Psalm 107

1 »Danket dem HERRN, denn er ist freundlich, ja, ewiglich währt seine Gnade«:

Ẹ fi ọpẹ́ fún Olúwa, nítorí tí ó ṣeun; nítorí ìfẹ́ rẹ̀ dúró láéláé.

2 so sollen die vom HERRN Erlösten sprechen, die er befreit hat aus Drangsal

Jẹ́ kí àwọn ẹni ìràpadà Olúwa kí ó wí báyìí, àwọn ẹni tí ó rà padà kúrò lọ́wọ́ ọ̀tá,

3 und die er gesammelt aus den Ländern vom Aufgang her und vom Niedergang, vom Norden her und vom Meer.

àwọn tí ó kójọ láti ilẹ̀ wọ̀n-ọn-nì, láti ìlà-oòrùn àti ìwọ̀-oòrùn, láti àríwá àti Òkun wá.

4 Sie irrten umher in der Wüste, der Öde, und fanden den Weg nicht zu einer Wohnstatt;

Wọ́n ń rìn káàkiri ní aginjù ní ibi tí ọ̀nà kò sí, wọn kò rí ọ̀nà lọ sí ìlú níbi tí wọn ó máa gbé.

5 gequält vom Hunger und vom Durst, wollte ihre Seele in ihnen verschmachten.

Ebi ń pa wọn, òǹgbẹ gbẹ wọ́n, ó sì rẹ ọkàn wọn nínú wọn.

6 Da schrien sie zum HERRN in ihrer Not, und er rettete sie aus ihren Ängsten

Ní ìgbà náà, wọ́n kígbe sókè sí Olúwa nínú ìdààmú wọn, ó sì yọ wọ́n kúrò nínú ìrora wọn

7 und leitete sie auf richtigem Wege, daß sie kamen zu einer bewohnten Ortschaft: –

Ó fi ọ̀nà títọ́ hàn wọ́n sí ìlú tí wọn lè máa gbé.

8 die mögen danken dem HERRN für seine Güte und für seine Wundertaten an den Menschenkindern,

Ẹ jẹ́ kí wọn máa yin Olúwa nítorí ìṣeun ìfẹ́ rẹ̀ àti nítorí iṣẹ́ ìyanu rẹ̀ sí àwọn ọmọ ènìyàn,

9 daß er die lechzende Seele gesättigt und die hungernde Seele gefüllt hat mit Labung.

nítorí tí ó tẹ́ ìfẹ́ ọkàn lọ́run ó sì fi ìre fún ọkàn tí ebi ń pa.

10 Die da saßen in Finsternis und Todesnacht, gefangen in Elend und Eisenbanden –

Ọ̀pọ̀ jókòó nínú òkùnkùn àti òjìji ikú, a dè wọ́n ní ìrora àti ní irin,

11 denn sie hatten Gottes Geboten getrotzt und den Ratschluß des Höchsten verachtet,

nítorí tí wọ́n ṣe àìgbọ́ràn sí ọ̀rọ̀ Ọlọ́run, wọ́n kẹ́gàn ìbáwí Ọ̀gá-ògo,

12 so daß er ihren Sinn durch Leiden beugte, daß sie niedersanken und keinen Helfer hatten –;

Ó sì fi ìkorò rẹ àyà wọn sílẹ̀; wọn ṣubú, kò sì ṣí ẹni tí yóò ràn wọ́n lọ́wọ́.

13 da schrien sie zum HERRN in ihrer Not, und er rettete sie aus ihren Ängsten;

Ní ìgbà náà wọ́n ké pe Olúwa nínú ìdààmú wọn, ó sì gbà wọ́n nínú ìṣòro wọn

14 er führte sie heraus aus Finsternis und Todesnacht und zersprengte ihre Fesseln: –

Ó mú wọn jáde kúrò nínú òkùnkùn àti òjìji ikú, ó sì fa irin tí wọ́n fi dè wọ́n já.

