreemden voor mij;

14 Meine Verwandten bleiben aus, und meine Bekannten verlassen mich.

Mijn verwanten verdwenen, Mijn gasten zijn mij vergeten.

15 Meine Hausgenossen und meine Mägde halten mich für einen Fremden, sie sehen mich als einen Unbekannten an.

Mijn slavinnen zien mij aan voor een vreemde, Ik ben een onbekende voor haar;

16 Rufe ich meinen Knecht, so antwortet er mir nicht, ich muß ihn mit meinem Munde anflehen.

Ik roep mijn slaaf: hij geeft mij geen antwoord, Zelfs al smeek ik er om.

17 Mein Atem ist meinem Weibe zuwider und mein Gestank den Söhnen meiner Mutter.

Mijn vrouw walgt van mijn adem, En ik stink voor mijn zonen;

18 Sogar Buben verachten mich; stehe ich auf, so reden sie wider mich.

Zelfs de kinderen minachten mij, En brutaliseren mij, als ik optreed.

19 Alle meine Vertrauten verabscheuen mich, und die ich liebte, haben sich gegen mich gewandt.

Al mijn getrouwen verafschuwen mij, Die ik liefhad, keren zich van mij af;

20 An meiner Haut und meinem Fleisch klebt mein Gebein, und ich habe kaum noch Haut, um meine Zähne zu behalten.

Mijn vlees teert weg in mijn huid Met mijn tanden knaag ik mijn beenderen af.

21 Erbarmt, erbarmt euch meiner, ihr, meine Freunde, denn die Hand Gottes hat mich getroffen!

Erbarming, erbarming: gij tenminste, mijn vrienden, Want de hand van God heeft mij geraakt;

22 Warum verfolgt ihr mich wie Gott und werdet nicht satt, mich zu zerfleischen?

Waarom mij als een hert vervolgen, Nooit verzadigd aan mijn vlees!

23 O daß doch meine Worte aufgezeichnet und daß sie in ein Buch eingetragen,

O, werden mijn woorden opgeschreven, Opgetekend in een boek,

24 daß sie mit eisernem Griffel in Blei oder auf ewig in einen Felsen gegraben würden:

Met een stift van ijzer en lood Voor eeuwig op een rots gegrift:

25 Ich weiß, daß mein Erlöser lebt, und er wird zuletzt über dem Staube stehen.

Ik weet, dat mijn Verlosser leeft, En ten leste op de aarde verschijnt;

26 Und nachdem diese meine Hülle zerbrochen ist, alsdann werde ich, von meinem Fleische los, Gott schauen.

Dat ik mij zal oprichten achter mijn huid, En van mijn vlees uit, God zal aanschouwen!

27 Den werde ich mir ansehen, meine Augen werden ihn schauen, ohne [Ihm] fremd zu sein. Es schmachten meine Nieren in mir!

Ja, ik zal Hem aanschouwen, Mijn ogen zullen Hem zien, maar niet meer als vijand; Mijn nieren smachten in mijn schoot,

28 Denn ihr sprechet: «Wie wollen wir ihn verfolgen!» und die Wurzel der Sache sei in mir zu finden!

En wanneer gij dan zegt: Hoe vervolgen we hem, Welk voorwendsel zullen we tegen hem vinden;

29 Nehmet euch in acht vor dem Schwert! denn das Schwert wird die Sünden rächen, damit ihr wisset, daß ein Gericht ist.

Ducht dan het zwaard voor uzelf, Want dan zal de Gramschap de bozen verdelgen! Om te weten, of er gerechtigheid is!