Psalm 147

1 Preiset den HERRN! Denn schön ist’s, unserm Gott zu lobsingen, ja lieblich und wohlgeziemend ist Lobgesang.

خداوند را سپاس باد! چه نیکوست که خدای خود را با سرود بپرستیم؛ چه لذتبخش است که او را بستاییم!

2 Der HERR baut Jerusalem wieder auf, er sammelt Israels zerstreute Söhne;

خداوند اورشلیم را دوباره بنا می‌کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

3 er heilt, die zerbrochnen Herzens sind, und verbindet ihre Wunden;

او دلشکستگان را شفا می‌بخشد و زخمهای ایشان را می‌بندد.

4 er bestimmt den Sternen ihre Zahl und ruft sie alle mit Namen.

خداوند حساب ستارگان را دارد و نام هر یک از آنها را می‌داند.

5 Groß ist unser Herr und allgewaltig, für seine Weisheit gibt’s kein Maß.

خداوند ما بزرگ و تواناست و حکمت او بی‌انتهاست.

6 Der HERR hilft den Gebeugten auf, doch die Gottlosen stürzt er nieder zu Boden.

او فروتنان را سرافراز می‌کند، اما روی شریران را به خاک می‌مالد.

7 Stimmt für den HERRN ein Danklied an, spielt unserm Gott auf der Zither –

خداوند را با سرودهای شکرگزاری بپرستید! او را با نغمهٔ بربط ستایش کنید!

8 ihm, der den Himmel mit Wolken bedeckt und Regen schafft für die Erde, der Gras auf den Bergen sprießen läßt,

او ابرها را بر آسمان می‌گستراند و باران را بر زمین می‌باراند و سبزه را بر کوهها می‌رویاند،

9 der den Tieren ihr Futter gibt, den jungen Raben, die zu ihm schreien!

به حیوانات غذا می‌دهد و روزی جوجه‌کلاغها را می‌رساند.

10 Er hat nicht Lust an der Stärke des Rosses, nicht Gefallen an den Schenkeln des Mannes;

خداوند به نیروی اسب رغبت ندارد و قدرت انسان او را خشنود نمی‌سازد؛

11 Gefallen hat der HERR an denen, die ihn fürchten, an denen, die auf seine Gnade harren.

خشنودی او از کسانی است که او را گرامی می‌دارند و به محبت وی امید بسته‌اند.

12 Preise den HERRN, Jerusalem, lobsinge, Zion, deinem Gott!

ای اورشلیم، خداوند را ستایش کن! ای صهیون، خدای خود را سپاس بگو!

13 Denn er hat die Riegel deiner Tore stark gemacht, gesegnet deine Kinder in deiner Mitte;

زیرا او دروازه‌هایت را محکم به روی دشمن بسته و فرزندانت را که در درون هستند برکت داده است.

14 er schafft deinen Grenzen Sicherheit, sättigt dich mit dem Mark des Weizens.

او مرزهایت را در صلح و آرامش نگه می‌دارد و تو را با بهترین نان گندم سیر می‌نماید.

15 Er läßt sein Machtwort nieder zur Erde gehn: gar eilig läuft sein Gebot dahin;

خداوند به زمین دستور می‌دهد و هر چه می‌فرماید به‌سرعت عملی می‌شود.

16 er sendet Schnee wie Wollflocken und streut den Reif wie Asche aus;

او برف را مانند لحاف بر سطح زمین می‌گستراند و شبنم را همچون خاکستر همه جا پخش می‌کند.

17 er wirft seinen Hagel wie Brocken herab: wer kann bestehn vor seiner Kälte?

خداوند دانه‌های تگرگ را مانند سنگریزه فرو می‌ریزد و کیست که تاب تحمل سرمای آن را داشته باشد؟

18 Doch läßt er sein Gebot ergehn, so macht er sie schmelzen; läßt er wehn seinen Tauwind, so rieseln die Wasser.

سپس دستور می‌دهد و یخها آب می‌شوند؛ باد می‌فرستد و آبها جاری می‌شوند.

19 Er hat Jakob sein Wort verkündet, Israel sein Gesetz und seine Rechte.

او کلام خود را به یعقوب بیان کرده است، و فرایض و قوانینش را به اسرائیل.

20 Mit keinem (anderen) Volk ist so er verfahren, drum kennen sie seine Rechte nicht. Halleluja!

این کار را تنها در مورد اسرائیل انجام داده است و نه قوم دیگری؛ لذا قومهای دیگر با شریعت او آشنا نیستند. خداوند را سپاس باد!