< Psalm 147 >

1 Preiset den HERRN! Denn schön ist’s, unserm Gott zu lobsingen, ja lieblich und wohlgeziemend ist Lobgesang.
Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystojna jest chwała.
2 Der HERR baut Jerusalem wieder auf, er sammelt Israels zerstreute Söhne;
Pan Jeruzalem buduje, a rozproszonego Izraela zgromadza.
3 er heilt, die zerbrochnen Herzens sind, und verbindet ihre Wunden;
Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich.
4 er bestimmt den Sternen ihre Zahl und ruft sie alle mit Namen.
Który rachuje liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem jej nazywa.
5 Groß ist unser Herr und allgewaltig, für seine Weisheit gibt’s kein Maß.
Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby.
6 Der HERR hilft den Gebeugten auf, doch die Gottlosen stürzt er nieder zu Boden.
Pan pokornych podnosi; ale niepobożnych aż ku ziemi uniża.
7 Stimmt für den HERRN ein Danklied an, spielt unserm Gott auf der Zither –
Śpiewajcież Panu z chwałą; śpiewajcie Bogu naszemu na harfie;
8 ihm, der den Himmel mit Wolken bedeckt und Regen schafft für die Erde, der Gras auf den Bergen sprießen läßt,
Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach;
9 der den Tieren ihr Futter gibt, den jungen Raben, die zu ihm schreien!
Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego.
10 Er hat nicht Lust an der Stärke des Rosses, nicht Gefallen an den Schenkeln des Mannes;
Nie kocha się w mocy końskiej, ani się kocha w goleniach męskich.
11 Gefallen hat der HERR an denen, die ihn fürchten, an denen, die auf seine Gnade harren.
Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego.
12 Preise den HERRN, Jerusalem, lobsinge, Zion, deinem Gott!
Chwalże, Jeruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego.
13 Denn er hat die Riegel deiner Tore stark gemacht, gesegnet deine Kinder in deiner Mitte;
Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi synów twoich w pośrodku ciebie.
14 er schafft deinen Grenzen Sicherheit, sättigt dich mit dem Mark des Weizens.
On czyni pokój w granicach twoich, a najwyborniejszą pszenicą nasyca cię.
15 Er läßt sein Machtwort nieder zur Erde gehn: gar eilig läuft sein Gebot dahin;
On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok jego.
16 er sendet Schnee wie Wollflocken und streut den Reif wie Asche aus;
On daje śnieg jako wełnę, szron jako popiół rozsypuje.
17 er wirft seinen Hagel wie Brocken herab: wer kann bestehn vor seiner Kälte?
Rzuca lód swój jako bryły; przed zimnem jego któż się ostoi?
18 Doch läßt er sein Gebot ergehn, so macht er sie schmelzen; läßt er wehn seinen Tauwind, so rieseln die Wasser.
Posyła słowo swoje, i roztapia je; powienie wiatrem swym, a rozlewają wody.
19 Er hat Jakob sein Wort verkündet, Israel sein Gesetz und seine Rechte.
Oznajmuje słowo swe Jakóbowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi.
20 Mit keinem (anderen) Volk ist so er verfahren, drum kennen sie seine Rechte nicht. Halleluja!
Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów jego. Halleluja.

< Psalm 147 >