Psalm 122

1 Ein Wallfahrtslied Davids. Ich freute mich, als man mir sagte:

Kanto de suprenirado. De David. Mi ekĝojis, kiam oni diris al mi: Ni iru en la domon de la Eternulo.

2 So stehn denn nunmehr unsre Füße in deinen Toren, Jerusalem!

Niaj piedoj staris en viaj pordegoj, Ho Jerusalem,

3 Jerusalem, du wiedererbaute als eine Stadt, die fest in sich geschlossen,

Vi Jerusalem, konstruita kiel urbo, En kiu ĉio kuniĝis.

4 wohin die Stämme hinaufziehn, die Stämme des HERRN, nach der für Israel gültigen Weisung, dort den Namen des HERRN zu preisen;

Tien supreniris la triboj, la triboj de la Eternulo, Laŭ la moro de Izrael, Por glori la nomon de la Eternulo.

5 denn dort waren einst aufgestellt die Stühle zum Gericht, die Stühle des Hauses Davids.

Ĉar tie staris tronoj de juĝo, Tronoj de la domo de David.

6 Bringet Jerusalem dar den Friedensgruß: »Heil denen, die dich lieben!

Deziru pacon al Jerusalem; Bonan staton havu viaj amantoj.

7 Friede herrsche vor deinen Mauern, sichere Ruhe in deinen Palästen!«

Paco estu inter viaj muroj, Bonstato en viaj palacoj.

8 Um meiner Brüder und Freunde willen will ich dir Frieden wünschen;

Pro miaj fratoj kaj amikoj mi do diru: Paco estu al vi.

9 um des Hauses des HERRN, unsres Gottes, willen will ich Segen für dich erbitten.

Pro la domo de la Eternulo, nia Dio, Mi deziras al vi bonon.