Job 14

1 Der Mensch, vom Weibe geboren, lebt kurze Zeit und ist voll Unruhe.

De mens, geboren uit een vrouw, Leeft korte tijd en vol ellende;

2 Wie eine Blume blüht er und verwelkt; gleich einem Schatten flieht er und hat keinen Bestand.

Hij ontluikt en verwelkt als een bloem, Vliedt heen als een schaduw, en houdt geen stand:

3 Und über einem solchen tust du deine Augen auf und gehst mit mir ins Gericht?

En op zo een vestigt Gij uw oog, En daagt Gij voor uw gericht!

4 Gibt es einen Reinen unter den Unreinen? Keinen einzigen!

Kan een reine uit een onreine komen? Niet een!

5 Wenn doch seine Tage und die Zahl seiner Monde bei dir bestimmt sind und du ihm ein Ziel gesetzt hast, das er nicht überschreiten kann,

Maarwanneer dus zijn dagen zijn vastgesteld, Het getal zijner maanden door U is bepaald, Gij hem zijn grens hebt gesteld, die hij niet overschrijdt:

6 so schaue doch weg von ihm und laß ihn in Ruhe, bis er seines Tages froh werde wie ein Tagelöhner!

Wend dan uw blik van Hem af, en laat hem met rust, Tot hij zijn dagtaak als een huurling volbracht heeft!

7 Denn für einen Baum ist Hoffnung vorhanden: wird er abgehauen, so sproßt er wieder, und sein Schößling bleibt nicht aus.

Ja, voor een boom is er hoop, als hij wordt omgehakt: Hij loopt weer uit, en zijn loten houden niet op.

8 Wenn seine Wurzel in der Erde auch alt wird und sein Stumpf im Staub erstirbt,

Al is ook zijn wortel in de bodem verouderd, Afgestorven zijn tronk in het stof:

9 so grünt er doch wieder vom Duft des Wassers und treibt Schosse hervor, als wäre er neu gepflanzt.

Hij bot weer uit, zodra hij het water maar ruikt, Schiet takken als een jonge plant.

10 Der Mann aber stirbt und ist dahin, der Mensch vergeht, und wo ist er?

Maar sterft een mens, ontzield blijft hij liggen Geeft hij de geest, hij is er niet meer.

11 Wie Wasser zerrinnen aus dem See und ein Strom vertrocknet und versiegt,

Zoals water wegvloeit uit de zee, De rivier leegloopt en uitdroogt:

12 also legt sich auch der Mensch nieder und steht nicht wieder auf; bis keine Himmel mehr sind, regen sie sich nicht und wachen nicht auf aus ihrem Schlaf.

Zo legt de mens zich neer, en staat niet meer op En wordt niet wakker uit zijn slaap. Zolang de hemel bestaat, ontwaken zij niet!

13 O daß du mich doch im Scheol verstecktest, daß du mich verbärgest, bis dein Zorn sich wendet; daß du mir eine Frist setztest und dann meiner wieder gedächtest! (Sheol h7585)

Ach, als Gij mij in het dodenrijk mocht verschuilen, Mij verbergen, tot uw toorn is bedaard, Mij een tijdstip bepalen, en dan aan mij denken, (Sheol h7585)

14 Wenn der Mensch stirbt, wird er wieder leben? Die ganze Zeit meines Kriegsdienstes würde ich harren, bis meine Ablösung käme.

Den mens na zijn dood deedt herleven: Dan zou ik al de dagen van mijn harde dienst blijven wachten, Tot mijn aflossing komt!

15 Dann würdest du rufen, und ich würde dir antworten; nach dem Werk deiner Hände würdest du dich sehnen.

Hoe zou ik dan antwoorden, als Gij riept Als Gij het werk uwer handen verlangend kwaamt zoeken!

16 Nun aber zählst du meine Schritte. Achtest du nicht auf meine Sünde?

Terwijl Gij thans mijn schreden telt, Zoudt Gij niet langer op mijn zonden meer loeren,

17 Versiegelt ist meine Übertretung in einem Bündlein, und du hast zugeklebt meine Schuld.

Maar in een buidel mijn overtreding verzegelen, En mijn fouten bedekken!

18 Doch stürzen ja auch Berge ein und sinken dahin, und Felsen weichen von ihrem Ort, das Wasser höhlt Steine aus,

Maar zoals een berg ineenstort, Een rots van haar plaats wordt gerukt,

19 und die Flut schwemmt das Erdreich fort; also machst du auch die Hoffnung des Sterblichen zunichte;

Het water de stenen uitholt, Een stortregen de aardbodem wegspoelt: Zo slaat Gij de hoop der mensen de bodem in,

20 du überfällst ihn unaufhörlich, und er fährt dahin, du entstellst sein Angesicht und jagst ihn fort.

Gij slaat hem neer, hij gaat heen voor altijd; Gij verbleekt zijn gelaat, en zendt hem weg.

21 Ob seine Kinder zu Ehren kommen, weiß er nicht, und kommen sie herunter, so wird er dessen nicht gewahr.

Zijn zonen mogen worden geëerd: hij ziet het niet; Tot schande komen: hij bemerkt het niet.

22 Sein Fleisch empfindet nur seine eigenen Schmerzen, und seine Seele trauert nur über sich selbst!

Slechts over zijn eigen lichaam voelt hij smart, Blijft over zijn eigen ziel in droefheid gedompeld!