Hebraeer 3
1 Daher, ihr heiligen Brüder, Genossen einer himmlischen Berufung, betrachtet den Apostel und Hohenpriester unsres Bekenntnisses, Jesus,
ਹੇ ਸ੍ਵਰ੍ਗੀਯਸ੍ਯਾਹ੍ਵਾਨਸ੍ਯ ਸਹਭਾਗਿਨਃ ਪਵਿਤ੍ਰਭ੍ਰਾਤਰਃ, ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਧਰ੍ੰਮਪ੍ਰਤਿਜ੍ਞਾਯਾ ਦੂਤੋ(ਅ)ਗ੍ਰਸਰਸ਼੍ਚ ਯੋ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਮ੍ ਆਲੋਚਧ੍ਵੰ|
2 welcher treu ist dem, der ihn gemacht hat, wie auch Mose, in seinem ganzen Hause.
ਮੂਸਾ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਤਸ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵਪਰਿਵਾਰਮਧ੍ਯੇ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸ੍ਯ ਆਸੀਤ੍, ਤਦ੍ਵਤ੍ ਅਯਮਪਿ ਸ੍ਵਨਿਯੋਜਕਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸ੍ਯੋ ਭਵਤਿ|
3 Denn dieser ist größerer Ehre wertgeachtet worden als Mose, wie ja doch der, welcher ein Haus bereitet hat, mehr Ehre verdient als das Haus selbst.
ਪਰਿਵਾਰਾੱਚ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਤਤ੍ਸ੍ਥਾਪਯਿਤੁਰਧਿਕੰ ਗੌਰਵੰ ਭਵਤਿ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਮੂਸਸੋ(ਅ)ਯੰ ਬਹੁਤਰਗੌਰਵਸ੍ਯ ਯੋਗ੍ਯੋ ਭਵਤਿ|
4 Denn jedes Haus wird von jemand bereitet; der aber alles bereitet hat, ist Gott.
ਏਕੈਕਸ੍ਯ ਨਿਵੇਸ਼ਨਸ੍ਯ ਪਰਿਜਨਾਨਾਂ ਸ੍ਥਾਪਯਿਤਾ ਕਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਯਸ਼੍ਚ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਥਾਪਯਿਤਾ ਸ ਈਸ਼੍ਵਰ ਏਵ|
5 Auch Mose zwar ist treu gewesen in seinem ganzen Hause als Diener, zum Zeugnis dessen, was gesagt werden sollte,
ਮੂਸਾਸ਼੍ਚ ਵਕ੍ਸ਼਼੍ਯਮਾਣਾਨਾਂ ਸਾਕ੍ਸ਼਼ੀ ਭ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਇਵ ਤਸ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵਪਰਿਜਨਮਧ੍ਯੇ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸ੍ਯੋ(ਅ)ਭਵਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਤਸ੍ਯ ਪਰਿਜਨਾਨਾਮਧ੍ਯਕ੍ਸ਼਼ ਇਵ|
6 Christus aber als Sohn über sein eigenes Haus; sein Haus sind wir, wenn wir die Freimütigkeit und den Ruhm der Hoffnung bis zum Ende fest behalten.
