Psalm 122

1 Ein Wallfahrtslied Davids. Ich freute mich, als man mir sagte:

سرود زائران به هنگام بالا رفتن به اورشلیم. مزمور داوود. هنگامی که به من می‌گفتند: «بیا تا به خانهٔ خداوند برویم» بسیار خوشحال می‌شدم!

2 So stehn denn nunmehr unsre Füße in deinen Toren, Jerusalem!

و اینک اینجا در میان دروازه‌های اورشلیم ایستاده‌ایم!

3 Jerusalem, du wiedererbaute als eine Stadt, die fest in sich geschlossen,

اورشلیم اینک بازسازی شده و دیوارهایش به هم پیوسته است.

4 wohin die Stämme hinaufziehn, die Stämme des HERRN, nach der für Israel gültigen Weisung, dort den Namen des HERRN zu preisen;

قبایل اسرائیل به اورشلیم می‌آیند تا طبق دستوری که خداوند به ایشان داده است، او را سپاس گویند و پرستش کنند.

5 denn dort waren einst aufgestellt die Stühle zum Gericht, die Stühle des Hauses Davids.

در اینجا تختهای داوری برپاست، تختهایِ خاندان داوود.

6 Bringet Jerusalem dar den Friedensgruß: »Heil denen, die dich lieben!

برای برقراری صلح و سلامتی در اورشلیم دعا کنید! همهٔ کسانی که این شهر را دوست دارند، کامیاب باشند.

7 Friede herrsche vor deinen Mauern, sichere Ruhe in deinen Palästen!«

ای اورشلیم، صلح و سلامتی در حصارهای تو و رفاه و آسایش در قصرهایت برقرار باد!

8 Um meiner Brüder und Freunde willen will ich dir Frieden wünschen;

به خاطر خانواده و دوستان خویش می‌گویم: «صلح و آرامش بر تو باد!»

9 um des Hauses des HERRN, unsres Gottes, willen will ich Segen für dich erbitten.

ای اورشلیم، به خاطر خانهٔ یهوه خدای ما، سعادت تو را خواهانم.