Psalm 2
1 Was soll das Toben der Völker und das eitle Sinnen der Völkerschaften?
Dlaczego poganie się buntują, a narody knują próżne zamysły?
2 Die Könige der Erde rotten sich zusammen, und die Fürsten halten Rat miteinander gegen den HERRN und den von ihm Gesalbten:
Królowie ziemscy powstają, a władcy naradzają się wspólnie przeciwko PANU i jego pomazańcowi, [mówiąc]:
3 »Laßt uns zerreißen ihre Bande und von uns werfen ihre Fesseln!«
Zerwijmy ich więzy i zrzućmy z siebie ich pęta.
4 Der im Himmel thront, der lacht, der Allherr spottet ihrer.
Lecz ten, który mieszka w niebie, będzie się śmiał, Pan będzie z nich szydził.
5 Dann aber wird er zu ihnen reden in seinem Zorn und sie schrecken in seinem Ingrimm:
Wtedy przemówi do nich w swoim gniewie i swą zapalczywością ich zatrwoży:
6 »Habe ich doch meinen König eingesetzt auf dem Zion, meinem heiligen Berge!« –
Ja ustanowiłem mojego króla na Syjonie, mojej świętej górze.
7 Laßt mich kundtun den Ratschluß des HERRN! Er hat zu mir gesagt: »Mein Sohn bist du; ich selbst habe heute dich gezeugt.
Ogłoszę dekret: PAN powiedział do mnie: Ty jesteś moim Synem, ja ciebie dziś zrodziłem.
8 Fordre von mir, so gebe ich dir die Völker zum Erbe und dir zum Besitz die Enden der Erde.
Poproś mnie, a dam ci narody w dziedzictwo i krańce ziemi na własność.
9 Du sollst sie mit eiserner Keule zerschmettern, wie Töpfergeschirr sie zerschlagen!« –
Potłuczesz je laską żelazną, jak naczynie gliniane je pokruszysz.
10 So nehmt denn Klugheit an, ihr Könige, laßt euch warnen, ihr Richter der Erde!
Teraz więc, królowie, zrozumcie, przyjmijcie pouczenie, sędziowie ziemi!
11 Dienet dem HERRN mit Furcht und jubelt ihm zu mit Zittern!
Służcie PANU z bojaźnią i radujcie się z drżeniem.
12 Küsset den Sohn, auf daß er nicht zürne und ihr zugrunde geht auf eurem Wege! denn leicht entbrennt sein Zorn. Wohl allen, die bei ihm sich bergen!
Pocałujcie Syna, by się nie rozgniewał i abyście nie zginęli w drodze, gdyby jego gniew choć trochę się zapalił. Błogosławieni wszyscy, którzy mu ufają.