15 die mögen danken dem HERRN für seine Güte und für seine Wundertaten an den Menschenkindern,

Ẹ jẹ́ kí wọn fi ọpẹ́ fún Olúwa! Nítorí ìṣeun ìfẹ́ rẹ̀ àti nítorí iṣẹ́ ìyanu rẹ̀ sí ọmọ ènìyàn.

16 daß er eherne Türen zerbrochen und eiserne Riegel zerschlagen.

Nítorí tí ó já ìlẹ̀kùn idẹ wọ̀n-ọn-nì ó sì ké irin wọn ní agbede-méjì.

17 Die da krank waren infolge ihres Sündenlebens und wegen ihrer Verfehlungen leiden mußten –

Ọ̀pọ̀ di aṣiwèrè nítorí ìrékọjá wọn wọ́n sì pọ́n wọn lójú nítorí ẹ̀ṣẹ̀ wọn.

18 vor jeglicher Speise hatten sie Widerwillen, so daß sie den Pforten des Todes nahe waren –;

Wọ́n kọ gbogbo oúnjẹ wọ́n sì súnmọ́ ẹnu-ọ̀nà ikú.

19 da schrien sie zum HERRN in ihrer Not, und er rettete sie aus ihren Ängsten;

Nígbà náà wọ́n kígbe sí Olúwa nínú ìṣòro wọn, ó sì yọ wọ́n nínú ìdààmú wọn.

20 er sandte sein Wort, sie gesund zu machen, und ließ sie aus ihren Gruben entrinnen: –

Ó rán ọ̀rọ̀ rẹ̀, ara wọn sì dá ó sì yọ wọ́n nínú isà òkú.

21 die mögen danken dem HERRN für seine Güte und für seine Wundertaten an den Menschenkindern;

Ẹ jẹ́ kí wọ́n fi ọpẹ́ fún Olúwa nítorí ìṣeun ìfẹ́ rẹ̀ àti iṣẹ́ ìyanu rẹ̀ fún ọmọ ènìyàn.

22 sie mögen Opfer des Dankes bringen und seine Taten mit Jubel verkünden!

Jẹ́ kí wọn rú ẹbọ ọpẹ́ kí wọn kí ó fi ayọ̀ sọ̀rọ̀ iṣẹ́ rẹ̀.

23 Die aufs Meer gefahren waren in Schiffen, auf weiten Fluten Handelsgeschäfte trieben,

Àwọn tí ń sọ̀kalẹ̀ lọ sí Òkun nínú ọkọ̀ ojú omi, wọ́n jẹ́ oníṣòwò nínú omi ńlá.

24 die haben das Walten des HERRN geschaut und seine Wundertaten auf hoher See.

Wọ́n rí iṣẹ́ Olúwa, àti iṣẹ́ ìyanu rẹ̀ nínú ibú.

25 Denn er gebot und ließ einen Sturm entstehn, der hoch die Wogen des Meeres türmte:

Nítorí tí ó pàṣẹ, ó sì mú ìjì fẹ́ tí ó gbé ríru rẹ̀ sókè.

26 sie stiegen empor zum Himmel und fuhren hinab in die Tiefen, so daß ihr Herz vor Angst verzagte;

Wọ́n gòkè lọ sí ọ̀run wọ́n sì tún sọ̀kalẹ̀ lọ sí ibú: nítorí ìpọ́njú, ọkàn wọn di omi.

27 sie wurden schwindlig und schwankten wie Trunkne, und mit all ihrer Weisheit war’s zu Ende: –

Wọ́n ń ta gbọ̀nọ́ngbọ̀nọ́n bí ọ̀mùtí ènìyàn: ọgbọ́n wọn sì dé òpin.

28 da schrien sie zum HERRN in ihrer Not, und er befreite sie aus ihren Ängsten;

Nígbà náà wọ́n ń kígbe sókè sí Olúwa nínú ìdààmú wọn, ó sì mú wọn jáde nínú ìṣòro wọn.

