Psalm 137

1 An Babels Strömen, da saßen wir und weinten, wenn Zions wir gedachten;

Пе малуриле рыурилор Бабилонулуй, шедям жос ши плынӂям кынд не адучям аминте де Сион.

2 an die Weiden, die dort stehen, hängten wir unsre Harfen;

Ын сэлчииле дин цинутул ачела не атырнасерэм харпеле.

3 denn Lieder verlangten von uns dort unsre Zwingherrn, und unsre Peiniger hießen uns fröhlich sein: »Singt uns eins von euren Zionsliedern!«

Кэч, аколо, бируиторий ноштри не черяу кынтэрь ши асуприторий ноштри не черяу букурие зикынд: „Кынтаци-не кытева дин кынтэриле Сионулуй!”

4 Wie sollten wir singen die Lieder des HERRN auf fremdem Boden?

Кум сэ кынтэм ной кынтэриле Домнулуй пе ун пэмынт стрэин?

5 Vergesse ich dich, Jerusalem, so verdorre mir die rechte Hand!

Дакэ те вой уйта, Иерусалиме, сэ-шь уйте дряпта мя дестойничия ей!

6 Die Zunge bleibe mir am Gaumen kleben, wenn ich deiner nicht eingedenk bleibe, wenn ich Jerusalem nicht stelle über alles, was mir Freude macht!

Сэ ми се липяскэ лимба де черул гурий дакэ ну-мь вой адуче аминте де тине, дакэ ну вой фаче дин Иерусалим кулмя букурией меле!

7 Gedenke, HERR, den Söhnen Edoms den Unglückstag Jerusalems, wie sie riefen: »Reißt nieder, reißt nieder bis auf den Grund in ihm!«

Аду-Ць аминте, Доамне, де копиий Едомулуй, каре, ын зиуа ненорочирий Иерусалимулуй, зичяу: „Радеци-л, радеци-л дин темелий!”

8 Bewohnerschaft Babels, Verwüsterin! Heil dem, der dir vergilt dasselbe, was du an uns verübt!

Ах! фийка Бабилонулуй, сортитэ пустиирий, фериче де чине-ць ва ынтоарче ла фел рэул пе каре ни л-ай фэкут!

9 Heil dem, der deine Kindlein packt und am Felsen sie zerschmettert!

Фериче де чине ва апука пе прунчий тэй ши-й ва здроби де стынкэ!