ਵਯੰ ਤੁ ਯਦਿ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਯੋਤ੍ਸਾਹੰ ਸ਼੍ਲਾਘਨਞ੍ਚ ਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਯਾਵਦ੍ ਧਾਰਯਾਮਸ੍ਤਰ੍ਹਿ ਤਸ੍ਯ ਪਰਿਜਨਾ ਭਵਾਮਃ|
7 Darum, wie der heilige Geist spricht: «Heute, wenn ihr seine Stimme hören werdet, so verstocket eure Herzen nicht,
ਅਤੋ ਹੇਤੋਃ ਪਵਿਤ੍ਰੇਣਾਤ੍ਮਨਾ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਕਥਿਤੰ, ਤਦ੍ਵਤ੍, "ਅਦ੍ਯ ਯੂਯੰ ਕਥਾਂ ਤਸ੍ਯ ਯਦਿ ਸੰਸ਼੍ਰੋਤੁਮਿੱਛਥ|
8 wie in der Verbitterung am Tage der Versuchung in der Wüste, da mich eure Väter versuchten;
ਤਰ੍ਹਿ ਪੁਰਾ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਾਯਾ ਦਿਨੇ ਪ੍ਰਾਨ੍ਤਰਮਧ੍ਯਤਃ| ਮਦਾਜ੍ਞਾਨਿਗ੍ਰਹਸ੍ਥਾਨੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਸ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਤੰ ਯਥਾ| ਤਥਾ ਮਾ ਕੁਰੁਤੇਦਾਨੀਂ ਕਠਿਨਾਨਿ ਮਨਾਂਸਿ ਵਃ|
9 sie prüften mich und sahen meine Werke vierzig Jahre lang.
ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਪਿਤਰਸ੍ਤਤ੍ਰ ਮਤ੍ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਾਮ੍ ਅਕੁਰ੍ੱਵਤ| ਕੁਰ੍ੱਵਦ੍ਭਿ ਰ੍ਮੇ(ਅ)ਨੁਸਨ੍ਧਾਨੰ ਤੈਰਦ੍ਰੁʼਸ਼੍ਯਨ੍ਤ ਮਤ੍ਕ੍ਰਿਯਾਃ| ਚਤ੍ਵਾਰਿੰਸ਼ਤ੍ਸਮਾ ਯਾਵਤ੍ ਕ੍ਰੁੱਧ੍ਵਾਹਨ੍ਤੁ ਤਦਨ੍ਵਯੇ|
10 Darum ward ich entrüstet über dieses Geschlecht und sprach: Immerdar irren sie mit ihrem Herzen!
ਅਵਾਦਿਸ਼਼ਮ੍ ਇਮੇ ਲੋਕਾ ਭ੍ਰਾਨ੍ਤਾਨ੍ਤਃਕਰਣਾਃ ਸਦਾ| ਮਾਮਕੀਨਾਨਿ ਵਰ੍ਤ੍ਮਾਨਿ ਪਰਿਜਾਨਨ੍ਤਿ ਨੋ ਇਮੇ|
11 Sie aber erkannten meine Wege nicht, so daß ich schwur in meinem Zorn: Sie sollen nicht eingehen in meine Ruhe!»
ਇਤਿ ਹੇਤੋਰਹੰ ਕੋਪਾਤ੍ ਸ਼ਪਥੰ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਇਮੰ| ਪ੍ਰੇਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮ|| "
12 Sehet zu, ihr Brüder, daß nicht jemand von euch ein böses, ungläubiges Herz habe, im Abfall begriffen von dem lebendigen Gott;
ਹੇ ਭ੍ਰਾਤਰਃ ਸਾਵਧਾਨਾ ਭਵਤ, ਅਮਰੇਸ਼੍ਵਰਾਤ੍ ਨਿਵਰ੍ੱਤਕੋ ਯੋ(ਅ)ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਤਦ੍ਯੁਕ੍ਤੰ ਦੁਸ਼਼੍ਟਾਨ੍ਤਃਕਰਣੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਸ੍ਯਾਪਿ ਨ ਭਵਤੁ|
13 sondern ermahnet einander jeden Tag, solange es «heute» heißt, damit nicht jemand unter euch verstockt werde durch Betrug der Sünde!
ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਾਵਦ੍ ਅਦ੍ਯਨਾਮਾ ਸਮਯੋ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਤਾਵਦ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਨ੍ਮਧ੍ਯੇ ਕੋ(ਅ)ਪਿ ਪਾਪਸ੍ਯ ਵਞ੍ਚਨਯਾ ਯਤ੍ ਕਠੋਰੀਕ੍ਰੁʼਤੋ ਨ ਭਵੇਤ੍ ਤਦਰ੍ਥੰ ਪ੍ਰਤਿਦਿਨੰ ਪਰਸ੍ਪਰਮ੍ ਉਪਦਿਸ਼ਤ|
14 Denn wir sind Christi Genossen geworden, wenn wir die anfängliche Zuversicht bis ans Ende festbehalten,
ਯਤੋ ਵਯੰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯਾਂਸ਼ਿਨੋ ਜਾਤਾਃ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪ੍ਰਥਮਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਯ ਦ੍ਰੁʼਢਤ੍ਵਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਭਿਃ ਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਯਾਵਦ੍ ਅਮੋਘੰ ਧਾਰਯਿਤਵ੍ਯੰ|
15 solange gesagt wird: «Heute, wenn ihr seine Stimme hören werdet, so verstocket eure Herzen nicht, wie in der Verbitterung.»
ਅਦ੍ਯ ਯੂਯੰ ਕਥਾਂ ਤਸ੍ਯ ਯਦਿ ਸੰਸ਼੍ਰੋਤੁਮਿੱਛਥ, ਤਰ੍ਹ੍ਯਾਜ੍ਞਾਲਙ੍ਘਨਸ੍ਥਾਨੇ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਸ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਤੰ ਯਥਾ, ਤਥਾ ਮਾ ਕੁਰੁਤੇਦਾਨੀਂ ਕਠਿਨਾਨਿ ਮਨਾਂਸਿ ਵ ਇਤਿ ਤੇਨ ਯਦੁਕ੍ਤੰ,
16 Welche wurden denn verbittert, als sie es hörten? Waren es denn nicht alle, die unter Mose aus Ägypten ausgezogen waren?
ਤਦਨੁਸਾਰਾਦ੍ ਯੇ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤਸ੍ਯ ਕਥਾਂ ਨ ਗ੍ਰੁʼਹੀਤਵਨ੍ਤਸ੍ਤੇ ਕੇ? ਕਿੰ ਮੂਸਸਾ ਮਿਸਰਦੇਸ਼ਾਦ੍ ਆਗਤਾਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਲੋਕਾ ਨਹਿ?
17 Welchen zürnte er aber vierzig Jahre lang? Waren es nicht die, welche gesündigt hatten, deren Leiber in der Wüste fielen?
ਕੇਭ੍ਯੋ ਵਾ ਸ ਚਤ੍ਵਾਰਿੰਸ਼ਦ੍ਵਰ੍ਸ਼਼ਾਣਿ ਯਾਵਦ੍ ਅਕ੍ਰੁਧ੍ਯਤ੍? ਪਾਪੰ ਕੁਰ੍ੱਵਤਾਂ ਯੇਸ਼਼ਾਂ ਕੁਣਪਾਃ ਪ੍ਰਾਨ੍ਤਰੇ (ਅ)ਪਤਨ੍ ਕਿੰ ਤੇਭ੍ਯੋ ਨਹਿ?
18 Welchen schwur er aber, daß sie nicht in seine Ruhe eingehen sollten, als nur denen, die ungehorsam gewesen waren?
ਪ੍ਰਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮੇਤਿ ਸ਼ਪਥਃ ਕੇਸ਼਼ਾਂ ਵਿਰੁੱਧੰ ਤੇਨਾਕਾਰਿ? ਕਿਮ੍ ਅਵਿਸ਼੍ਵਾਸਿਨਾਂ ਵਿਰੁੱਧੰ ਨਹਿ?
19 Und wir sehen, daß sie nicht eingehen konnten wegen des Unglaubens.
ਅਤਸ੍ਤੇ ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਨੰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟੁਮ੍ ਅਵਿਸ਼੍ਵਾਸਾਤ੍ ਨਾਸ਼ਕ੍ਨੁਵਨ੍ ਇਤਿ ਵਯੰ ਵੀਕ੍ਸ਼਼ਾਮਹੇ|