29 er stillte das Ungewitter zum Säuseln, und das Toben der Wogen verstummte;

Ó sọ ìjì di ìdákẹ́rọ́rọ́ bẹ́ẹ̀ ni ríru omi rẹ̀ dúró jẹ́ẹ́.

30 da wurden sie froh, daß es still geworden, und er führte sie zum ersehnten Hafen: –

Inú wọn dùn nígbà tí ara wọn balẹ̀, ó mú wọn lọ sí ibi tí ọkàn wọn lọ.

31 die mögen danken dem HERRN für seine Güte und für seine Wundertaten an den Menschenkindern;

Jẹ́ kí wọn fi ọpẹ́ fún Olúwa nítorí ìṣeun ìfẹ́ rẹ̀ àti iṣẹ́ ìyanu rẹ̀ fún ọmọ ènìyàn.

32 sie mögen ihn erheben in der Volksgemeinde und im Kreise der Alten ihn preisen!

Jẹ́ kí wọn gbé e ga ní àárín àwọn ènìyàn kí wọn kí ó sì yìn ín ní ìjọ àwọn àgbàgbà.

33 Er wandelte Ströme zur Wüste und Wasserquellen zu dürrem Land,

Ó sọ odò di aginjù, àti orísun omi di ilẹ̀ gbígbẹ.

34 fruchtbares Erdreich zu salziger Steppe wegen der Bosheit seiner Bewohner.

Ilẹ̀ eléso di aṣálẹ̀ nítorí ìwà búburú àwọn tí ó wà nínú rẹ̀.

35 Wiederum machte er wüstes Land zum Wasserteich und dürres Gebiet zu Wasserquellen

O sọ aginjù di adágún omi àti ilẹ̀ gbígbẹ di orísun omi,

36 und ließ dort Hungrige seßhaft werden, so daß sie eine Stadt zum Wohnsitz bauten

níbẹ̀ ó mú ẹni tí ebi ń pa wà, wọ́n sì pilẹ̀ ibi tí wọn ó máa gbé.

37 und Felder besäten und Weinberge pflanzten, die reichen Ertrag an Früchten brachten;

Wọn fún irúgbìn, wọ́n sì gbin ọgbà àjàrà tí yóò máa so èso tí ó dára;

38 und er segnete sie, daß sie stark sich mehrten, und ließ ihres Viehs nicht wenig sein.

Ó bùkún wọn, wọ́n sì pọ̀ sí i ní iye kò sí jẹ́ kí ẹran ọ̀sìn wọn kí ó dínkù.

39 Dann aber nahmen sie ab und wurden gebeugt durch den Druck des Unglücks und Kummers;

Nígbà náà, ọjọ́ wọn kúrú, ìnira, ìpọ́njú àti ìṣòro wọn sì dínkù,

40 »über Edle goß er Verachtung aus und ließ sie irren in pfadloser Öde«.

ẹni tí ó da ẹ̀gàn lu ọmọ-aládé ó sì mú wọn rìn níbi tí ọ̀nà kò sí.

41 Den Armen aber hob er empor aus dem Elend und machte seine Geschlechter wie Kleinviehherden.

Ṣùgbọ́n ó gbé aláìní sókè kúrò nínú ìnira ó mú ìdílé wọn pọ̀ bí agbo ẹran.

42 »Die Gerechten sehen’s und freuen sich, alle Bosheit aber muß schließen ihren Mund«.

Àwọn tí ó dúró sì rí i, inú wọn sì dùn ṣùgbọ́n gbogbo olùṣe búburú yóò pa ẹnu rẹ̀ mọ́.

43 Wer ist weise? Der beachte dies und lerne die Gnadenerweise des HERRN verstehn!

Ẹni tí ó bá gbọ́n, jẹ́ kí ó kíyèsi nǹkan wọ̀nyí kí ó wo títóbi ìfẹ́ Olúwa.