Psalm 147

1 Preiset den HERRN! Denn schön ist’s, unserm Gott zu lobsingen, ja lieblich und wohlgeziemend ist Lobgesang.

۱ هللویاه، زیرا خدای ما را سراییدن نیکو است و دل پسند، و تسبیح خواندن شایسته است!

2 Der HERR baut Jerusalem wieder auf, er sammelt Israels zerstreute Söhne;

۲ خداوند اورشلیم را بنامی کند و پراکندگان اسرائیل را جمع می‌نماید.

3 er heilt, die zerbrochnen Herzens sind, und verbindet ihre Wunden;

۳ شکسته دلان را شفا می‌دهد و جراحت های ایشان را می‌بندد.

4 er bestimmt den Sternen ihre Zahl und ruft sie alle mit Namen.

۴ عدد ستارگان را می‌شمارد وجمیع آنها را به نام می‌خواند.

5 Groß ist unser Herr und allgewaltig, für seine Weisheit gibt’s kein Maß.

۵ خداوند ما بزرگ است و قوت او عظیم و حکمت وی غیرمتناهی.

6 Der HERR hilft den Gebeugten auf, doch die Gottlosen stürzt er nieder zu Boden.

۶ خداوند مسکینان را برمی افرازد و شریران را به زمین می‌اندازد.

7 Stimmt für den HERRN ein Danklied an, spielt unserm Gott auf der Zither –

۷ خداوند را با تشکر بسرایید. خدای ما را با بربط سرود بخوانید.

8 ihm, der den Himmel mit Wolken bedeckt und Regen schafft für die Erde, der Gras auf den Bergen sprießen läßt,

۸ که آسمانهارا با ابرها می‌پوشاند و باران را برای زمین مهیامی نماید و گیاه را بر کوهها می‌رویاند.

9 der den Tieren ihr Futter gibt, den jungen Raben, die zu ihm schreien!

۹ که بهایم را آذوقه می‌دهد و بچه های غراب را که او رامی خوانند.

10 Er hat nicht Lust an der Stärke des Rosses, nicht Gefallen an den Schenkeln des Mannes;

۱۰ در قوت اسب رغبت ندارد، و ازساقهای انسان راضی نمی باشد.

11 Gefallen hat der HERR an denen, die ihn fürchten, an denen, die auf seine Gnade harren.

۱۱ رضامندی خداوند از ترسندگان وی است و از آنانی که به رحمت وی امیدوارند.

12 Preise den HERRN, Jerusalem, lobsinge, Zion, deinem Gott!

۱۲ ‌ای اورشلیم، خداوند را تسبیح بخوان. ای صهیون، خدای خود را حمد بگو.

13 Denn er hat die Riegel deiner Tore stark gemacht, gesegnet deine Kinder in deiner Mitte;

۱۳ زیرا که پشت بندهای دروازه هایت را مستحکم کرده وفرزندانت را در اندرونت مبارک فرموده است.

14 er schafft deinen Grenzen Sicherheit, sättigt dich mit dem Mark des Weizens.

۱۴ که حدود تو را سلامتی می‌دهد و تو را ازمغز گندم سیر می‌گرداند.

15 Er läßt sein Machtwort nieder zur Erde gehn: gar eilig läuft sein Gebot dahin;

۱۵ که کلام خود را برزمین فرستاده است و قول او به زودی هر‌چه تمام تر می‌دود.

16 er sendet Schnee wie Wollflocken und streut den Reif wie Asche aus;

۱۶ که برف را مثل پشم می‌باراند، و ژاله را مثل خاکستر می‌پاشد.

17 er wirft seinen Hagel wie Brocken herab: wer kann bestehn vor seiner Kälte?

۱۷ که تگرگ خودرا در قطعه‌ها می‌اندازد؛ و کیست که پیش سرمای او تواند ایستاد؟

18 Doch läßt er sein Gebot ergehn, so macht er sie schmelzen; läßt er wehn seinen Tauwind, so rieseln die Wasser.

۱۸ کلام خود را می‌فرستد وآنها را می‌گدازد. باد خویش را می‌وزاند، پس آبها جاری می‌شود.

19 Er hat Jakob sein Wort verkündet, Israel sein Gesetz und seine Rechte.

۱۹ کلام خود را به یعقوب بیان کرده، و فرایض و داوریهای خویش را به اسرائیل.

20 Mit keinem (anderen) Volk ist so er verfahren, drum kennen sie seine Rechte nicht. Halleluja!

۲۰ با هیچ امتی چنین نکرده است و داوریهای او را ندانسته‌اند. هللویاه!